اشعار

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتش‌زده‌ام، شـمع عزاخـانه تـوست
جگر سوخـته، خاکستر پـروانه توست            شعـله‌های دلـم از آه غـریـبـانه تـوست

صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

مانند مـادرت شده ای، قـد خـمیده ای!             آقا چرا عـبا به سر خود کـشیده ای!؟

با درد کهنه ای به نظر راه می روی             دستت گرفته ای به کمر راه می روی!

بر آه آهِ من جگـر سخت خاره سوخت           بروای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم           لب تشنه ام دلم، جگر پاره پاره سوخت

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد            میان سـیـنه ام این درد بی امـان افتاد

به راه روی زمین می نـشینم و خـیزم            نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری

آسمان است وخسوف قمرش معلوم است           غربت بی حد او از سفرش معلوم است

کـولـه بـار ســفــر آخـرتــش را بـسـتـه           از مناجات و نماز سحرش معلوم است

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بـیــا عــاشـقـی را رعـایـت كـنـیـم            ز یــاران عـاشـق حـكـایـت كـنـیـم

از آن ها كه خونین سفـر كرده اند            سـفـر بـر مــدار خـطـر كـرده انـد

شبهاي بي ستاره ترينت سحـر نداشت             غم نوحه هاي سينۀ تنگت اثر نداشت

يوسف ترين غريــبِ خــدا مـاهِ آسمان             ازحالِ توسراغ به جزچشمِ تـرنداشت

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم