اشعار

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند

پخش سبک

در آسـمـانـها محـفـل شـادی به پــا شد           که جـشـن میلاد جـواد بن الــرضا شد

آمد به دنیا ، محبوب دلـها           جان و جهان و،هستی بابا

پخش سبک

ای گـل؛ گلشن ؛ حضرت زهرا جواد           سَرورِ، عـالمین؛ کـعـبـۀ دلـهـا جــواد

مهر تو،عشق تو، جلوه در آب وگل است           جشن میلاد تو، جشن پرواز دل است

پخش سبک

خـنـده بر روی لـب اهـلِ ولا مبــارکه           جشنِ میــلاد جـواد بنُ الـرضا مبارکه

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

بر آن شـدیم بـاز كه دلـبـر بــیاوریم            در آسـمـان، سـتـارۀ دیـگر بـیـاوریم

باید دوبـاره نخـل ولا را ثـمر دهـیم            یعـنی به باغ عـشق صنوبر بـیاوریم

بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم            آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم

همچو مِی می خـواستم یک دل شوم            بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم

آن شـب مـدیــنـه تـشـنـۀ آب بـقـا بـود           چـشم انـتـظـار ساغـر قـالـوا بـلی بود

آن شب شـقـایق قصد کوی یار می کرد           از خواب غـفلت لاله را بیدار می کرد

یکـبار دگـر غـنـچه دل وا شده امشب           بـاغ دل مـا بـاز مـصـفّـا شـده امـشب

گلزار پُر از نور ولا رشک بهشت است           چون آیـنـه ها غرق تماشـا شده امشب

ای آمد و رفت دل ما سـمت تو رایـج           ما حاجت محـضیم و شما باب حوائج

مـا آمـده ایـم از کـرمـت بـال بگـیـریـم           این قـصـۀ دل را هـمه دنـبال بگیـریم

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

شادی كل عـباد اسـت عباد است عـباد           فتح ابـواب مراد است مراد است مراد

شادی و شورجهاد است جهاد است جهاد           عید میلاد جـواد است جواد است جواد

با حـضورت سـتاره هـا گـفـتـند          نـور در خـانـۀ امـام رضـاست

کهکـشان هـا شـبـیـه تـسبـیـحـی          دسـتِ دُردانـۀ امـام رضــاست

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری

ای دُر نــورانــیِ ده بــحــر نـور          وی نـهـمـیـن حجتِ ربّ غـفــور

آیــنــۀ قــبـــلــۀ هــفـــتــم: جــواد          نـور دل حـجـت هـشــتـم: جــواد

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

هـر کـه ســر خــدمـت نـگــار نـدارد           هر چه که هـم بـاشـد اعـتـبـار نـدارد

بحـث ســر دیــدن کـریـمی یـار است           ورنـه گــدا بــودن افــتــخــار نــدارد

می نویـسـم سـر خط نام خـداوندِ رضا           شعـر امـروز بـپـرداز به لبخـند رضا

آنکه با آمدنش آمده محشر چه کسی ست؟           از تودرآل نبی با برِکت تر چه کسی ست؟

روشن تر از روز است خیلی بامرامند           وقـتی کـریـمـان با گـدایـان هم کـلامند

الحـق که آقـازاده هـا یک یک امـیـرنـد           الحق که نوکـرزاده ها یک یک غلامند

نشـسـته‌ام بـنویـسم گـدا نمی‌خواهی؟            مـیان خانـۀ خود بی نوا نمی‌خواهی؟

نـشـسـته‌ام بنـویـسم کـریـم یـعـنی تو            کریم‌زاده تو حاجت روا نمی خواهی