اشعار

مانـنـد ابـر پیـش یـتـیـمـان گـریـسـتـه            مـردی که پـای غـصۀ جانان گریسته

هر لحظه زندگی خودش را حسین دید            با این حساب از دل و از جان گریسته

آن روز پُـر عـذاب ز یادم نمی‌رود            فــریــاد آب آب ز یــادم نــمـی‌رود

جسم حسین بی‌سر و عریان به روی خاک            در بـیـن آفــتـاب ز یــادم نـمـی‌رود

از بعـد عـاشـورا چه تـنهـا مانده‌ام من            در کار خود با این جهان وا مانده‌ام من

این غـم هـمـیشه بـاعـث آزار من بـود            از کـاروان شـاهـدان جـا مـانـده‌ام من

سال‌هـای پـیـش داغ بی‌کـرانی دیـده‌ام            رأس بابـایـم به نی در کاروانی دیده‌ام

از بـدن‌های رهـا افـتاده یـادی کـرده‌ام            در مدینه تا که سقف و سایبانی دیده‌ام

من چهل سال غم و غصه مکرر دیدم            نـرود از نـظـرم آنـچـه کـه آخـر دیـدم

بلـبـلان از غـم گـلها همه بی‌تاب شدند            غنـچـه‌ها را همه پژمرده و پرپر دیدم

سر سفـره به غـدا که نظـرش می‌افتاد            فکر اطفـال گـرسنه به سرش می‌افتاد

شـیر خواره بغل ِتازه عـروسی می‌دید            یـادِ لالایِ ربـاب و پـسـرش می‌افـتـاد

دیـر آمدی اجـل دلـم از غـصه آب شد            یک کوه غم به روی سر من خراب شد

دنیـا نساخت با من دلخـسـته، سـوخـتم            قـلـبـم ز خـاطـرات جـوانی کـباب شـد

دیدم به چـشم خویش غـمی ناشنیده را            در یک غـروب سرخ بلای عـدیده را

با نـالـه‌ام زمـین و زمان گریـه می‌کـند            از مادر ارث بُرده‌ام این اشک دیده را

مثل شمعی به روی خاک چکیدن سخت است           با پَر و بال پُر از زخم پریدن سخت است
تا چهل سال فـقـط آه کشیدن سخت است           یاد گودال و حرم جامه دریدن سخت است

از غم کرب‌و‌بلا گرچه دل، آرام نبود            به خدا هیچ کجا سخت تر از شام نبود

آن قـدر غـم به دلـم بـود ز داغ پـدرم            که دگر جای غـم طعنه و دشنام نبود

در هر زمان و در همه جا گریه می‌کند            بـیـن نـمـاز و نـافـلـه‌ها گـریه می‌کـند

تـشـنه که می‌شود وسـط روز بیـشـتر            دارد بـه یـاد واعـطـشا گـریه می‌کـند

من سلاحم گریه و با گریه طوفان می‌کنم            سنگ را حتی به وقت گریه، گریان می‌کنم

مثل زهـرا مـادرم، مثل رقـیه خـواهـرم            دودمـان ظلـم را با اشک ویـران می‌کنم

سرت در سجده انگاری که در عرش برین باشد           اگر چه ظاهراً سجاده‌ات روی زمین باشد

پُر از اشک و دعا و روضه و حال مناجات است           غزل وقتی که در توصیف زین العابدین باشد

در آن نگاه عطش دیده روضه جریان داشت           تمام عمر اگر گریه گریه باران داشت

گـرفـت جـان تو را ذرّه ذرّه عـاشـورا           که لحظه‌لحظۀ آن روز در دلت جان داشت

داغی از دشت بلا شد به جگر مرهم تو            که تویی سِـرِّ خـداوند و خدا محرم تو
نام جانـسوز حسین زمـزمۀ هر دم تو            به خدا هست به جا تا به ابد پـرچم تو

بـنـده‌ای آلـوده‌ام داری هوایم را حسین            آمدم تا بـشنوی سـوزِ صدایم را حسین

رد نکن دست نیازم را که بیچاره شوم            بار دیگر مستجابش کن دعایم را حسین

ای میهمان بی‌بدن ای سر خوش آمدی            از بزم این جـماعت مهمان کُش آمدی

دیریست وا نگشته به این دیر پای غیر            تو آمـدی که با تو شـوم عاقـبت بخـیر

هر‌کس که دل از ‌خویشتن کنده‌است‌ اینجا            در دام دلــدار ازل بـنـد اسـت ایـنـجا

از جان‌نـثاری‌های مجـنون دور لیلی            پیـداست نرخ عاشـقی چند است اینجا

دو دستم بسته و سوی تو چشمی چون سبو دارم          بریز آبی بر این آتش که از سرخیِّ رو دارم

چراغ چشمم از سیلی به سو سو کردن افتاده          نگاهی کن به سویم تا که بر این دیده سو دارم

کــنـار دِیــر شـبـی ازدحــام را دیــدم            و جـلـوه گر سر مـاهی تـمـام را دیدم

میان بـزم شـرابی در آن سـیاهی شب            به روی نـیـزه سر یک امـام را دیـدم