اشعار

کـعـبه طوافـت کند مـوقـع مـیـلاد تو            سیـنه درانـیده و گـشته مکان زاد تو

دُرّ گـران زمـان در صـدف خـلـقـتی            بیت خدا شادمان، چون شده صیاد تو

اى فـلـسفۀ خـلـقـت تـو راز خـداونـد            آغـاز تو هـمـسوست به آغاز خداوند

با آمدنت كعبه به هم ريخت؛ ترك خورد            ديـديـم هـمـه قـدرت اعجـاز خـداونـد

زبان را گفتمش مدح علی کن شمّه‌ای، شد لال           بیان را گفتمش گفتا من و مدح علی صد سال

قلم را کردمش آگه نویسد مدح او بشکست           بیان و هم زبان و هم قلم گویا شده یکدست

خورشید ز شهر مکه چون سر می‌زد            در سـیـنـه، کـبـوتـر دلـم پـر مـی‌زد

وقـتـی به حـریـم کعـبه رفـتـم، دیـدم            هــسـتی درِ خـانـه عـلـی در مـی‌زد

مواجب می‌برد خورشید از انوار ایوانش           فلک نان می‌خورد از سفرۀ احسان سلمانش

نرفته دست خالی از درش حتی یهودی هم           به هر کس می‌رسم نَقلی‌ست از لطف فراوانش

به میزان گران سنجی از این بهتر نمی‌آید            دگر مانـند حـیـدر آسمان گـستر نمی‌آید

به سوی کعبه دیگر من نمازم را نمی‌خوانم            که زیبا قـبـله‌ای آمد و زیـبـاتر نـمی‌آید

خـوشم با حُـبّ حـیـدر قـد کـشـیدم            دلــم را از هـمـه عــالــم بــریــدم

به غـیر از مرتضی چیزی ندارم            به غیر از مرتضی چـیزی ندیـدم

به نامِ ذوالفقاری که غَضب را خاک کرده            خلیلی که جهان را از هُبل‌ها پاک کرده
فقـط کعبه برای او گـریبان چاک کرده            حدیثِ چـشمِ او را سُرمۀ لـولاک کرده

لب تـشنـگـان قـطـرۀ بـاران حـیدریم            ساغـر بیـاورید که مهـمـان حـیـدریم

تقـدیر را به زلف سیاهـش گره زدیم            از این جهت هـمیشه پریشان حیدریم

اوج اهداف نبوّت بی‌علی بی‌فایده است            بندگی جز با توسّل بر ولی بی‌فایده است

روز و شب در سجده گویی: یا اله‌العالمین            در کنار آن نگویی یا علی بی‌فایده است

امشب شب عید است همه گل بفشانید            خـود را به در بیت ولایـت بـرسـانـید
از دست رضا عـیدی خود را بستانید            این بیت بخـوانـیـد بخـوانـیـد بخوانـید

در بغل امشب يكى قرص قمر دارد رضا           بر زبـان شكـر خـداى دادگر دارد رضا

بارگـاه زادۀ مـوسـى چـراغـان می‌شـود           در حريمش جشن ميلاد پسر دارد رضا

حق سیرتی به صورت انسان رسیده است            آئـیـنـه‌دار جـلـوۀ یـزدان رسـیـده است

از ماورای عـرصۀ جـولان جـبـرئـیل            دیباچه‌ای ز مظهر خوبان رسیده است

ای قـمـر شـمـس ولایت جـواد            ای گـهـر بـحـر عـنـایت جـواد

حـجّـت حـق بـاب مـراد هـمـه            نـجل عـلـی دسته گـل فـاطـمه

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

عاشقـم عاشق نامی، منم و شوق امامی            غرق در سرّ جوادم، چه امامی و چه نامی

دف‌زنان، خواند مدینه: طَلَعَ البَدرُ عَلَینا            سر زد از خانۀ خورشید، عجب ماه تمامی

دهم ماه رجب، عیدِ جواد ابن رضاست           عطر ریحانه ز ریحانه در امواج فضاست

به رضا دسته گـلی کرده خداونـد عطا           که گلستان وجود از نفسش روح فزاست

زِ فـهـمـم فـراتـر جـوادالائــمّـه            هــزاران بـرابـر جـوادالائــمّـه

زِ هر خـوب، بهـتر جوادالائمّه            زِ هر بهـتری، سر، جوادالائمّه

می‌چکد آب عطش از جامۀ تـبـدار تو            رو به زهرکج مدار افتاده کار و بار تو

مانده دریـا سائل نهر لب خـشکـیده‌ات            صد بیابان گریه دارد صورت گلنار تو

هـزار شُکـر که بُـردیـم نـامِ هـادی را            هـزار شُکـر که داریـم امامِ هـادی را

هزار شُکر که دارد در این زمـانۀ پست            لبـاسِ مـشـکـیِ مـا احـتـرامِ هـادی را