اشعار

شمیم عطر رحمت می‌وزد از کوچه‌ها امشب           دوباره دیده شد در آینه وجهِ خـدا امشب

میان گاهواری که مَلک گهواره جنبان است           به جلوه آمده روی علیِ مرتضی امشب

خَبَرش آمده که عرش چراغان شده است           خنده مهمانِ لبِ حضرتِ باران شده است

گُـلِ لـبـخـــند کـه آمـد بـه لـبِ مـادرتـان           همۀ عرشِ خدا شاد وُ غزلخوان شده است

ای نگاهت در مسیر کهکشان‌ها ماندگار           وسعت دستان تو بر سایه بان‌ها ماندگار

می‌شود ثابت به من در هر فرازِ جامعه           نام تو بین هـمـه خـطّ امـان‌هـا مانـدگـار

دلبـر تو باشی بایـد از دلبر بخـوانم            شرک است اگر نام کس دیگر بخوانم

رفـتم به کُـرسی ادب تکـیـه کـنم تا            مدح تو را از روی آن منبر بخوانم

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقـیرها            ای رویـش امـیـد، مـیـان کـویـرهـا

ای خـالـق زیـارت کـلّ ذواتِ نـور            ای جـامـعـه سُـرای تـبـارِ کـبـیـرها

از مکه خبر آمده داغ است خـبرها            بـایـد بـرسـانـند پـدرهـا به پـسـرهـا
از مـکـه خبر آمده از رکن یـمـانی            نزدیک اذان ناله بلند است سحـرها

دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود            چه بهـره از دل دیـوانه یـار اگر برود

حجاز، بر قدِ سروِ که تکیه خواهد کرد؟            به سوی دشت طف آن کوهسار اگر برود

حج نیمه تمام را بگذارد در مسیری جدید راه افتاد           همه گفتند حاجی احرامش را رها كرد و در گناه افتاد

حاجی اما نه آنكه عاشق بود روی معشوق را به یاد آورد           كعبه یك لحظه رفت از ذهنش تا نگاهش به آن نگاه افتاد

در آسمان بی‌کسی‌ام یک ستاره نیست            غربت نشین کوفه‌ام و راهِ چاره نیست

طوفان کینه‌ها شده راهی در این دیار            دریای غـصه‌های دلم را کناره نیست

مـنـم تـجـسّـم شـیـری به دام افـتـاده            به دام جـمـعـیـتـی بـد مــرام افـتـاده

چنان پُراست شکمهایشان زمال حرام            که از سر هـمه عـشـق امـام افـتاده

وقـتی نـفـس از سیـنه بالاتـر نـیـاید            جز هِق هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی بـرایِ آبـرویم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

من پیک عشق هستم و نامه بر حسین             دوم فــدایـی حــرم خــواهــر حـسـیـن

لـب تـشـنـه‌ام ولی نـزنـم لـب بـه آبـها             سیراب می‌شوم فـقـط از ساغر حسین

تـنهـاتـرین غریب کجایی پسر عمو            کُـشته مرا هـوای جـدایی پسر عمو

زخـمـی‌تـرین سـتـارۀ دارالامـاره‌ام            آمـاده‌ام بـرای رهـایـی پـسـر عـمـو

سلام ما به حسین و سفـیر عـطـشانش            که در اطاعت جانان، گذشت از جانش

به آن غریب‌ترین سربه‌دار وادی عشق            به مسلم بن عـقیل و دو نـور چشمانش

خوشا بحال دلی که به دلبـری برسد            به سـفـرۀ کـرم ذرّه پـروری بـرسد

هـمـه رعـیّـت اربـاب می‌شـویم اما            غـلام با ادب اینجا به برتری برسد

دلگیرم از خودم که دلم گیر یار نیست            اصـلاً بـرای آمـدنـش بـی‌قـرار نیست

گـیرم رسیـد روز وصالش چه فایده؟!            وقتی که دل، به شوق وصالش دچار نیست

کـمیت قافـیه لـنگ و زبان شاعر لال            چرا که وصف امام است در قصیده محال

صدای پـای مسیـحا حـیـات می‌بخـشد            به عشق او فوران کرده ذوق رو به زوال

از سـن کـودکـی شده غـم آشـنـای من            بـاد خـزان وزیـده به دولت سرای من

بغض و شرر گرفته مسیر صدای من            بـالا گرفـته کـار دل و گـریـه‌های من

مـولای هر سرا تویی یا باقرالعلوم            از نـسل هـل اتی تویی یا باقرالعلوم

یک جلوه‌ات به ظاهر و باطن بیانگر است            پیـدای هـر کجا تویی یا باقرالعـلوم

ما با مِـنـا روضه برای تو گـرفـتیم            با مـادرت زهـرا عـزای تو گرفتیم

حالا که در صحن و سرایت زائری نیست            ایـنجا عـزا با شیـعـیـان تو گرفـتـیم