اشعار

مرو رسـول خـدا بر دلـم قدم مـگـذار            مرو و دختر خود را به دست غم مسپار

مرو که بعد تو این شهر جای ماندن نیست            مرو که بی‌تو دگر نیست بخت با من یار

ساعات بعد از داغ پیغـمبر شروع شد            با رفتـنش صد قصه دیگـر شروع شد

دلشوره‌هایش یک به یک معنا گرفت و            از آنچه می‌تـرسید پیغـمبر شروع شد

رنگ سپید رنگ حنای سرت شده است           لب بسته‌ای و خون دلت ساغرت شده است

خطبه بخـوان به رقـص درآور کلام را           نهج البـلاغه مشتـری منـبرت شده است

سخت است چگونه بنـویسم محنت را            آتـش زده ایـن زهــر تـمـام بـدنـت را

آن روز دوشنبه که در خانه یتان سوخت            سـوزانـد تـمام دل و بـاغ و چـمنت را

پـسـر فـاطـمـه‌ام غــصـه بـود بـنـیـادم            سـنــد غــربـت مـن ایـن حــرم آبــادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکهٔ سنگ            صحن من پر شده از غربت مادر زادم

شبـت با چه رنجـی سـحـر می‌شود            سحـر خیـره چشمت به در می‌شود

و داغ دلـت تـــازه‌ تـــر مــی‌شـــود            تو و کـوچه و… داغ زهـرا حسن!

 شیعه تا روز قیامت داغـدارت یا حسن           اشکها بر روی دیده پُر حرارت یا حسن

دومین مظلومی و تنهاترین سردار عشق           مرگ بر نامـردمان روزگـارت یا حسن

حـتی مـیان خـانـه‌اش هـمـدم نـدارد            مرد غریبی که دلش جز غـم ندارد

در سیـنه‌اش از بی وفایی های کوفه            غـم آنـقَـدَر دارد که دنـیا هـم نـدارد

هـمچون گـل لاله که گـشته پرپر افتاد            زهـر جفا باعث شد از بال و پر افتاد

دستـش به دیـوار است تا اینکه نیـفـتد            دستـش به دیـوار است اما...آخر افتاد

حتماً تو نیز جنس غـمت فـرق می‌کند            آشـفـتـگـی زلـف خـمت فـرق می‌کـنـد

محـتـاج دسـتهـای کـریـمـانه‌ات، کـرم            از بس که شیـوۀ کـرمت فـرق می‌کند

آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند           غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند

می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند           بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند

من کـرم زاده‌ام و شهـر کـرامت وطـنم           گرد و خاک ره اربـاب کـرم خـاک تـنم

روزها فکر من این ست و همه شب سخنم           چه شد از بـین هـمه بـنـده کـوی حـسنم

روزه‌اش افطار شد اما پرش را زد به هم           کـوزۀ سربـسته کـل پـیـکـرش زد به هم

اولیـن تاثـیـر زهـر این ست آتـش می‌زند           سوختن بدجور جسم لاغرش را زد به هم

روی تو از نـسیـم سحـر دلـنواز تر            گیسوی توست از شب یلدا دراز تر

روی تو باز بود و در خـانۀ تو باز            ای چشمهایت از همه مهمان نواز تر

هر کس به طریقی زده آتش جگـرت را           بـیگـانه جـدا دوست شکسـته کـمرت را

افـطار تو را زهـر به این حال کـشانـده           یک کوزۀ سربسته زمین ریخت پرت را

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

بال و پرم شکـست ولی نهضت تو ماند            این قـامـتـم خـمـیـد ولی عـزّت تو مـاند

گـیسوی من سپـید شد و روی من کـبود            تـا پـرچـم ولایـت تـو هـیـبـت تـو مـانـد

ای کـربـلا به قـافـلـۀ کـربـلا بـبـین            حـال مسـافـرانِ به درد آشـنـا ببـین

مـا زائـران خـون خــدائـیـم کـربـلا            بر کـاروان زائـر خـون خـدا بـبـین

بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد