اشعار

کنار طشت طلاست فاطمه مهمان من            چوب مزن ای یزید! بر لب و دندان من

با چه دلی می‌زنی بر لب من خیزران            کـز هـمه دل می‌بـرد نغـمـۀ قـرآن من

این چوب خیزران چه بهائی است دست تو            این است انتقام تو و ناز شصت تو؟

ای نا نجیب قافـله را بسته‌ای طناب            این خـوی ظالمانه دلیل شکـست تو

روز ما در شامتان جز شام ظلمانی نبود           ای زنان شهرِ شام این رسم مهمانی نبود

جشن و شادی پیش جمعی داغدار و دل غمین           این ستم بالله روا در حق نصرانی نبود

از تو یک تکه پلاک و استخوان آورده است           باد تابوتی پُر از رنگین کمان آورده است

چشم هایت کو؟ دل تو که برایم می‌تـپـید           آن دو تا دستی که هر شب خانه نان آورده است

و آتش چنان سوخت بال و پرت را            کـه حـتـی نـدیـدیـم خـاکـستـرت را

بـه دنـبـال دفــتــرچـۀ خـاطــراتـت            دلم گـشت هر گـوشـۀ سنـگـرت را

دوش یـاران خبر سوخـتـنـش آوردند            صبح خاکـستـر خـونین تنـش آوردند

یا رب این کشتۀ عریان کدامین عرصه است؟            کـه ز بــازار تـجـرّد کـفـنـش آوردند

این روزها بـوی قـفـس دارد زمانه            اندوه و غربت می‌وزد از هر کرانه

این روزها دلـتنگ دلتـنگم شهـیدان            کی می‌رود از خاطر من یاد یاران

دید در معرض تهـدید دل و دینـش را            رفت با مرگ خود احیا کند آییـنش را

رفت و حتّی کسی از جبهه نیاورد به شهر            چفیه، قمقمه‌اش... کوله و پوتیـنش را

آخـر چقـدر خاک مرا زیر و رو کنند            روی نسیم رد مرا جـست و جـو کـنند

تبدیل شد به خاک و گل و برگ جسم من            دل تنگ من شدند، بگـو لاله بـو کنند

یعـقـوب ها پیـراهـنت را دوست دارند            شاعرترین ها دیـدنت را دوست دارند

ای آن که از خـون تنت یاقـوت رویید            این خاک ها هُرم تنت را دوست دارند

این قـافله‌ای که لاله گون می‌آید            از دشت حـماسه و جـنون می‌آید

با این همه فـرمـانده بی‌سر آری            از مطلع فجر و فتح خون می‌آید

عمری گذشت و یوسف ما پیرهن نداشت           این لالۀ به خون نشسته دریغا كفن نداشت

عمری گذشت و خنده به لب های مادرم           خشكیده بود و میل به دریا شدن نداشت

دل دادگان چون ساغر از دلبر گرفتند            از غـیر دلبـر دامن دل بـر گرفـتـند

دادند جـان تا در بر جـانـانه رفـتـند            دادنـد دل تـا در بـر دلـبـر گـرفـتـند

جاده مانده ست و من و این سر باقی مانده            رمقـی نیـست در این پیکـر بـاقی مانده

نخل ها بی‌سر و شط از گل و باران خالی            هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

از زخـم شـنـاسـنـامـه دارنـد هـنوز            در مسجـد خـون اقامه دارند هـنوز

آنـان هـمـه از تـبـار بــاران بـودنـد            رفـتــنـد ولـی ادامــه دارنـد هـنـوز

غـم بـپاید که دگر موکب یـار آمده است           گـلعذاری که بود رشک بهار آمده است

موج دریای کرم گـوهـری آورده برون           کز فروغش همه دلها به قرار آمده است

کنون که بلبل طبعم ز دلها می‌برد غم را           چه خوش باشد دو مولودی کنم اعلام عالم را

چو از ماه ربیع بگذشت هفده روز در مکّه           عطا بنـمود حق بر آمنه سلطان خاتم را

دل آرامی که گر از دل برآید بر زبان نامش            به جسم مرده بخشد جان حدیث لعل بستانش

دلیل عید مشتاقان مه روی دل افروزش            بدیل شام مهجوران سر زلف سیه فامش

جادۀ حـیـرت بسی پُـر پـیچ بود            لطف ساقی بود و باقی هیچ بود

مـکــه زیـر سـایـۀ خـنّـاس بـود            شیـعـه در بـنـد بـنـی عـباس بود