اشعار

از خاک به آسمان رسد نور حیات            چـشمان ستاره‌ها به سمت میـقـات

بر منـبـر نـور مـاه تابـان می‌گـفت            بر سـامـره و دو آفـتـابش صلوات

ای جـلـوه گاه نـور، سـلام ای امـام من            زیـبـا جـواب مـی‌دهـی آقـا ســلام مـن
کی می‌شود بمن تو بگـویی؛ غـلام من            من دلخوشم که هست به وصفت کلام من

عـالـم شده شـاد از بـرکاتش امشب            گـردیـده امـان از صـدقـاتش امشب

لـبــریــز شــده بـیـت امــام هـــادی            از آل رسـول و صلـواتـش امـشـب

عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری            ای خدایت داده بر خلق دو عـالم برتری

ای گدایت را به خیل شهریاران سروری            خاک پایت زُهره و خورشید و ماه و مشتری

بوی عطرِ عشق و شیدایی رسید            فـصلِ زیـبای شـکـوفایی رسید

از مـیـان عـرش آوایـی رسـیـد            ای گـدایـان وقـتِ آقـایی رسـیـد

تو امیرِ لشکـرِ جود و سخایی یا حسن            عسکری هستی ولی چون مجتبایی یا حسن

عرصۀ هفت آسمان را سامرایت خوانده‌اند            با گدایـانت هـمـیشه آشـنـایی یا حـسـن

جـویـم از طبع خود مـناعت را            صـانـعـم داد این صَـنـاعـت را

ریـزد از آســمـان بـرایـم رزق            نـکـنـم صـحـبـتـی، قـنـاعـت را

قـلـم دسـتِ دل داد لـطـف رضـا            کـه بـنـویـسـد از ٱســوۀ هـل أتـا

همان که حریمش حریم خداست            هـمان که مدیحـش ثنای ولاست

علیمه بود و در عِلم از همه سر بود            پـدر فـدایِ همین نـازدانه دخـتـر بود

رضایِ او به رضایِ رضا گره می‌خورد            هـمیـشه کـارِ دلـش با دلِ بـرادر بود

دوبـاره آمـده‌ام شعـرِ تازه می‌خـواهم            برایِ عرضِ ارادت اجازه می‌خواهم

بـیـا و شـعـرِ مرا با شـعـور کن بانو            و بیـت بیتِ مـرا بیتِ نـور کـن بانـو

این همه زخم که بر پیکرِ من جا انداخت            هستی‌ام را بخـدا از نَـفَـس و نـا انداخت

از همان نیزه به من خیره شدی، می‌دانم            دیدنم خـوب تو را یاد دو غـم‌ها انداخت

دمشق چون صدف و، گوهر است این بانو            تـمـام دلـخـوشیِ اکـبـر است این بانـو

پیـمبری به صبـوری و حـلم اگر باشد            خـدا گواست که پیغـمبر است این بانو

امشب که هـستم دعـوت باب الحوائج            دم می‌زنـم از سـاحـت بـاب الحـوائج
شرمنـده‌ام از اینکه خیـلی کـم سرودم            در باب فـهـم و عـفـت بـاب الحـوائج

دردت به جان دخترت پس پیكرت كو            خـشكم زده با دیـدنـت بال و پـرت كو

با اصغرت رفتی به میدان، خاطرم هست            تـنـهای تـنـهـا آمدی پس اصغـرت كو

امشب که شب خجسته دلبری است            دلها زغم وغصه و ماتم بری است

شـاد اسـت دل آل مــحــمــد، زیـرا            میـلاد رئـیس مذهب جعـفری است

پیشوای شیعیان مولا امامِ صادق است            میوۀ جانِ پیـمـبر نورِ پاکِ خالـق است
آفتابِ رحمت و قرآنِ حَی و ناطق است            ششمین نورِ هدایت از تبارِ عاشق است

مسـتـم و باز بـاده می‌خـواهم            بـاده از دسـت سـاقـی مـاهـم

عـاشـق دلـبـری لـطـیـفـم من            گـر چـه آلـوده‌ای سـرِ راهـم

پیچـید تا که نسخۀ ما را به جامِ عشق            ما را که بُـرد جـاذبـۀ مـسـتـدام عـشق

گفـتـیم یاعلی و عـلـی شد قـوامِ عـشق            یعنی علی است حضرت قائم مقام عشق

ای مدح تو در سـوره و آیـات مکرر            وی وصف تو در جمع روایات مکرر

قرآن همه در مدح تو گویی شده نازل            جـبریل به تـشـریح سَـجـایات مکـرر

به زمسـتـان دلم فـصل بـهـار آمـده باز            به پریـشـانی من روحِ قـرار آمـده بـاز

به هـوای نـفـسـم نـفـحـۀ یـار آمـده بـاز            به سرِ دادن جـان دار و نـدار آمده باز