اشعار

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم            دو قدم روضه بخوانم...دو قدم گریه کنم

بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست            بـرسم پـیـش نگـارم...برسم گریه کنم

باز در من چشم وا كن تا تماشایت كنم            دردِ دیـدن را دوا كـن تا تماشایت كنم

آشـكـارا آشـكـاری مثل روز روشنـی            رازهـا را برمـلا كن تا تـماشایت كنم

دوبـاره فـاصـله افـتـاد بـیـن مـا آقـا            دوباره لطف تو و خـواهش گـدا آقا

ببین که از نفس افتاده‌ام ز بار گـناه            بگـیـر دست گـدای هـمـیـشه را آقـا

در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی            بهـار می‌رسد اما بهـار من! تو کجایی؟

چه برکتی، چه نویدی، چه سبزه‌ای و چه عیدی؟            به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی

در عـلـم و فـضیلت و ادب دریـایی            در عـفّـت و صبـر و عـلـم بی‌همتایی

سـجــادۀ تـو شـمــیــم کــوثــر دارد            تــو آیــنــۀ ‌حــقــیــقــی زهـــرایــی

از اینکه دختر اسدالله و خواهر شیر است           بدیهی است بیانش شبیه شمـشیر است

برای شیرزنِ عصر خود شدن کافی ست           همینکه خون علی در رگش سرازیر است

منم که شعـله کشد هُـرم آفـتاب از من            گلم، که مانده پس از کربلا گلاب از من

غـریـب صـفـحـۀ تـاریـخ اُمِّ کـلـثـومـم            که قول صبر گرفته ابو تـراب از من

وقتی که عالم با وجودت آبـرو داشت            باید بـرای بُـردن نـامت وضـو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت            زهـرا دمـادم دیـدنـت را آرزو داشـت

به آیـه‌هـایِ کـتابِ خـدا قَـسـم مـادر            بَـنا شده حـرمت کُـنجِ سیـنه‌ام مـادر

تو آسمانی وُ من گرد وُ خاکِ راهِ تو            تویی مُـسَّببِ هستی وُ من عَدَم مادر

شـکـوه آمدن و خـلـقـتـت سـرآمـد بود            میان هرچه که دارد خـدا زبانـزد بود

همیشه با صفی از آسـمانـیان جـبرئیل            به گرد خـانۀ تان گرم رفـت و آمد بود

دشمـنِ دینِ خـدا، خـار شد و ابـتـر شد            نـبیُ اللّه، در این روز« اَبَـاالْکَـوثَر» شد

کوریِ چشمِ حسودانِ نظرْ تنگ، در این            شبِ فرخنده، جهان غرقِ گلِ عنبر شد

بعد از این شهر نـبی جلوۀ طوبا دارد            قـوم در خواب فـرو رفته مسیحا دارد

ازدحامی ز ملایک شده این بیت النور            مصطفی روی زمین عرش معلّی دارد

طبیب جـان پیغـمبر که بود اُمِّ ابیـهـایـش            هنوز عقل بشر مات است در حل معمایش
خدا را خواستیم اول به حق فاطمه یعنی            حدیث قدسی لولاک اینجا خورده معنایش

دارد اُمُّ الـــوقـــار مـــی‌آیـــد            خــوشـی روزگــار مــی‌آیــد

کوثر از چشمه سار مـی‌آیـد            بــرکـت بــی‌شـمـار مـی‌آیــد

ای بهـشت جـاودان، ای مـلیکـۀ جهان            ای گـل محـمدی، ای بـهـار بـی‌خـزان

بضعـة النـبـوتی، حُجَـةٌ عـلی الحُـجَـج            اسـم آسـمـانـی‌ات، سُبـحـۀ فـرشتـگـان

ای حُـسـن مَـطـلع همۀ عـاشقـانـه‌ها            حـس لطیـف پُـر شده بین تـرانـه‌هـا

زهـراتـرین سـتـارۀ اوج کـرانـه‌هـا            از تـو شـنــیـده‌انـد تـمـام زمـانـه‌هـا

هر بهاری با گل رویش شکوفا می‌شود            غنچه با لبخند معصومانه‌اش وا می‌شود

 تین و زیتون را میان گلشنش می‌پرورد            هرچه میخواهی در این گلخانه پیدا می‌شود

چون خدا خلقت صدیقۀ کبری می‌کرد            صورت عصمت خود را متجلا می‌کرد

تا عـلـی آیت عـظـمی نَـبُـوَد بـی‌هـمـتا            ذات حق خلقت صدیقۀ کـبری می‌کرد

در حریم شعر تو بانو! اگر حاضر شدم            خواندم اول کوثر و با نام تو طاهر شدم

در خیالم صحن و گنبد ساختم، زائر شدم            نام شیـرین تو آمد بر لـبم، شاعـر شدم

در محفل عاشقان بخـوان مهدی را            تبریک بگو از دل و جان مهدی را

در سجده پس از ولادتش دخت نبی            می‌گفت که یا رب برسان مهدی را