اشعار

کـوفـه ایـنـجـا نـشـسـتـه در گـذرش            رو به شـب مـی‌رود چـرا سحـرش

کـوچـه در کـوچـه زود مـی‌پـیـچــد            در دهــن‌هــا مـصـیـبـت خــبـــرش

در اسم، اگر چه ما مسلـمان هستیم            شرمنـدۀ دین و روی قـرآن هستـیم

بـا بــار گــنــاه رو بـه تـو آوردیــم            سوگـنـد به جـان تو پـشیـمان هستیم

باز هم خانه و یک بستـر خـون آلوده            زنـده شـد خـاطـرۀ‌ مـادر خـون آلـوده
شیـرمـرد اُحـد افـتـاده کـجـایـی زهـرا            تا بـبـنـدی سـر این حـیـدر خون آلوده

تـیـر محـبّـت تو را منـم نـشانـه یا عـلی           گـرفـته بر زیـارتت، دلـم بهـانه یا عـلی

بـار ولایت تو را به دوش دل گـذاشـتم           کـوه معـاصیم فـتاد از سر شانه یا علی

چه درهم کرده قاتل مصحف قرآن زینب را            به خانه برده‌اند از سوی مسجد جان زینب را

همه با چشم گریان می‌روند از خانۀ مولا            چه می‌فهمد کسی حال دل ویران زینب را

 پخش سبک  

نـالـه داریم امشـبی با چـشم گـریان            ذکر لب‌ها گـشـته با حـال پـریـشان

خورده ضربت بر سرِ شمس عدالت            کز ازل بود، در دلش شوق شهادت

 پخش سبک  

گـشته جـاری اشـک زهـرا            خـورده ضربت فـرق مولا

ذکر عالَم به چشمان گـریان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

پخش سبک  

عـالم و آدم بر لـب ذکـر یـا حـیـدر دارد           گـوئیا کـوفه امشب مـاجـرا در سر دارد

شد خـزان چمن، بـاغ اهل ولا           فرق شاه نجف، شد ز کینه دو تا

 پخش سبک  

نــدارم طـاقـت چــشـم تــر تـو                نشسته خاک غربت بر سر تو

شوم راحت ز غمها زینب من                روم در پیـش زهـرا مـادر تـو

 پخش سبک  

داغِ دلِ خـسـتـه جـلی شـد            شـام غـریـبـان عـلـی شـد

آه ازین غـربت بی‌کـرانـه            فرقِ بشکسته، دفـنِ شبانه

 پخش سبک  

بر پا گـردیـده محشر            ذکر لبـهـا شد حـیـدر

از تیغ کـین دو تا شد            فـرق سـاقـی کــوثــر

 پخش سبک  

گرید سما گـوید زمین یاعـلی، یاعـلی            نوحه کـند روح الامین یاعـلی، یاعـلی

کعبه به تن کرده لباس عزا            یا اهل عالم قتل المرتضی

ای مدیـنه دوباره برگـشتم            با دل پُـر شـراره برگـشتم

بی‌علی، بی‌رقیه، بی‌عباس            با هـمان گاهواره برگشتم

حرف دل باز ز اشک قـلمم جاری شد            ساقی آمد ز ره و موسم میخواری شد
هـمه بتـهـا به سجـود بت من افـتـادنـد            تا از آن چـهـرۀ نـاز پـرده برداری شد

نــیــمــۀ مــاه خــدا مــاه تــمـامـم آمـد            نـام او مثـل عـسـل بود، به کـامـم آمـد
جـان جـانـان من و خـیـرالأنـامـم آمـد            ایـهــاالــنــاس بــبـیـنـیــد امــامـم آمــد

مـادر پـدرم بـاد فـدای تـو حـسن جان            هـستـنـد غـبار کـف پای تو حسن جان

من رو نزدم بر احـدی غیر شما چون            دیدم همه هستـنـد گـدای تو حسن جان

من اشك را بهتر ز باران دوست دارم            اين چشمها را خيس و گريان دوست دارم

اين دورى و اين دوستى، عاشق ترم كرد            پس بيشتر از مصر، كنعان دوست دارم

بر ماه شب نیـمـۀ این مـیکـده سـوگـند            مثل تو نـدیده است کسی کودک دلبـند

خورده دلم از صبح همان روز نخستین            با مهر تو ای دست گل فـاطـمه پـیوند

بـاز هـم اهل ولا بـادۀ مـسـتـانـه زدنـد            لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند            آســمـان بــار دگــر نـیّــر بــدر آورده

آئـیــنـۀ تــمـام وُجـوهـات حــیـدری‌سـت           صلحی که کرده است خودش فتح خیبریست

کاری به جز کـرم نشود دیـده از کـریـم           او وارث عـلـی‌ست، مَرامش قلندری‌ست