اشعار

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم

تـا به کی بـا دل آواره پـریـشان بـاشـم            همه ردّم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم            حقّم این است که اینقـدر هراسان باشم

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

آورده‌ای دوبــاره بـدهـکـارمـان کـنـی            فکری به حال غم زده و زارمان کنی

اینـجـور که دوباره به ما راه می‌دهی            اصلا بعـید نیـست طـلـبـکـارمان کنی

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

زیر سنگـیـنی اعـمالِ پـریـشان مُردیم            رمضان است، بیـائـید سبک‌بـار شویم

باز هـم دارد به من مـولا محبت می‌کند           بین خوبان از من بد نیز دعـوت می‌کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان           گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می‌کند

از ایـنکه بی‌وفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته            بـاید به خود بـیـایم، خیـلی دلـم گرفته

أُدعونی أَستجب را خواندم ولی از اینکه            لنگ است هر دو پایم، خیلی دلم گرفته

دخـیـل بـسـته‌ام امشب پَـرِ عـبـایت را            مگـر نگـاه کـنـی حـال این گـدایت را

ز من زُراره بساز ای امـامِ خـوبـی‌ها            خـدا به دست تو داده فـقـط هـدایت را

فـیـض مـدام، سـلـســلـۀ نــورِ دائـمـی            پـور جـواد ابن رضـا سـبـط کـاظـمی
در شأنت این بس است که جد شما رضاست            در فضلت این بس است که تو جدّ قائمی

طلوع صبح می‌پرد دو پلک من برای تو           دلم عجـیب می‌کـند هـوای تو، هـوای تو

و بعد از آن دو چشم من پُر از خیال می‌شود           و چکـه چکـه می‌کـند به راه آشـنـای تو

قـلـم به سمت شکـوهـت قـدم قـدم آمـد            به سمت دفـتـر شعـرم خـود قـلـم آمـد

دوبـاره حـس ســرودن گـرفـتـه‌ام آقـا            و بـا اجـازۀ دسـتـت بـگـو... دلـم آمـد

روشن‌تر است این پسر از ماه صورتش            گردن کشیده ماه خودش هم به رویتش

ماه رجب به مـاه عـرب چـشم دوخـته            معـلول خیـره ست به دقت به عـلـتـش

مدیـنه منـتظـر رحـمـتی فـراوان است            دل کـویـری ما مـستـحـق بـاران است
دلی به بار نشسته در این طلیـعۀ نـور            که در هوای کسی تا همیشه حیران است

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

از قـرص ماه چهـرۀ تو آفـتاب ریخت            تا آسمان چـشم گـشودی شهاب ریخت

روزی که آمـدی به گـمانم، ز آسـمان            جـای نـزول آیـۀ بـاران شراب ریخت

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـته‌اند دوبـاره مـرا گـدای مـدیـنـه

گرفـته است بـهـانه دلـم بـرای مـدیـنه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

بهر پـیـمبر از طرف حق خـبر رسید            جبـریل باز با خـبـری تـازه سر رسید

آورده است وحی! که بی‌چون و بی‌چرا            بنـشـیـن به چـلـه بار دگر گـوشۀ حرا