اشعار

با سـوزِ مـادرانه فـقـط گـریه می‌کـنی            هر شب به یک بهانه فقط گریه می‌کنی

یک شب زِ دردِ سینه فقـط آه می‌کشی            یک شب زِ دردِ شانه فقط گریه می‌کنی

هم درد و دل دارم برایت بیش از اینها            هم با تو هستم پا به پایت بیش از اینها

من مَـحـرم تـو بـودم و تو مَحـرم من            پس بوده زهـرا آشنایت بیش از اینها

ردخـور ندارد با مـقـام تو؛ دعـای تو            لب وا كُنی قطعی شود بانو شفای تو

عجّل وفاتی گفتنت را خوب حس كردم            بـا دیـدن احــوال زارِ بـچّـه‌هـای تـو

آخر چه کنم تا به پرت خار نگیرد؟!            پهلـوی تو خـون ریزی بسیار نگـیرد

در چند نفس پخش کن این یک نفست را!            تـا پـیـرهـنت حـالـت گـلـدار نـگـیـرد

رنگ خزان شدم ز غمت ای خزان من            زهـرای من! حبـیبۀ من! مهربان من

می‌بینی از غمت چقدر میخورم زمین؟            دیگـر شـدم بـدون عـصا آسـمان من!

انیس و مونس خـدا فاطمه‌ست            امینِ راز مصـطفی فاطمه‌ست

به رتبه‌اش کجا گـمان می‌بریم            دلیل خلـق دو سرا فـاطمه‌ست

درد داری، دست بر بازو بگیر؛ اما بمان           پیش چشمم دست بر پهلو بگیر؛ اما بمان

من که می‌دانم برایت راه رفتن مشکل است           باشد اصلاً دست بر زانو بگیر؛ اما بمان

کوثر قرآن من، ای رود جاری می‌روی           داری از باغ من ای عطر بهاری می‌روی

چند ماهی می‌شود با من غریبی می‌کنی           تا که می‌بینی مرا گوشه کناری می‌روی

نـشـود بـاز دگـر چـشـم تَـرِ زهـرایـم            نـشد آن روز شـوم من سپـر زهـرایم

تا عصابه به سرش بست یقین دانستم            که شکسته شده در کوچه سر زهرایم

شکـر خـدا بهـتـر شدی انگـار مـادر            بهـتـر شـدی انگـار یک مقـدار مادر

آن روزها که خوب بودی خوب بودم            در بـسـتر افـتادی شدم بـیـمـار مـادر

ظلم‌ها گشته روا بر من و در تاب و تبم            بـعـد تـو ای پـدرم آمـده جـانـم بـه لـبـم
صورتم نیلی و در کوچه به خاک افتادم            زین همه جور و جفاکاریشان در عجبم

کنارِ خالقش بود از ازل؛ از ابتدا؛ زهرا           و خواهد ماند، در آن لامکان تا انتها؛ زهرا

نزولش آیۀ تطهیر، را دریای اَطهر کرد           که بارد از زلالِ رودِ خود بر«انّما» زهرا

مبر ز خـانۀ حـیـدر صدای گـرمت را            علی بگـو شـنـوم آن نـوای گـرمت را

ز چشم من مبری خنده‌های گرمت را            بخوان دوباره نماز و دعای گرمت را

به نام خالق نـور و قـسم به خالق نور            که شـأن فـاطمه‌اش تا ابد بود مسـتور

مقام و منزلتش کی به درک ما برسد؟            که سیر درک ملک هم از آن نکرده عبور

هی از این نیزه به آن نیزه مکانت دادند            کوچه کوچه به همه شهر نشانت دادند

پیش چشمان من از نی که زمین افتادی            از روی خاک به سر نیـزه تکانت دادند

گرچه بی‌منت همیشه نان رسانی می‌کنی            جور دیگر فـاطـمیه مهـربـانی می‌کنی
نیستی در ظاهر اما باطناً لطف تو هست            ظاهری و باطنی صاحب زمانی می‌کنی

نه فقـط عرش حصیرِ قـدم فاطمه است            علت خـلق دو عـالـم عـلم فـاطمه است

بی ولایـش سر سجـاده به جایی نرسیم            هر چه دادند به ما از کرم فاطمه است

به نیمه جانی‌ات ای جان مصطفی زهرا            قـسم به هر تبِ تو می‌روم از این دنیا

دعای خیر تو را اهل شر نمی‌خواهند            مبر به سختی عزیزم دو دست را بالا

این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست           شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست

یوسف دل را نگه دار از زلیخای هوس           بگذر از دنیا که دنیا قعر چاهی بیش نیست

زهـرا نفـس نفـس زدنت می‌کـشد مرا            این راز داری حـسـنـت می‌کـشـد مرا
زهـرا خودت بگـو چه کـنم با نبود تو            حـیـدر فـدای چـهـرۀ زرد و کـبـود تو