اشعار

زحمتت هستم و ای‌کاش دگر کم بشوم            یا که نه … با نفس قدسی‌ات آدم بشوم

چه خیالات عجیبی، من و این بار گناه            خواستم در نظر چشم تو مَحـرم بشوم

رخصت بده كه خیمـۀ مـاتم به پا كنیم            پـیـراهـن سـیـاه بـه تـن بـا شمـا كـنـیم

آیـد صـدا ز غیب كـه قـد قـامت العـزا            رخـصـت بـده اقـامـۀ بزم عـزا كـنـیم

کـیست زینب همیشه بی‌هـمـتا            نــــور مـسـتــور عــالــم بــالا

کیست زینب نفس نفس حـیـدر            کیست زینب تپش تپش زهـرا

گـرد و خاکی ز دور پـیدا بود            کــاروانـی ز نــور پــیـدا بـود

کعبه‌هایی روان ز سمت حجاز            هــمــۀ روشــنــی دنــیــا بـود

کـاروانی پُـر از نـسـیـم سحـر            کاروانی ز خویش کرده سفـر

در قیام، آیه‌های مصحف صبح            در سـجـود، آیـنـه برای سحـر

ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻣـﯿـﻘـﺎﺕ ﻣـﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ            ﺧـﻮﺍﻫـﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺳـﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐـﺮﺑﻼ‌ﺳﺖ
ﻋـﺸـﻖ ﺍﯾـﻨـﺠـﺎ ﯾـﮑّـﻪ ﺗـﺎﺯﯼ می‌کـند            ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋـﺎﻟـﻢ ﺳـﺮ ﻓـﺮﺍﺯﯼ مـی‌کـنـد

در این دیار هوای نفس کشیدن نیست            برای هیچ پَری فرصت پریدن نیست

خـدا بـه داد دل لالـه‌هـای تـو بــرسـد            به ذهن این همه گلچین به غیر چیدن نیست

کـاروانـی با دو صد سـوز و گـداز            عـزم شـهـر کـوفه کرده از حـجـاز

کــاروانــی از فــراســوی بـهـشـت            غـرق گـل از بـاغ بـانـوی بـهـشـت

او تا رسـیـد گـریـۀ دنـیا شروع شد            سـیـنـه زنیِّ عـالـم بـالا شـروع شـد

این حس مادرانه كه دست خودش نبود            دلشوره‌های زینب كبری شروع شد

افــتــاده راه قـــافـــلـــۀ آبـشــارهــا            بر سرزمین فاصله‌ها، شوره زارها

افـتـاده راهـشان به زمینی که سالها            مانده است تشنه بر قدم چشمه سارها

می‌رسـد در گـوش من، بـانـگ درا            دم‌بــه‌دم از کــــاروان کــــربــــــلا

مـرحـبـا! ای خـاک پـاک کــربــلا!            از حـرم بــرتــر ز عــزّ و اعـتـلا!

خـیـمه زد سـلـطان دین در کـربـلا            شــد مــشــوّش خــاطــر آل عـــبــا

خـاصه زینب، بـنت زهـرای بـتول            خاطـرش گـردید بس زار و مـلـول

آقـا ســلام بـر غــزل اشــکِ مـاتـمـت            بر مسجد و حـسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو            پَـر می‌کـشـید دل به هـوای مـحـرّمت

در كوچه‌ها نسـیم بهـشت محـرّم است            این شهر بی‌مجالس روضه جهنّم است

پــیــراهـن ســیــاه عـــزاداری شــمــا            زیـبـا تـرین تجـلّی عشق مـجـسّم است

اگر چه مثـل مـحّـرم نـمی‌شـوم هرگز            جدا ز روضه و ماتـم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش مرا چون که خوب می‌دانم            که تـوبه کـردم و آدم نـمی‌شوم هرگز

ای دل مـحــرم آمـده وقـت عـزا شـده            مـاه عـزای حـضرت خـون خـدا شـده

مـاتـم مـیان چـشـم هـمـه مـوج می‌زند            چـشمان گریه چشمۀ شور و شـفا شده

ای کاش غـیر غـصۀ تو، غـم نداشتیم            ماهی به غـیـر مـاه مـحـرم نـداشـتـیـم

این داغ سینه سوز تو می‌کُشتمان اگر            قـلـبی به قـدر وسـعـت عـالـم نداشـتیم

دوباره‌ این‌ دلم‌ شده‌، اسیر و مبـتـلای‌ تو           مگر مُحـرّم‌ آمـده‌، كه‌ شد بـپا عـزای‌ تو

اگر ز تو جدا نی‌ام‌، به‌ شكر حق‌ حسینیم‌           تـمـام‌ حـاجـتـم‌ بـود، دیـدن‌ كـربـلای‌ تـو

شـکـر خـدا دوبـاره شـدم مبـتـلای تو            ای کُـشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
شکـر خـدا نـسـیم محـرّم وزیـده است            هرشب شده عبادت من روضه‌های تو

عـالـم مُـحـرّم است سلامٌ عـلی‌الحسین            این ذکر عـالم است سلامٌ علی‌الحسین
این جمله واجب است بگوییم و بشنویم            هرجا که پرچم است سلامٌ علی‌الحسین