اشعار

روضـه شـروع شـد دل ما را بیاورید            سـرمـایـه‌ام، سـلاح بـکـا را بـیـاورید
یک سال می‌شود که پَـرم وا نمی‌شود            دسـتـم بـه آسـمـان تـو بـالا نـمـی‌شـود

در صحن دل وزیـده هـوای مُحَـرَّمَت            بر گوش جـان رسیده صدای مُحَرَّمَت

ما بی‌قـرار منـتـظر روضه مـانـده‌ایـم            اصـلاً تــمـام سـال، فــدای مُـحَـرَّمَـت

عباس آمده است و علی‌اکبر آمده است            وقتی رباب هست علی‌اصغر آمده است

جـمـعـنـد خـانــوادۀ زهــرا کـنـار هـم            اینجا برادری است که با خواهر آمده است

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

کـاروان، کــاروانِ شــور آور            کـاروان، اشـتـیـاق، سـرتـاسر

هـمه در حـالت سـفـر از خود            همه بی‌تاب چون نـسـیم سحـر

من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

بنـای نـوکـری‌ام بی‌دلـیل، محکـم نیست            که در طراز شما سروری در عالم نیست

به قدر تو که خدا گفته است(اَنَا دِیَـتُک)            به پـیـشـگـاه الـهـی کـسی مُـکـرّم نیست

عالم همه یک نقطه‌ای از نونِ حسین است           عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است

زیبـاییِ احـساسِ من این است که جـانم           آن عاشقِ‌ دیـوانه وُ مفـتـونِ حسین است

مثل شمعی آب باید گشت پای روضه‌ات           بـال باید زد دمـادم در هـوای روضه‌ات

اعـتقاد ما دو چندان می‌شود در تکـیه‌ها           رزق ما را می‌دهد اشک عزای روضه‌ات

تو راهم دادی و دارم دو چشمانِ تر از اینجا            کجا را دارم آقاجان؟! کجا را بهتر از اینجا؟!

نوشتی سردرِ هیأت؛ نجاتم میدهد عشقت            رسیدم توشه بردارم برای محشر از اینجا

یک کهکشان خطاست حجاب میان ما            کـردار نــارواسـت حـجـاب مـیـان مـا

شهرت بلای جان حـقـیران عالم است            اعـمـال پُـر ریـاست حـجـاب میـان ما

دارم از طفلی خودم را بی‌قرارت می‌کنم           هر چه دارم یا نـدارم را نـثـارت می‌کنم

تو قـتـیل گریه‌ای، پس من برای گریه‌ام           دیده‌ام را وقف چشم اشک بارت می‌کنم

در محفـلی که نام تو باشد گـناه نیست            غیر از دو دست تو بخدا تکیه گاه نیست

در مکتب تو بحث سفـید و سیاه نیست            حالم بدون یاد نجـف رو به راه نیست

تا قافیۀ شعر امیر است و غـدیر است            برخیز که هنگـام مراعاتُ نظیر است

الـیـوم که أکـمـلـتُ لــکـم دیـنـکـم آمـد            تا عـرش فراخوان تماشای امیر است

من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود            پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود

چرخید سرهای شترهامان چون با محمد بود دلهامان            فرمانبری از حرف پیغمبر، با حج برای ما برابر بود

غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست            غدیر خم نه مدینه، که دشت کرببلاست

غـدیـر نـقـطۀ انجام یک رسالـت سبز            خـروش حنجـرۀ سرخ سیدالـشهداست