اشعار

کاش اینجا داشت تکّـه سایه بـانی لااقل          کاش می دادنـد بر گـریـه زمـانی لااقـل

کاشکی می‌شد بریزی آب بر قبر حسن          کاش اینجا داشت شبها روضه خوانی لااقل

در عـالـم رویـا سفری سوی تو کردم            بی خود شدم از خود هوس کوی تو کردم

از شـوق زیـارت نفسم حـبس به سینه            خـواهـم بـنـشـیـنـم به سـر بـام مـدیـنه

نه ضریحی، نه رواقـی و نه سقاخانه‌ای          چـشم‌ها چیـزی نمی‌بینند جـز ویـرانه‌ای

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی          کـفـتـری پیدا نخـواهد کرد آب و دانه‌ای

گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران تر         پریشان است احوال من از حالی پریشان تر

مزار جـانشیـنـیان نبی را بی نشان کردند         و می دانند خود را از مسلمانان مسلمان تر

روزگار تو بغیر از درد غربت نیست که           روزگار من بغیر از آه حسرت نیست که

از تو گفتن کار اشک چشم باشد بهتر است           گریه وقتی هست دیگرجای صحبت نیست که

ای گرد کـاروان تو را حُسن مشتـری            بر خـسروان گـدای تو را نیز برتری

کنیه: «ابامحمّد» نام خوشت: «حسن»            «ابن‌الرضا» ولیِّ خدا،شهره: «عسکری»

ای نعـمـت ولایت تو بهـتـرین نِـعَـم            وی لـطف بـی نهـایت تو شامل اُمـم

هم کاشف الغمومی و هم باقـر العـلوم            هم چشمۀ کـمـالی و هم منـبع حکـم

بسر می پرورانم من هوای حضرت باقر           به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند           که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

امروز اگر بی سر و سامـان تو هستیم            فـردا به جزا دست به دامان تو هستیم

در طالـع بـرگـشتـه اگر هیـچ نـداریـم            خوش بخت از اینیم که از آنِ تو هستیم

مژده ای یاران نگار آمد نگار آمد نگار           بر تـنِ هـستی قـرار آمد قرار آمد قـرار

غنچۀ زهرا به بار آمد به بار آمد به بار           عالم از یک گل بهار آمد بهار آمد بهار آمد بهار

با مهر تو دل سپهـری از نور شود            بـا یـاد تو سـیـنـه وادی طـور شـود

تـنها نه ز مـقـدم تو شاد است رضا            کـز آمـدنت فـاطـمـه مـسـرور شود

ما خـشـكسـالـیـم و شما بـاران مایی            دریای لطف و فضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بوی تو می‌آید، یـقـیـن مهـمان مایی

بـاز بـر نخـل ولایت ثـمـری داده خدا            آسـمـان عـظـمت را قـمـری داده خـدا

در بهـاری همه زیـبائی و امید و صفا            گـلشن مهر و وفـا را ثـمری داده خدا

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

آسمان مـاتم گرفـته از جـفـا یابن الحسن           سر کشیده ساقـی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است           غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

می‌زند آتش به قـلبـم سـوزِ داغ عسكرى           گيرد امشب اشك من هر دم سراغ عسكرى

شد به سن كودكى فرزند دلبـنـدش يتـيـم           گشت دُرّ اشك مهدى چلچـراغ عسكرى

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری