اشعار

مرهـم زخـم دلـش تـنهـا دم شمشیـر بود           مردم از او سیر بودند او ز مردم سیر بود

خار در چشم، استخوان در حلق، آتش بر جگر           در کف گردون کمان، در سینۀ او تیر بود

دیگـر بـرای پـر زدنم پـر بیـاوریـد            آن خـلعـتی که داد پِـیـمـبر؛ بیاورید

غربت توان دیدن من را ربوده است            این خار را ز چـشم ترم در بیاورید

بنـویـسـیـد مـرا بـنـدۀ سـلـطـان نجـف            بنـویسید که عـالـم هـمه قـربـان نجف
مـا غـباریم؛ غـبارى زِ خـیـابان نجف            بنـویـسـیـد عـلـى را گُـلِ گـلـدان نجف

ای شهید عدل خود در بیت داور یا علی           ای غمت از ریگ صحراها فزون‌تر یا علی
مرد بدر و مرد خیبر، مرد احزاب و اُحُد           از چه بستی چشم و افتادی به بستر یا علی؟

چشم خود بستی و چشم همه شد گریانت            دست شستی ز یتیمان و صف طفلانت
تا خدا هست چرا روی زمین می‌مانی            برو ای یوسف گمگشته سوی کنعانت

ای چشم‌ها به صورت مولا نظر کنید            جاری به زخم خود همه خون جگر کنید

زینب! حسن! حسین! علی چشم خویش بست            بر آن غـریب، جـامـۀ ماتم به بـر کنید

یک بار اگر که با تو شبم سر شود بس است           یا خاک پای حضرتت این سر شود بس است

احـیـا گـرفـتـه‌ام که تـو احـیـا کـنی مـرا           قـدرم اگر که با تو مقـدّر شود بس است

برخاست، که عزم و استواری این است            بنشست، که صبر و بردباری این است

ذکر لب او فُزتُ و رَبِّ الکعبه است            در حال سجود، رستگاری این است

یک شب دگر تو منتظرم باش، فاطمه            مَرهـم برای زخـم سرم باش، فـاطـمه

یک عمر، انتظار تو را می‌کشم بس است            هجرانِ روزگار تو را می‌کشم بس است

دلت هـوای اجـل کرده نیـمه جـانی تو            در انـتـظـار و هــوایـیِّ آسـمـانـی تـو

بیا بگـیـر ز اسم خودت مـدد، برخـیز            هنوز هم که هـنوز است، پهـلـوانی تو

از نگـاه پـسرت سمتِ سرت ریخت دلم           دست تو سرد شد و چشم ترت ریخت دلم

از سخنهای طبیبی که تو را کرد جواب           از نگاه همه در دور و برت ریخت دلم

اگرچه زخم به فرقش سه روز منزل داشت           علی جراحت سر را همیشه در دل داشت

نه پنج سال خلافت، که پیش از آن هم نیز           دلی به سینه چنان مرغ نیم بسمل داشت

یا علی گفتم و تا عرش خدا طی کردم            این چنین کـشفِ غـبار قـدم وی کردم

باده از ذکر علی ریخته‌ام جام به جام            شُرب خمر از قـدح گوش پیاپی کردم

قدر شب قدری و عزادار تو زهراست            از روز ازل تا به ابد یار تو زهراست

با بـال شـکـسته سرِ زخـمیِّ تو بـستـم            تیمار تو با فاطمه غمخوار تو زهراست

یک عمر از غم روزگاری نیلگون داشت            بر مژه‌هایش رشته‌های اشک و خون داشت

دیگر گـلی روی لبـش هرگـز نروئـید            بر گونه اما لالـه‌هـای واژگـون داشت

بـاید بـرای حـال زارم نـالـه سـر کرد            یا لااقـل این شام ظلمت را سحر کرد

وقت گرفتاری تو را خواندن، هنر نیست            آنکه همیشه خوانده نامت را، هنر کرد

این گونه‌ای که تو، غرق خدا شدی            مـانـدیـم، بـنـده‌ای! یا کـبـریا شدی؟

هرجا که می‌رویم، آنجا تویی عـلی            کون و مکان شدی ارض و سما شدی

چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

لطف کسی شبیه علی جان تمام نیست            مهر کسی شبیه علی جان مدام نیست

در پیـشگـاه حـضرت حـیـدر برای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نیـست

دل شکـستۀ من انـس با عـلـی دارد            امید از هـمه بگـسسته تا علی دارد

منم ز شهـر ولایت ز کوچۀ عـشاق            شـنـاسـنـامـۀ من مُهـر یا عـلی دارد