اشعار

میان ارض و سما بزم شادی و شور است           به روی دست نبی آیه‌هایی از نور است

بـغـل گـرفـتـه نـبـی سبط اکـبـر خود را           وَ اِن یَکاد بخوان، چشم ابتران شور است

بر لب هر عاشقی گل کرده امشب یا حسن            می‌شوم عـبد خـدا ماه مبارک با حسن

ما اگر عـبد حسیـنـیم و گـدای زینـبـیم            بر خود زینب قسم کرده جدا ما را حسن

ای روح تـوسـل شده دیـوانـۀ لـطـفـت            مست است كرم از می و پیمانۀ لطفت

از بركت اطعام تو محروم نمانده ست            هر آنكه شده سائـل مـیـخـانۀ لـطـفـت

ای از بَـهـار، بـاغ نـگـاهـت بَـهـارتـر            از فرش، عرش در قـدمت خاکسارتر

شبنم ز پاکی تو، به گـلبرگ‌ها نوشت            گل پیش روی توست ز هر خار، خوارتر

امروز که مـیـلاد سعـید حسن است           دلشاد بتول و احمد و بوالحسن است

گر دست به دست می‌برندش چه عجب           کاوّل گلِ نو شکـفـتۀ این چمن است

ای دل دلشکستگان عاشق و مبتلای تو            روح گرفته آبـرو از نفـس صفـای تو

نغـمۀ عشق عاشقان زمـزمه ولای تو            بود و نبود عالمی در نعم از ولای تو

از عشق و عاشـقی چند ساله بنویسم            و از نـیـاز خـودم از پـیـالـه بنـویـسم

قلم به دست گرفتم که شرح دل بکنم            زمین دور و برم را ز اشک گل بکنم

من آفـریـده شدم تا شوم گدای کريم            عـبادتـم شـده افـتـادنِ به پـای کـریم

همیشه داشت محبّت به ظرف خالی من            همیشه شامل حـالم شده وفـای کریم

عید است و یا نیمۀ ماه رمضان است؟            از هر دو بگویم که هم این است و هم آن است
عـیـدی که به ماه رمـضان داد تجـلّـی            ماهی که در آن روی خداوند، عیان است

بـوی بهـشت می‌وزد از بین مـوی تو            شهر مدینه پُر شده از عطر و بوی تو

دیـوانـۀ تو هـرکـه شده سـر به راه شد            مجنون شدم که سر بگذارم به کوی تو

مــاسِــوی شـد سـائـلِ دستِ کــریـم            هـسـتـی ما هـست از هـستِ کـریـم

نـیــمــۀ مــاه خــدا حــس مـی‌کـنــم            بـر سـر خـود گـرمـی دست کـریـم

از بس که حُسن نام تو شد مشق جوهرم            عـطـر بـقـیـع می‌وزد از بـاغ دفـتـرم

شوق بهشت سهم بـقـیه، ز من مخـواه            از گـنـدم مــزار شـمـا ســاده بــگـذرم

شکر خدا ز روز ازل سینه زن شدیم            گـریـه کنـان داغ شـه بـی‌کـفـن شـدیـم
شکر خدا به حُرمت این ذکر یا حسین            بی‌اخـتـیار غـرق عـطای حـسن شـدیم

شُغـلـم این است، گـدایی ز دیـار حسنم            بعد، با حفـظ سِمَت نوکر یک بی‌کـفـنم

خانۀ مـادری‌ام خاک بقـیع است فـقـط            مـدتی هست که تبعـیـد شدم از وطـنم

خوشا بحال گدایی که ریزه خوار شماست           خوشا بحال غـلامی که پیشکار شماست

خوشـا بحال جـزامی که هم غـذات شده           نشسته است سر سفـره و کـنار شماست

حُسن و جمال و نور خدا جلوه گر شده            مـرآت حق به اهـل ولا جـلوه گر شده

خورشید آسمان ز رخش شرم می‌کند            چون چشمه سار نور سما جلوه گر شده

چون عقیقی که در آغوش یمن جا دارد            از ازل در دل من عشق حسن جا دارد

آن قـدر عـاشـق ایـن ماهِ زبرجَد گُونَـم            که به شوق رَصَدش، ترک وطن جا دارد

حاتم بخـورد حـسرت این ساز دهـانم            از ذکـر کـریـمی که شده ورد زبـانـم

آن روز که بر داغ حسین اشک بریزم            روزی ست که بر خانۀ تو درب زنانم

ای کعبۀ وصال زمین خال روی تو            ای اهدنا الصراط زمان تاب موی تو

یکـبار گرد روی عـبا را تکـان بده            یک عمرسیل رحمت حق را نشان بده

مرغ درمانـده‌ام و بال و پَـرم افتاده            قرعۀ خون جگری بر جگرم افتاده

معصیت ریـشۀ ایـمان مرا سوزانده            بی‌سبب نیست ز شاخه ثـمرم افتاده