اشعار

ای وجودت حیات‌بخش وجود          سـائل درگهت کـرامت و جود

مــظـهــر کــامل امــام رضــا          آفـــتـــاب دل امــــام رضــــا

پخش سبک

غــریـب سـامـرا جـانـم فــدایـت          بـمـیـرم ای گـل زهــرا بـرایـت

ز زهر فتنه ها جان داده ای تو         که شـهــر سامــرا شد کربلایت

پخش سبک

ســـوم شـهــر اللّه رسـیــده          گوش جان بانگ غم شنیده

شد روان از دیده اشک غربت، در عزای خورشید ولایت، سامرا گشته دارالمصیبت

 پخش سبک

به چشمم ره گریه وا شد          چه شور و بساطی به پا شد

به یـاد عـزیـزان زهرا          دلـم راهــی سـامــرا شـد

 پخش سبک

سوم شهرُالله، عالمی برای سروری عزاداره ** ازچشمها بارانِ درد وغـصه می باره (۲)

چشم عالَم ، گشته گریان        ســامــرا شد،بیت الاحزان

سرِ شوریده، دلِ بی سر و سامان داریم            از دلِ سوخـته گان شمعِ شبستان داریم

به هـوای تو بـمـیـریم اگـر صدها بـار            باز هم در هوسِ دادنِ جان، جان داریم

وای از ظلـم که هم درد شب تـارم کرد              درد غربت به خدا خسته و بیمارم کرد

من که درد همه را خـویش دوا می کردم              در تب زهـر جـفـا درد گـرفـتارم کـرد

تا مـقـیــم سـرزمـین آشـنـایـی می شـوم            فارغ ازحزن وغم و درد و جدایی می شوم

وقت تسبیح ومناجات سحر با یاد دوست            بیـقـرار و مست جـام ربّـنـایی می شوم

آه در سینه ام از زهـر شراری برپاست          آتشی بر جـگـر و رویِ لبـم واویلاست

سوخـتـم سوخـتم آبی که نفس می سوزد          حـجره ام از جگـر سوخته ام کرببلاست

ای هدایت راه خود را یافته در کوی تو           وی چراغ عقل روشن از فروغ روی تو

هـادیـان خـلق را خطّ طریقت سوی تو           جنّت اهل ولا هم خُـلـق تو هم خـوی تو

ای کـعـبـۀ دل کـوی تو یا حضرت هـادی           وی قبلۀ جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثـنـاگوی تو یا حضرت هادی

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

خوش آن دل كز ازل دارد؛ولاى حضرت هادى         خوش آن سركو بساید رخ،به پاى حضرت هادى
دلا گر رستگارى خواهى ازحول صف محـشـر         نما از حق طلب ظلّ لـواى حضرت هادى

اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب           بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير           ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب

اى مـاه، مـسـتـنـیـر ز نـور لـقـاى تـو            خورشید كسب فیض كند از ضیاى تو

اى خاص و عام از كرمت برده صبح و شام            پیوسته فیض از سر خـوان عطاى تو

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم            شعـله با نـاله برآیـد همه دم از جگـرم

جـز تو ای خالق دادار کسی نیست گـواه            که چه آورده جـفـای مـتـوکّـل به سـرم

ای دائم از خدا و نبـییّن تو را، سـلام            وی روی عالمی به حریم تو صبح و شام
ابن‌الـرّضای دومی و چـارمـین عـلی            جــدّ امـام مـنــتـظــریّ و دهــم امــام

آن نازنین که وصف جمالش خـدا کند            امـشب خـدا کـند که نگـاهى به ما کند
آن دلـنوازِ از دل و از جـان؛عزیـزتر            بـاشد که درد جــان و دل مـا دوا کـنـد

جانی به بدن هست ، ولی تاب و توان نیست         در گریه مقامی ست که در آه و فغان نیست

در مــدح شـــما اشک روان کار زبـان کرد         چون حرف تمام است نیازی به دهان نیست

پخش سبک

دل زعطای فاطمه*** به عرش حق مجاوراست

جـشــن خوش ولادتِ*** آقــا امــام بــاقــر اسـت