اشعار

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

او تــولــد یــافت طنــازی کــنــد          با الفـبــای جــنون بــازی کـنــد
او تولد یافت گــردد نــور عیــن          تا شــود سرمست از جام حسین

چهارده بند به نيت چهارده معصوم در مدح حضرت زينب (س)

دوست دارم كه ترك لاف كنم         خـلــوتــي رفته اعتكــاف كنم
تا شوم مُـحـرم حــريــم دمشق         كعبه ی عشق را طواف كـنم

یا که خدا به خلق پـیـمـبـر نمی دهد         یا گــر دهـد پـیـمـبـر ابـتــر نمی دهد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس        غیر از رسول سوره ی کوثر نمی دهد

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است         لاف نَبود گر بگویم عین زهـرا زینب است

گر بپرسی کیست استاد دبیـرستان عشق         خیل شــاگردان همه گـویند تنها زینب است

ای آفتاب روشنم ای همسـرم مـرو          اینگونه از مقـابل چـشــم تـرم مـرو

با تو تمام زندگیم بـوی سیب داشت          ای مـیـوه بـهشتـی پـیـغـمـبـرم مـرو

وقتش شده نگـاه به دور و برت کنی          فکری برای این همه خاکسـترت کنی

عـذر مـرا بـبــخــش، دوایـی نـداشتم          تــا مـرهـم کـبـودی چـشـم تـرت کنـی

خانه ی فـاطمه آنروز تمـاشــایـی بــود        که فضا جلوه گر از آیت زیبایی بود

دربهاری که نسیمش نفس جبریل است        گل ناز دگری رو به شکوفـــایی بود

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند        بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند
هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان        وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان

گذشته نیمـه اى از شب، دریـغــا        رسیده جـانِ شب بر لب، دریـغا
چراغ خـانه مولاست، خـامــوش        که شمع انـجمن آراست خاموش

برعفو بی حسابت این نکته ام گواه است           گفتی که یأس ازمن، بالاترین گناه است

من غرق در گناهم مسکین و رو سیاهم           تنها توئی پناهم لا تَقــنَـطُــوا گــواه است

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست           بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

با غــــم دوری تو سوخــتــه و ساخــتــه ام            اثری ازچه در این سوز و نوا نیست که نیست

شب است و خیمه ها از تاب رفته            به پشت ابــــــــــرها مهتاب رفته

صدای پای عبــــاس است این جا              که چـشم کودکان در خواب رفته

شب است و بوی جـــدایی ز کربلا آید          ‏  صدای نــاله ی زینب ز نـیــنــوا آید

صدای خــواندن قـــرآن ز حنجر اکبر          ‏  برای دفـعــه آخــر چــه با صفــا آید

از نگــاهت خوب فهمیدم که بـــار آخر است           این که می بینم تو را، امشب قرار آخر است

چشم درچشم تو می دوزم، تو میگویی به من           بـا زبــان بی زبــانی ایــن بهــار آخــر است

بــمــان که روشــنــی دیده ی ترم باشی           شــبــیــه آییــنــه ای در برابرم باشی

هوای خیمۀ من بی نگــاه تو سرد است           بـمان که مایــۀ دل گرمی حرم باشی

شب شب اشک و تماشاست اگر بگذارند           لحظه ها با تو چه زیباست اگر بگذارند

فکریک لحظه بدون تو شدن کابوس است           با تو هــر ثانیه رویـــاست اگر بگـذارند

هر که بیرونی بُد از مجلس گریخت            رشته الــفــت ز همراهان گسیخت

دور شــد از شکــّـر ستــانـش مگس            وز گــلـستان مرادش، خار و خس

گفت: ای گروه هر که ندارد هوای ما           سر گیرد و برون رود از کربلای ما
ناداده تن به خواری و ناکرده ترک سر          نتــوان نهاد پـــای به خـلـوت­سرای ما