اشعار

دستی به هم زدند و غدیر آفریده شد            اصلا عـلی از اول امیـر آفریده شد

جبریل از زبان خدا گفت: مصطفی            از ابـتـدا بـرای غـدیـر آفـریـده شـد

می‌دهد کعبه نشانـی قـبلۀ دیگر علی‌ست           سجده کن پروردگاری را که مایل بر علی‌ست

در حیاطِ صحنِ او خورده است خِضر آبِ حیات           سُرمه کن خاکِ نجف را چشمۀ کوثر علی‌ست

بسم علی حضرت رحمان علی            بـاطـن نــورانـی قــرآن عـلـی

نفس علی، روح علی جان‌علی            منکـر تو نیست‌ مسلمان عـلی

غـم‌ها که به سر آمـد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفـا! روز دندان به جگـرها شد
چـشمان پیـمبر هم معـطوف گـذرها شد            حـجـاج رسیـدنـد و پـایـان سـفـرهـا شـد

سرخوش از جامِ میِ لَم یزلی می‌گویم            سر اگر خواست غمی نیست بَلی می‌گویم
بیخود از خود شده با صوتِ جلی می‌گویم            صد و ده بـار ” عـلیأ به علی” می‌گویم

زبان به مدح تو وا کرده‌اند جن و پری            چه خوانمت؟که تو فوق تصور بشری

خدا به دست خودش آفریده است تو را            به این بهانه که حتی دل از خودش ببری!

عـرش برین شاهدِ شأن رفیع علی‌ست            ارض و سما گوشۀ مُلک وسیع علی‌ست

یاد گـرفـتم من از محـضر ابن الجـواد            عبد و مطیع خداست، هرکه مطیع علی‌ست

چـشمۀ نـور در ایوان نجـف معـنا شد            ذرّه با لطف تو خورشید جهان آرا شد

هر زمان از تب دنیا ز نـفـس افـتادیم            بـا غـبـار نـجـفـت راه تـنـفـّس وا شـد

هرکس که شد غلام تو با احترام شد            پس خوش‌بحال آنکه برایت غلام شد

فردا فقیر کوی ‌تو آقاست در بهشت            قـنـبر به لطف نام تو عالی‌مقـام شد

نخواهد ماند دیگر شبهه در دین بعد از این نقطه           که بالا می‌رود دست تو تا بالاترین نقطه

تویی آن نقطه‌ای که رفته زیر باء بسم الله           که اسرار الهی جمع باشد در همین نقطه

تـفـسیر تو بدست قـلـم، نا مُیـسّر است            تصویر تو به چشم بشر، نا مصوّر است

بـایـد بـرای مـدح تـو قــرآن بـیــاورم            مصحف برای وصف تو از شعر بهتر است

تصوّر می‌کنم در ذهنِ خود ایوان زرّین را           برای دردها پـیدا نـمودم راه تسکـین را

پـرسـتـیـدند آتش را اگـر آبـاء و اجـدادم           خدا را شکر از چشمان تو آموختم دین را

سیزده جرعه زنم از روی رخشان علی           یکصد و ده بار هدیه، جان به قربان علی

از بـهـشت آدم اگـر با جـرم گـنـدم آمـده           ‌من به جنت می‌روم از خوردن نان علی

اجازه هست مرغ دل، کبوتر حرم شود            و با فرشته‌های وحیِ عشق، هم قدم شود

اجازه هست این کـبوتر نشسته در حرم            پَـرِ شکـسته‌اش برای مدح تان قـلم شود

اگر رزق من سامرایی نمی‌شد            نـصـیـبم مـقـام گـدایـی نمی‌شد

اگر قـابـلـیـت نمی‌داشت قـلـبم            ز چشم کریمت عطایی نمی‌شد

شمیم عطر رحمت می‌وزد از کوچه‌ها امشب           دوباره دیده شد در آینه وجهِ خـدا امشب

میان گاهواری که مَلک گهواره جنبان است           به جلوه آمده روی علیِ مرتضی امشب

خَبَرش آمده که عرش چراغان شده است           خنده مهمانِ لبِ حضرتِ باران شده است

گُـلِ لـبـخـــند کـه آمـد بـه لـبِ مـادرتـان           همۀ عرشِ خدا شاد وُ غزلخوان شده است

ای نگاهت در مسیر کهکشان‌ها ماندگار           وسعت دستان تو بر سایه بان‌ها ماندگار

می‌شود ثابت به من در هر فرازِ جامعه           نام تو بین هـمـه خـطّ امـان‌هـا مانـدگـار

دلبـر تو باشی بایـد از دلبر بخـوانم            شرک است اگر نام کس دیگر بخوانم

رفـتم به کُـرسی ادب تکـیـه کـنم تا            مدح تو را از روی آن منبر بخوانم

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقـیرها            ای رویـش امـیـد، مـیـان کـویـرهـا

ای خـالـق زیـارت کـلّ ذواتِ نـور            ای جـامـعـه سُـرای تـبـارِ کـبـیـرها