اشعار

چـیزی نـمانـده از بدن او حـیـا کـنید            دست مرا به جـای سـر او جدا کـنید

خواهر تمام دار و ندارش برادر است            تا جان نداده عمه، عـمو را رها کنید

با عمه گفت کُشت مرا سوزِ این نفس            من را بزرگ کرده برای همین نفس

با آخـرین تـوانـم و تـا آخـرین نـفـس            باید به سـر روم پـسر او که می‌شوم

حسین، خسته و بی‌تاب بین گودال است            ز فـرط تـشنگی و آفـتاب بی‌حال است

نـهــاد دشــمـن او پــای داخـل گــودال            رسید روضه به اینجا، زبان من لال است

هـسـتم از راه و چـاه‌ها آگاه            پـــیـــرو راه والِ مَـن والاه

بنده‌ای عاشـقـم، سخن کوتاه            هست نامـم هـمیـشه عـبد الله

اى عمو وقتش شده من هم فداى تو شوم            دوست دارم كه يكى از بچه‌هاى تو شوم

از تبار مجـتـبى، از نسل يـاس پـرپرم            كـودكم اما قوى تَر از چهـل جنگـاورم

تا عزای شه لب تشنه عزای حسن است            پس حسینیۀ ما صحن و سرای حسن است
نهضت کـرببلا تحت لوای حسن است            گریۀ این دهه روزیش به پای حسن است

یـازده سـالـه‌ام و میـل پـریـدن دارم            به هـوای سر کوی تو رسیدن دارم

بین گودال ترا غرقِ بخـون می‌دیدم            سوی تو من ز حرم میل دویدن دارم

گل‌های زیـنـبـیـم و به پـایت فـتـاده‌ایم            سر بـر حـریـم قـدسی‌ت آقا نـهـاده‌ایم

رگ هایمان ز خون علی موج می‌زند            مـا از تـبـار جـعــفـر طـیـار زاده‌ایـم

دلشوره‌ام ملاحت گل‌های زینب است            قـلبم پُر از محبت گل‌های زینب است

بعد از علیِ اکبر و قاسم، به طاق عرش            نا باورانه صحبت گل‌های زینب است

چشمِ دشمن کور از این سبک حضور زینب است           این چنین مجنون شدن مدیون شور زینب است

لحـظۀ ایثار و هنگام ظهـور زینب است           روز اجـلال مقـام پُر غـرور زینب است

پیش پایت ای حسینم قرص ماه آورده‌ام            هر دو سرباز دلیـرم بهر شاه آورده‌ام

گرچه سربـازند لیکن از تبار جعـفرند            ای برادر پیش پایت یک سپاه آورده‌ام

چه می‌شود که بگیری به دامنت سر ما را            سر شکـسته همچون عـلی اکـبر ما را

یقین که موی سپیدش سپیدتر شود از این            اگر زمین بگذاری تو روی مادر ما را

از ازل خورشید انور زینب است            حـافـظ الـلـه اکـبــر زیـنـب است
کربلا را حافظ و سر زینب است            حـیـدر کـرار دیـگـر زینب است

تمامِ هـستیِ خود را کفن کردم برایِ تو           تـمـامِ هـسـتیِ زیـنب فـدایِ کـربـلایِ تو

بمیرد خواهرت دیگر نگو از بی‌کسی و غم           که خونِ این دو قربانی بریزم زیرِ پایِ تو

یا دست رویِ سیـنـۀ آزرده می‌زنی            یا داد مثلِ پـیـرِ جوان مُرده می‌زنی

داری کـنـارِ مـادرِ خود آه می‌کِـشی            وقتی گلاب بر گُلِ پژمرده می‌زنی

تشنه بودم دشمنت فهمید و سقا را گرفت            کودکی ساحل نشین بودم که دریا را گرفت

با برادرها دلـم خوش بود اکـبر را زد و            از نگـاهم آن عزیزِ اربـاّ اربـا را گرفت

بابا شکـست حرمت من، در طـفولـیت            از حـد گذشت غربت من، در طفولیت

پـیــریِ مـن بـرای هـمـه آشـکــار شـد            دیدی خـمـید قامت من در طـفـولـیـت؟

سحرها تازیانه، خون دلْ شب خورده‌ام بابا           تشر از زجر و خولى موقع تب خورده‌ام بابا

لب تو خیزران خورد و لب من درد میگیرد           که من چوب وفادارى ازاین لب خورده‌ام بابا

عاشقت غیر از این دعـا نکند            از تو من را خـدا جـدا نـکـنـد

جـز شـمـا از هـمه جـفـا دیـدم            جـز شما هـیچ کس وفـا نکـنـد

آقا بیا که سـخـت پـریـشان شدیم ما            از کرده‌های خویش پشیمان شدیم ما

از نور روی ماه تو دوریم و اینچنین            بی‌نور روی ماه تو حیران شدیم ما