اشعار

روضـۀ سوخـتـن کـرب و بـلا را دیـده            او وداع حــرم و خــون خــدا را دیــده
قــاتـل و مــقــتـل کـلِّ شــهــدا را دیــده            عصـر آن واقـعـه قـحـطی حـیا را دیده

عجیب نیست که نامش علیّ سجاد است            که سهمش از همه دنیا حریم سجاده‌ست

حسین را پـسر است و به مجـتبی داماد            شگفت! از دو جهت نسل او علی زاده‌ست

چهل سال است، مقتل می‌چکد از چشم‌های من            چهل سال است گودال است، هر جایی برای من

چهل سال است، ابرِ اشک‌ریزی بر سرم دارم            که می‌بارد برای تشنه‌لب‌ها؛ پا به پای من

ای پــســر بـی‌بــدل آفـــتـــاب            دیــده تــو وصـف زلالــی آب
پـلک تو باشد ورقی از کـتاب            پـلک بزن سـورۀ نـوری بتاب

من یـادگـار دسـت‌های بـسـته هـسـتـم            من شاهد زنجـیـرهای خـسـتـه هـستم

وقـتی که دست عـمـه‌ام را بـسته دیدم            حتی صبوری را ز دستش خسته دیدم

چهل سال است در تب گریه کردم            چهل سال است هر شب گریه کردم

چهـل سال است من بـیـدار مـانـدم            صحیفه را نوشـتم روضه خـواندم

در خیمه ماند و داغ دید و قسمتش تب شد            بعد از پـدر پشت و پـناهِ عـمّه زینب شد

آتش کشیدند و به غارت رفت هرچه بود            بسکه هـجـوم آورده؛ خـیمه نامرتّب شد

از عـنایـاتِ خـدا دریـایِ احسان می‌شود            آنکه مـانـند عـلـی، آقـایِ دوران می‌شود

نـامِ زیـبـایش عـلـی فـخـریّـۀ سـجّـاده‌هـا            از مناجـاتش خـدا در دل نمایان می‌شود

نگـفـته‌ام غـم دل را نگـفـته بسیار است            غمی که می‌کُشدم عاقبت غـم یار است

به یـاد خـواب رقـیـه که خواب بابا دید            زمان خواب، دو چشمم همیشه بیدار است

من زیـنـبـم که رنـج فـراوان کـشـیده‌ام            بـس رنـج ها ز دشمـن قـرآن کـشـیده‌ام

من زینـبم که قامت همچـون کـمان من            باشد نشان، ز بس غم هجران کشیده‌ام

مـنـم زینب که بـر جـان آذرم ریخت            فـلک اسـپـند غـم بر مجـمـرم ریخت

نـهـال بـاغ تــوحــیــدم کـه ایـن سـان            خزان جور و کین، برگ و برم ریخت

پای بر بال ملائک، گفت: ساکت کوفیان!            دخـتر شیرِ خـدایم؛ گوش بسـپارید: هان!

کوفیان من دُخت زهرا و عـلی‌ام، زیـنبم            سر بیاندازید پائـین! کـور باید چـشمـتان

زلف عفاف، رشتۀ دامان زینب است            آیـات صبـر، پـایۀ ایـمـان زینب است

ایـثـار و پـاکـدامـنی و عـزم و اقـتدار            این چار، درسِ طفلِ دبستان زینب است

وقـتی بـرای عـشـق انگـشـتـر نمانده            یعـنی که عـباس و عـلی اکبر نمانده

حالا تـویی بـانـو نبـردت فـرق دارد            این بیـشۀ خـونین که بی‌حـیدر نمانده

کـوفه و شـام مرا پـیـر نکـرده به خـدا            پیر کرده است مرا هجر تو ای خون خدا

قـاتل من نبـود کعـب نی و سنگ عـدو            دیـدنت بر روی نـی می‌کـشدم شاه ولا

هرچه دارم نذرِ تو اِی ثروت عالَمْ حسین            چند دِرهم خرج شد تا شد تنت دَرهم حسین

رفتی و بی‌تو شدم همراهِ نا مَحرم حسین            تازیانه شد جوابم هرکجا گفتم ... حسین

زیـبـا هـلال یک شـبه، ای سایـۀ سـرم            بـالا نـشـسـتـه‌ای مـرا مـی‌کـنـی نـگـاه

عـالـم هـمـه پـنـاه به نـام تـو مـی‌بـرنـد            حالا ببین که خواهـر تو گـشته بی‌پـناه

آمده‌ام به كوی تو گـریه كـنان ابالحسن            سوخته از آتش تو روح و روان ابالحسن
علی دوّم حـسین، نامِ تو زین العـابـدین            ماتم تو زده شرر بر دل و جان ابالحسن

همـراه عـمـه، پـا به پـایِ کـربـلا بودی            بعدِ عـمـو، مشکـل گـشایِ کـربلا بودی

می‌سوختی در تب ولی تاریخ آورده‌ست            مـثـل پــدر؛ دارالـشـفـایِ کـربـلا بـودی

سـر می‌گـذارم بر سـر دیـوار روضه            وقـتـی که می‌افـتم به یـاد یـار روضه

عرض ارادت می‌کـنم بر آن مسیحـی            که روی دوش خود گرفته دار روضه