اشعار

دل كه می‌گوییم پس دلدار یعنی فاطمه            نُه فـلـك را نقـطۀ پرگـار یعنی فـاطمه

یار پیغمر شدن، رفتن شبی در غار نیست            ما كه می‌گـوییم یار غـار یعنی فاطمه

بنام نـامى مـادر بـنام حـضرت زهـرا            بنام دخـت پـیـمـبر دلـیـل خـلـقت دنـیا

بنام نـامى عـشق و بنام هـمسر حـیدر            خداى من چه بگویم،چگونه می‌شود آخر؟

ای ذکر مناجـات شب و خلـوت حیدر            ای شیـرِ زنان، بـانـوی با هیبت حیدر

جز حـیدر کـرار، که قـدر تو شـناسد؟            غیر از تو که داند به جهان قیمت حیدر

ای نـیـمـهٔ وجـودِ پیـمـبر، نـرو! بـمان            چشم‌ و چراغِ خانهٔ حـیدر، نرو! بمان

قـرآن ناطـقت شـدم ای سـورهٔ نجـیـب            شأن نـزولِ مریم و کـوثـر، نرو! بمان

فـراق تـو بـر دل شــرر مـی‌گـذارد            شب غـصـه را بی‌سحـر می‌گـذارد

به سـودای روی تـو ای مـاه زهـرا            دلـم در شـب خـود قـمـر می‌گـذارد

باز عـطـر یـار آمد و دنـیا به کـام شد            یعـنی دوبـاره موقـع عـرض سلام شد

این لطف هیئت است که حتی کسی چو من            با تو مـیان روضه چنین هـمکـلام شد

زهـرا مـحـلّ جـلـوۀ الـلـه اکـبـر اسـت            آئـیـنـۀ تــمــام نــمـای پـیــمـبــر اسـت

کوثر عطیّه ایست خدا داده بر رسول            زهـرا عـطـیّه، اُمّ اَبـیها و کـوثـر است

تا که تسلیـمـیم، تـسلیـمِ رضای فـاطمه            راضی از اعمال ما باشد خُدای فاطمه

شاه بانوی دوعالم اوست از این رو خُدا            آفـریـده شـاه مـردان را برای فـاطـمه

شاید این روضه گریان رخ مادر باشد            یا در آمـیـخـته با غـصۀ حـیـدر بـاشد
یـا تـنـش مـثـل گـل لالـۀ پـرپـر بـاشـد            آه سخـت است اگـر قـافـیـه‌ام در باشد

خون می‌رود ز چشم ترم پای رفتـنت            پـشـتـم خـمـیـد پای تـمـاشـای رفـتـنت

ای با شتاب عزم سفر کرده صبر کن            خانه هـنـوز نـیـست مهـیـای رفـتـنـت

بهـار بنـدگی‌ام را خـودم خـزان کـردم            گـنـاه کـردم و از کرده‌ام زیـان کـردم

چـقـدر دل، سـرِ آمـال خـویـش آزردم            چه کارها که برای دو لـقمه نان کردم

دوبـاره گرد یتـیـمی نشـسته بر مویت            و رود رود عزا جاری است از رویت

به یاد مادرت امشب نشـسته می‌خوانم            نـماز صبر به محـراب طاق ابـرویت

اسم اعظم یا علی و اسم اعظم فاطمه ست           بهترین و برترین بانوی عالم فاطمه ست

هرچه در قرآن بگردی یا علی، یا فاطمه ست           کوثر و فرقان و الرحمن و مریم فاطمه ست

حرف از عـلی بود و تمام تکیه گاهت            رفتی سپـر باشی! خـدا پشت و پناهت

امـا ورق بـرگـشـت و‌ آوردنــد هـیـزم            کم کم به غارت رفت حـالِ روبراهت

این خانه روح کعبۀ بیتُ‌الحـرام است            این خـانه‌ای که قـبـلۀ دارُالـسّلام است

این آستان، جایی ست که حتّی کنیزش            در خلوت خود با ملائک هم کلام است

چه‌کنم، بی‌تو اگـر زنـده بـمـانم، چه‌کنم            کاش می‌شد که در این شهر نمانم، چه‌کنم

تا سحرخـواب نداری و دعـاگـوی منی            شـده بـیـمـاری تو قـاتـل جـانـم، چه‌کـنم

یـاس سپـیـدی بوی خاکـستر گرفته            آتـش ز هُـرم شعـله‌هـای در گـرفته

هر روز فـضّه دانه دانه می‌شمارد            آلالـه‌هـایی را که از بـسـتـر گـرفته

نـوری میان دستهـایش تا فـلک داشت            در پیشگاه او به خود خورشید شک داشت

چیزی از این دنیا برای خود نمیخواست            پیش خدا هفت آسمان جای فدک داشت

خانه خراب گشتن من با عزای توست            زیـبـاتـرین تـرنّـم قـلـبم صدای توست

دیـدی چگـونه زندگـی‌ام را نظر زدند            چشمانِ شور پشت سر بچه‌های توست

سائـلی بـیچـاره‌ام در بین راه افـتـاده‌ام            بی‌کـس و تنهـا شدم بی‌سرپـناه افتاده‌ام

باید امشب گریۀ سیری کنم بر حال خود            بی‌حـیایی کرده‌ام در قعـر چاه افتاده‌ام