اشعار

جمعـه‌ها طبع من احـساس تغزل دارد            نـاخـودآگـاه به سـمت تو تـمـایـل دارد

بی‌تو چندیست که در کار زمین حیرانم            مانـده‌ام بی تو چرا بـاغچه‌ام گل دارد

ما خـاک بـوس آسـتـان اهل بـیـتـیـم            شکـر خـدا از نـوکـران اهل بـیـتـیم
مأنـوس، با پـیر و جـوان اهل بیتـیم            دلــدادگــان دودمــان اهــل بـیـتـیــم

در حال و هـوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کوچه خـیـابان دلـم ریـسه کـشیـدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هر سال

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد          بی‌تو حتی مهربانى حالتى از کـينه دارد

بی‌تو می‌گويند تعطيل است کار عشقبازی          عشق اما کى خـبر از شنبه و آديـنه دارد

صـداى بـال سـمـنـد سـپـيـده می‌آیـد            يـلى كه سيـنه ظلـمت دريـده می‌آیـد

گرفته بيرق تابان عشق را بر دوش            كسى كه دوش به دوش سپيده می‌آید

نـشـسـته است به آئـیـنه‌ام غـبـار گـناه            نمانـده بر سر دوشم به غـیر بـار گـناه

قــرار بـود کـه بـا تـو قــرار بـگـذارد            کـشیـد نـفـس، دلـم را سر قـرار گـنـاه

دم به دم خواهم از خدای شما            که بـمـانـم همـیـشـه پای شـما

بَـد و پَـستـم قـبـول اما هـست            دل دیـوانــه مـبــتـلای شــمـا

جمال غیب و شهود است این که می‌آید            تمام رحمت و جود است این که می‌آید

شعیب و صالح و هود است این که می‌آید            عزیز مصر وجود است این که می‌آید

دور زمان به نیمۀ شعبان رسیده است            اندوه و درد و غصّه به پایان رسیده است
بر جسم مُردۀ همگان جان رسیده است            از آسمان، خـلیـفۀ رحمان رسیده است

سـائـلـم، حـاجــتـم عـنـایـت اوســت            مـطـمـئــنّـم کــرم سَـجــیّـت اوسـت
زنـده دل بـودنـم بـه بَـرکـت اوسـت            دل ســـراپـــردۀ مُــحــبّــت اوســت

ما بنـده‌ایم و اخـتـیار از خود نداریم            جز آنکه سر بر خاک پای تو گذاریم

ما را گـدای کوی دلبر خـلق کردند            ما با گـدای تو شدن سـرمـایه داریم

الا طـراوت سـر سـبـز بـوسـتـان دلـم            شـکــوه بـی‌مـثــل اوج آســمــان دلــم

قلم به دست من امشب عجیب میلرزد            و بـنـد آمــده پـیــش شـمـا زبــان دلــم

عـشـقـت مـیان سیـنـۀ من پـا گرفته            شکـر خـدا که چـشم تو ما را گرفته

دریاب دل‌ها را تو با گوشه‌ نگـاهی            حـالا که کـار عـاشـقی بـالا گـرفـته

جان تازه به تن خسته و بی‌تاب تویی            ما همه خاک ترین و گهر ناب تویی
چهره‌ات داد گواهی خودِ مهتاب تویی            نو رسیده؛ پسر حضرت ارباب تویی

ای که بر روشنای چهرۀ خود، نور پیغمبر سحر داری

                                              نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

از کوی صفا بوی وصال آمده امشب            زیـبا صنـمی مـاه جـمـال آمـده امشب

پـیچـیده به شهـر نبـوی عـطر محـمد            بر چـشـمۀ جان آب زلال آمده امشب

می‌شود پای همین زمزمه‌ها توشه گرفت            به کرمْ خانهٔ شاه آمد و شش گوشه گرفت

می‌شود نادِعـلی گـفت و خدایی تر شد            با عـلـی زائـر دربـار دل و دلـبـر شد

یم عصمت زهی امشب به دامان گوهر آوردی          برای آفتاب امشب فرزوان اخـتر آوردی

حسین ابن علی را هم پسر هم یاور آوردی          تـعـالی الـلـه یـا لـیـلا عـلـیِّ اکـبـر آوردی

امشب دوباره نور ولا جلوه می‌کند            بـار دگـر رسـول خـدا جلوه می‌کند

سرچـشمۀ زلال ولایت که سر زَنَد            جـام طـهـورِ آب بـقـا جـلـوه می‌کند

تو آمدی به شبم حسّ سر شدن بدهی            به شام تیره توان سحـر شدن بدهی

برای ما که جـوانـیم نـذر چـشمانت            رسیده‌ای که پَر دربه‌در شدن بدهی