اشعار

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم

با یاد تو که غصه شماری کنم حسن            جاری ز چشم، اشک بهاری کنم حسن

تا که رسم به روضۀ سبـز مصیبتت            سوگند بر تو لحظه شمــاری کنم حسن

خـدا به طالع تان مُـهر پــادشاهي زد            به سينـۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگــانه خورشيدی            تمام زنـدگی ات  را سه بار بخـشـيدی

موّاج می شــویم و به دریـا نمی رسیم            پرواز می کـنـیم و به بــالا نمی رسیم

این بــالــهـا شبــیــه وبــالنـد، ابتـــرنـد            وقتی به سیـر عالـم مــعــنا نمی رسیم

ای تشـنه لب که بر لب دریـا گریستی           از دیده خون ، زمرگ احبّـا گریستی

تنها نه بهر تـشنـه لبان اشک ریخـتـی           دیـدی چو کـام تـشـنه سـقّـا گـریـستی

زهر اشکی شد و کانون دعا را سوزاند            بـنـد بـنـد من افــتـاده ز پــا را سـوزانــد

آسمـان تـار شده، جـرعۀ آبی، این زهـر             پاره های جـگـر غــرق بـلا را سـوزانـد

بـاز گـریـان غــم هم نــفــسی بـایـد شـد           زائـر مـرغ غــریب قــفــسی بــاید شـد

باز یک عده جفا، زخم روی زخم زدند           از قضا بــاز عــزادار کــسی بــایـد شد

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود           زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است           یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

دست اگرباشد دخيل كنج دامان بهتر است         از نماز شب توسل بر كريمان بهتر است

دل ولو كوچك،به لطف تو بزرگی می كند         يك دل آباد از صد شهر ويران بهتر است

شبهـای بی قـراری چـشمم سحـر نشد            دلـواپـسی و غـربت و اندوه سر نشد

آهم کـشیـد شعـله ولی بـال و پـر نشد            اصلاً کـسی ز حـال دلـم با خـبر نشد

دلم دوباره خبــر میدهد ظــهور تو را            بدون فاصله حس میکنم حضور تو را

 به من مگو که نرفته چگونه برگردد            مسیــر جـاده خبــر میدهد عبور تو را

از دست فــراقت گِله دارم، گــله دارم            هر روز همین مسأله دارم، گله دارم

جا مــانده ترین لاله ی بــاغ شهــدایـم            دلتنــگی صد قــافــله دارم، گـله دارم

 کـتـیبه‏ های حـریـم تو مصحـف نورند           کـبوتـران تو در چشم اهل دل حـورند

نوشته بر در صحنت حـدیث زیــبایی           که زائرین تو در حشر با تو محشورند

رأفـت در آسـتان تو تـفـسـیـر می شود            دل با خیال حسن تو تسخیر می شود

صـدهـا هــزار نـامـۀ آلــوده از گــناه             با یک نگاه عـفو تو تطهیـر می شود

زمان گفتن شعر از زبان شمشیر است            به کربلا نرسد شعر، اگر زمین گیر است

برای از تو سرودن، کلام کافی نیست            تو را چنانکه توئی، کی توان تعبیر است؟!

ذکر سقائی حضرت قاسم

قـاسم ای گل باغ مجتبی (2)            نو گـلی ز گلزار مـرتضی

دگر قاسمم گشته ام غریب            که از دل مرا میرود شکیب(2)

ذکر سقائی شهادت حضرت علی اکبر

اکبرِ من ای، شبهِ مصطفی (۲)              نـوگـلِ  گلستـانِ مـرتضی

تـو آیـا علـی اکبـرِ منی ؟              که غلطان به خون در برِ منی

ذکر سقائی توسل به حضرت ابوالفضل

با وفـا عـلمـدار لشکرم (2)               مـظـهرِ عـجـائب بـرادرم

دریغا ، که رفتـی مرا زدست                 فَلَک پشتم از ماتمت شکست (2)

ذکر سقائی حضرت علی اصغر

اصغرم ، توئی بلبل حرم(۲)               همچو گـل، تو پرپر بـرابرم

تو شــمــع شبستانِ احــمــدی              گـلِ لالـه زارِ محــمــدی(۲)

ذکر سقائی شب تاسوعا

نینوا بـود ، شـورِ انقلاب (2)            عتـرتِ عـلی ، از عطش کباب

نظر کن به اطفـال مرتـضی              عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (2)