اشعار

یک سال گریه کردم، یک ماه را ببینم            عرض ادب دوبـاره؛ اربـاب نـازنـیـنم

این چند روز آخر، عمری به من گذشته            عشق است و اضطرابش، من عاشق همینم!

ســلام ای طـلـوعِ هـلالِ شکـسـتـه            تو ای فجرِ قرآنِ در خـون نشـسته

چنان در پسِ غم پُر از بُغض و آهی            نـشد بـاورم که تو آن روی مـاهی

صیحه‌ای فاطمه زد شیونِ عالم برخواست            خیمه از اشک زد و بیرقِ ماتم برخواست

باز هم پـیـرهن خـونی‌اش آویـخـتـه شد            مادرش ناله زد و دادِ محرم برخواست

ســلام فـلـسـفــۀ چــشــم‌هـای بـارانـی!            ســـلام آبــروی سـجـده‌هـای طــولانـی

بیا که ما همه چـشم از گـناه می‌پـوشیم            چرا تو این همه از خلق رو بپوشانی؟

از جهانی که پُر از تیرگی ما و من است            می‌گریزم به هوایی که پُر از زیستن است

می‌گریزم به جهانی که پُر از یکرنگی‌ست            به جهانی که پُر از گریه‌کن و سینه‌زن است

من به غـم‌های تو محـتـاج‌تر از لبخـندم            من به این ناله به این اشک، ارادتمـندم

کوچه پس کوچه خیابان به خیابان همه تو            قـطـره‌ام بـاز به دریـای تو مـی‌پـیـونـدم

هستی ندیده است به خود ماتم این‌چنین            کی سایه‌ای شد از سر عالم کم این‌چنین؟

وقتی در آن غروب «دل سنگ آب شد»            دیگر عجیب نیست دل من هم این‌چنین

داغ تو در سـراچـۀ قـلـبـم چه می‌کـند؟            در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟

دل موکـبی‌ست وقف پذیرایی از غمت            در مـوکـبـم امـیـر دو عالم چه می‌کند؟

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست            جـنّت بی‌تـو عـذابش ز جهـنم کم نیست

در دم مـرگ اگـر پـا به سـرم بگـذاری            عمر جاوید به شیرینی آن یک‌دم نیست

بـیـهـوده بود آن نـامـه‌ها، آن ادعـاهـا            رنـگی ندارد غیرِ نـنـگ اینجا حـناها

از هرکه زد سنگم به سینه، سنگ خوردم            ای بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا

از چـشمِ شورِ شهـر كـوفه آخرش افتاد            در كوچه اوّل پيكرش، بعدش سرش افتاد

بالَـش به عـشـق مـادر اربـاب در آتـش            اوّل حسابی سوخت و بعدش پرش افتاد

با قطره قطره خون، هـوادار تو هستم            تا آخـرین لحـظـه گـرفـتـار تو هـسـتـم

ایـن زنـدگـانـی را بـدهـکـار تو هـستم            در کـربـلا بـاشـم، عـلـمـدار تو هـسـتم

گـریه کـنـد برای تو بی‌اخـتـیار، چـشم            بخشید از این جهت به بشر کردگار، چشم

نـذر نـگـاه سـوی تو می‌شد تـمـام‌شـان            گر داشت نوکر تو هزاران هزار چشم

نـزدیک‌تـری از رگِ گردن به گدایت            مـائـیم و طـوافِ حـرم کـرب و بلایت

هر جای جهان می‌نگرم نام تو آنجاست            از هر نظر انگـار شـبـیـهی به خدایت

سـفـرۀ مـاه عــزا، خـوان ابـاعـبـدالله            بــاز عـالـم شـده مـهـمـان ابـاعـبـدالله

لک لبیک حسین از همه‌سو می‌شنوم            فـاطـمـه داده فــراخــوانِ ابـاعـبـدالله

وقتی همه‌جا شُهره به عنوان تو باشیم            باید که فقط ریزه‌خـور خوان تو باشیم
دامن نکش از دست گـداهای گـرفـتار            بگـذار کـمی دست به دامـان تو باشـیم

آن روز که به داغ غـمـت مبـتلا شدیم            دل خـون‌تـر از شقـایق دشت بلا شدیم
ما یادمان که نیست ولی راستی حسین            بـا درد غـربـت تـو کـجـا آشـنـا شـدیـم

مبهوت و مات گشته دل از کار کربلا            حـیـران هـمـیـشه مانده از ایثار کربلا

در خـلـسه‌ای عـمـیق فرو رفـته آسمان            غـرق غـرور و غیرتِ سرشار کربلا

حالِ خوبِ من تویی، این حال را از من نگیر            با تو خوشبختم، همین اقبال را از من نگیر

ای صدای عاشقی!، این حنجره نذرِ تو باد            این‌همه فریاد و داد و قال را از من نگیر

لـبـیک یا حـسـین که مـاه محـرم است            قـلب تـمـام اهل عـزا غـرق ماتم است

هر جا صدای روضـۀ تو می‌شود بلند            آنجا بهـشت سیـنـه‌زنان دو عـالم است