اشعار

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

کاش حنانه ی مـــن لب به سخن باز کند          گره از کـار مــن و بند کــــفن باز کند

دست از جان خودم شستم و او را شستم          ترسـم این بود که این زخم دهن بازکند

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

فـدائـیان ولایــت شـعــــارشـان ایــــن است         کهمرگ سرخ به از زندگی ننگین است "

نماز و روزه و حج و زکـات جای خودش        مـرا مودّت یاران حضـرتـش دیـــن است

هر شب زدرد تا به سحرآه میکشی          آهـسـتـه با دو دیـدۀ تـر آه میکـشی

آیـات زلـزلت همه تـأویل می شونـد           وقتی که تو زعمق جگرآه میکشی

بیـمار مـن که دیده گهـربار می کنی          اشکی نـثـار گـلـشن ایــثار می کنی

از یک خزان زود رسی گـلشن مرا          با این نـسیـم درد خــبردار می کنی

با خـون پاک تو کـفن تو وضو گرفت         از چشمـۀ طـهـور تـن تو وضو گرفت

میخواستی بپوشی اش اما وضو نداشت         پس زود رفت پیرهن تـو وضو گرفت

با پا زدند بردر و در را صدا زدنـد           بـی اطـلاع آمـده و بی هـوا زدنـد
دیدند چون حریف نبـردش نمیشوند           دستش طناب بسته به او پشت پـا زدند

تو راه میروی وخون چكد ز پیرهنت           تو آه میكشی و سرخ میشود حسنـت

تونان نمی پزی و سفـرۀ شبم خالیست          نه آب میـخوری و آب میشود بدنـت

پخش سبک     

مدینه منـم اهل کـویـت          دلم پر کشیده به سویت

بُـود در دلـم آرزویـت          مــنـــم اهــل کــویـت

پخش سبک                           آتش زدن در و دیوار

بـهــر یــاری ولـی امــر          لاله ی قـرآن شده پرپر

فـاطمه بین در و دیــوار          شد فـدای مکتب حـیـدر

پخش سبک

ای مـدیـنـه ای مـدیـنه          ای امان از ظلم و کینه

تا قـیـامـت بگو بـا دیـده ی تـر          فـاطـمـه شد شهیده پشت آن در

پخش سبک

در پشت در خدا؛ محشر به پا شده           در راه حفظ دین؛ زهـرا  فـدا شده

خورشید عصمت است          یــار ولایــت اســت

پخش سبک

ز آهت آتش زدی تو بر سرا پای من        من به تماشای تو؛ تو به تـماشای من

غــروبت ای آفـتــابـم        می كند از غم كبابم

پخش سبک

حدیـث غربـتـم بر زبـان ها افتـاد            بعد از تو یا زهرا علی از پا افتاد

داغت وا كـرد مشت من را ** غمت شكـست پشت من را ** عـزای تو كشته من را

پخش سبک

رفـتی و بــردی از دل قــرارم          بـی تـو سـیــه شـده روزگــارم

از چه در این لانه خـفتی          از غمت با من نگـفتی

پخش سبک

بازم میان روضه ها؛ همدم اشک و آهم          صدای نـالـه ای میاد؛ مادر بی گناهم

دلـم گــرفـته؛ ابـرِ چشمهام ؛ تو هـوای گریه ی نم نمِ

پخش  سبک

ای رفیقان ســوز سیـنـه آمد        شـعـله های داغ  کیـنـه آمـد

ابــرهـای تـیـره ی بــارانی        از شـب تــار مــدیـنــه آمــد

 خانۀ مولاست امشب جـنّة الاعلای دیگر           فاطمه بگرفته در آغوش خود زهرای دیگر

جلوه گر شد اختری تابنده در ماه جمادی               اختری تابـنده نه، مهر جهـان آرای دیگر

بازهم شهر مدینه شب رؤیایی داشت            یاس حیدر به برش غنچه زیبایی داشت

متـولـد شده بود آیـنــه حجب و حـیــا            دختری که دم او هیبت مولایی داشت