اشعار

بگو به بلبل خوش خوان بخوان ترانه که دیگر            دمیده زهـرۀ زهـرا رسیـده یاس معـطر

به وصف او چه توان گفت زانکه لا یتناهی ست            که مدح او که نتوان کرد غیر خالق اکبر

خُـرَّم آنـروز که اقـبـال به ما یـار شود            این دل بی‌خبر از غـیب خـبردار شود

ای دل انگار زمان اَرنی گفـتن توست            لَـن تَـرانی نـگـذاریـم که تـکـرار شـود

ما همه هـستـیم قـربانیِّ زهـرا و عـلی            سـائـل الـطاف پـنـهـانیِّ زهـرا و عـلی

بارها و بارها داده است بر دل‌های ما            جان تازه مـدح طـوفـانیِّ زهرا و علی

شور برپا شده و عشق، به بار آمده است            باز هـم رایـحۀ فـصل بهـار آمده است

ماه، چون مُهر شده جانب منـبر رفـته            سورۀ شـمس، به مهمانیِ کـوثـر رفته

امروز روز عـید هـسـتی آفـرین است            عیدی که از هست آفرینش آفرین است

امـشـب به فـلـک آفـریـنـش نوح دادند            بـار دگـر بر جـسـم احـمـد روح دادنـد

گداى خوشه چینم تا قیامت خرمن او را           كه حسرت می‌كشد فردوس عطر گلشن او را

چنان مشكل گشا، باب الحوائج، كاشف الكرب است           گـرفـتـنـد اولـیـا الله عــالــم دامـن او را

باز کـن چـشـمان از انـدوه مالامـال را            چار داغ تازه داری، چارفصل سال را

پا به پای چار فصل داغ هایت مثل ابر            بارها خون گریه کردم، منتهی الآمال را

آتـشی در دلـم از داغ تـو افـروخـته‌ام            آه چـون دود رود از جگـر سوخـته‌ام

ریسـمانی شده این اشک مـدامـم گویا            مـژه‌ام را به سـر دامن خود دوخـته‌ام

الـسلام ای مــادر ایــثـار یا اُمُّ البـنـیـن            دلخـوشـی حـیـدر کـرار یـا اُمُّ البـنـیـن

وقت توصیف تو ای بانو زبان‌ها لال شد            مدح تـو بالاتـر از گـفـتار یا اُمُّ البـنیـن

دل تو جـز به غـم و درد آشیـانه نبود            انیس و یار تو جز اشکِ دانه دانه نبود
زبـعـد واقـعــۀ کـربـلا تـو را راحـت            ز گـریه سـحـر و نـالـۀ شـبـانه نـبـود

پـاس ادبـم بود که حـق معـتـبرم کرد            خاک در زهـرا شدم و تاج سرم کرد
من لایق این رتبه نبودم ولی از لطف            بر هـمسری شیـر خـدا مفـتخـرم کرد

مـادرترین نـا مـادری اُمُّ البـنـین است            از بعد زهرا حیدرش را بهترین است
اولاد زهرا را چو جانش دوست دارد            بر این امانـتهـا نگهـداری امیـن است

تیره‌گی با جلوۀ داور نمی‌دانم چه‌کرد            غم به جان دخت پیغمبر نمی‌دانم چه‌کرد

شعلۀ آتش چو از بیت خدا بالا گرفت            باغبان با غـنچۀ پرپر نمی‌دانم چه‌کرد

مادر برایش شانه زد مو را به سختی            هر بـار بـالا بُرد بـازو را به سخـتی

هر چند سنگین شد نفسهایش ولی باز            زیبا برایش بافت گیـسو را به سختی

قلب پیمبر سوخت آن وقتی که در سوخت            باید که پای این مصیبت از جگر سوخت

ریحـانـۀ احـمـد پس از او تا نـوَد روز            شب ها درون بستر خود تا سحر سوخت

چند روزی شده که مادر ما بیمار است            بین بـسـتر بدن بی‌رمـقـش تب دار است

خواب در پلک ترش نیست، خودم دیدم که            سر شب تا سحر از درد کمر بیدار است

شکسته قامتی اِی؛ یارِ نیمه جانِ علی            چه بی‌فـروغ شدی ماهِ آسـمانِ عـلی

مـرا به خـاک نـشانـده قَـدِ هـلالیِ تو            گرفته سوسوی چشمانِ تو تَوانِ علی

سروی افتاد از نفس، برگ و بری آتش گرفت            پیـش چشم خانواده، مادری آتش گرفت

در سقیفه زد جرقه آتش از بغض غدیر            در مدیـنه دخـترِ پـیغـمبـری آتش گرفت

ذرّه‌ذرّه سوخت و خاکسترش را جمع کرد            از کنار شمع پروانه پرش را جمع کرد

بیـشتر محض رضای خاطـر آئیـنه بود            این دم آخر اگر که بسترش را جمع کرد

بـه داد تو نـرسـیـدم اگـر در آن بـیـداد            تو ضعف کردی و آتش به جانِ من افتاد

تمام درد تو را من به سینه حس کردم            همینکه پشت در افتادی حیدرت جان داد