اشعار

تو را آن گونه می نامند مــولای تـلاطم ها           و نـامــت غـــرش آبـی آوای تـــلاطــم هـا

تو را اینگونه میفهمند مجذوبان كه اربــابی           ونامت مونس هموارهٔ شب های بی خوابی

ای دل ! چه غافلی تو زحال شکستگان            از روزگار تنـگ به تــوفـان نشستگـان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتـظـر            غـافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکـستگـان

به پيري چون رسد انسان دگر برنا نخواهد شد            قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نـقد جواني را           که اين دُّر گران قـيــمت دگر پيدا نخواهد شد

ای ز گل بهترمبادا کمتر ازخارت کنند          پایمالت کرده و بیرون ز گلزارت کنند

زرد بودن ازخزان تا چند، چندی سبز شو          تا که از فیض بهاران، نخل پربارت کنند

باید از دوست بخواهیم هــدف گم نشود            ای جماعت بپذیریم که صف گم نشود

رهـروانی که به دنــبال نگـار آمده ایـد            خیمۀ دوست... پی آب وعلف گم نشود

کو یک نفر که یاد دل خستگــان کند؟            یـا لا اقــل حـکـایت ما را بـیان کــنـد
من زیر بار معـصیتم ضعف کـرده ام            دستی کـجــاست تا مــدد نــاتـوان کند

من کــیــم؟ عـبـد گـنـه کـار الهی العــفـو          من کـیــم؟ بـنده ی سـربار الهی الـعـفــو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست          نه که یک مــرتــبه، بسیـار الهی العـفـو

جود و کرامت از کرمش جاودان شده           هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبریل هـــم اگر بــرسد در حریـــم او           حس می کند که وارد صحن جــنان شده

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم          سال ها منـتـظــر روی بــرادر بـودم

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است         این همه راه بیایم، تو نیایی سخت است

ای دلم بی قـرار در حــرمت           کن نگــاهی به سائل کرمت

ذره ای بـودم و ز لطف شما            زیــر بــالــم شده تمـام سما

بیــن کــویــر خشک آرامیـده دریــا           دریایی از عشق و وفا و نور زهرا

دریایی از مهر رضا و عشق حیـدر           آید صدا از موج آن: اَدرِک بــرادر

در قــم که آمدم دل سنگم جلا گرفت          مثل کبوتـــری به حریم تو جا گرفت

گرد وغبار دور و برصحن این حرم         گــرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

دوباره آمـده ام تا به من بهـا بــدهـــی            مرامریض کنی و مــرا شــفـا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلیـد بـهشت            خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

غمی میان دل خسته ام شرر دارد           دل شکسته ام اینگونه همسفر دارد

کبوتری که نشسته به روی ایوانم            دوباره آمده و از رضا خـبـر دارد

آئینه تـــوحــیــد به قــم می آیـد          یــا خواهر خورشید به قم می آید

نذر نفحات فاطمی اش صلوات          بــا آمــدنش عـیـد به قـــم می آید

ابری شده است حال و هوای نگاهتان            بغض غروب می چكد از هر پگاهتان

دلتنگیِ غـمـی چــقــدر مــوج می زند            در اشكهــای نیــمــه شبِ گــاه گـاهتان

جود و کرامت از کرمش جاودان شده            هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبـریل هــم اگــر برسد در حــریـم او            حس می کند که وارد صحن جنان شده

تشریف زهــرآلــود دست نــاکـسانی            کرده است باغ چهره ات را ارغوانی

رخت عزا بر قامت عمــرت کـشیده            یعنی همان از اولش هـم در خــزانی

بانو ســلام، دخـتــر مــوسای طـورها            هر جا قدم زدی شده کـوهی ز نـورها

من عــاشقِ قــدیـمیِ این خــانــواده ام            راهی شدم به محـضرت از راه دورها

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری