اشعار

کربلا را می ‌سرود این بار، روی نیزه‌ ها            با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ ها

نینوایی شعر او از نای هـفـتاد و دو نی            مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ ها

کاروان ره می سپرد اما دل و جان سوخته           اشک دریـا می نـمود، اما بـیـابان سوخته

آه! از شام غـریبانی که بر عالم گذشت           دشت و دریا غرق خون، پیدا و پنهان، سوخته

بـگـذار تـا بـمـیـرم و تــنهـا نبــیـنـمت         ‏تنهـا به روی سینـه صحـرا نـبـیـنـمت

امشب بیا که بوسه زنم بر گـلـوی تـو         ‏ شاید بـمـیـرم از غـم و فـردا نـبـیـنمت

از میان خیــمه تا گــودال… با ســر آمده        این برادرزاده که جـــای بــــرادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می کنـد؟        کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

من كه از معـركۀ جنگ نـمی تـرسیـدم          دیدم آن صحنه كه یك لحظه به خود لرزیدم

دیدم از قـلبِ عمو، زخم دهان وا كرده          دفعـتـاً بغضِ گره خورده شدم، تركیدم

کیست ماهی که چنین چهره بر افروخته است؟          وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

سیـزده ساله جوانی که در عرصۀ عشق          قامت افرا خته و چهره بر افروخته است

آسمان شاهد کـشـف حسنـی دیگر بود            نـوۀ فـاطـمـه اما خـود پـیغـمـبــر بـود

پدرش بود خـلـیـل و خود او اسماعیل            گرچه در مــرتبۀ عشقِ خدا برتر بود

چه می شود که شبی بشنوم صدایت را            به درد، گریه کنم زخم روضه هایت را

بگو کجا زده ای خیمه، در کدامین دشت            به این دو چشم که طی کرده رد پایت را

اين هـفـتـه هم گـذشت تو امـا نـيـامدی            خــورشـيـد خـانــوادۀ زهـرا نــيـامـدی

از جــادۀ هـمـيـشـۀ چـشـم انـتـظـارهـا            ای آخـــريـن مـســافــر دنـيـا نـيـامـدی

از هجـر تو طبیعـت مـا گـریـه می کند            چــشـم تــمـام آیــنـه ها گـریـه می کـنـد

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گـریه می کند

از سوزِ تب تـوانی به پیکـر نـداشتی            فکری به غیر فاطمه در سر نداشتی

یـادِ خـدیجه می کـنـی و آه می کشی            یعنی که تاب دوریِ هـمـسـر نداشتی

کم گریه کن که گریه امانت بریده است           گـویا که وقت رفـتـن بـابـا رسیده است

حق داری ازغمش به سر و سینه میزنی           چون مثل او کسی به دوعالم ندیده است

در مــاتــم فــراق پــدر گــریه میکـنم          همراه شمس و نجم و قمرگریه میکنم

شب ها و روزها ز غمش مویه میکنم          تا آخــرین  تــوان بصــر گریه میکنم

تا كه از آن جمعیت بردارد این اكراه را            دست بالا برد تا بالا بگیـرد مـاه را

اِن یكادی خواند و بی تاثیر كرد آن لحظه ها            آتش چـشم حسود چند تن بدخواه را

درد دارم ای پـدر در قسمت پا بـیـشتر            چون اثر کرده به پایم خار صحرا بیشتر

گرچه گل انداخته رویم ز سیلی ها ولی            بر تـنـم انـداخـتـه شـلاق هـا جـا بیـشتر

هر چند بی تو دیدم... دوران پـیـریم را           از یـاد بردم اما... با تو اسـیــریم را...

چشمی که خون گرفته مژگان خاکی اش را           واکـن که سیـر بینی،سیمای پیریم را...

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش

کـیستم من شاهـکار ملک ذات کبـریایم           دهمین مسند نـشین از بعد ختم الانـبیایم

گوهرى ارزنده از گـنجینـۀ جود جوادم           نهمیـن فـرزند دلـبـنـد عـلـى مـرتضـایم

غــار حرا بود و مناجاتی خــدایــی           هــمــراه با آه و نــوایـی ربــَّنــایی

نای نیــایش بود و قلب با صـفــایی           حال امین مکــِّه بود و هـای هـایی

خـورشیــد آسـمـان سیـه چـالـهـا منـم            یـوسف تـرین مـسـافـر گــودالـها مـنـم

شــیــرازه مـحــول الاحــوالـهـا منــم            مـوسی ترین کـلـیم، در این سـالها منم