اشعار

در رزمگاه عشق، نه فرق پسر شكست            دشمن درست،‌ شيـشۀ عمر پدر شكست

پـشـتی، كه جز مـقـابل يكـتا، دو تا نشد            پشت حسين بود و ز داغ پـسـر شكست

اگر بر آستـان خـوانی مـرا، خـاک دَرَت گـردم        و گر از در برانی، خاک پای لـشگرت گـردم
به دامـانت غـبـار آسـا نـشـستـم، بر نمی خـیزم        و گر بفـشانی ام، خـیزم ولی گِرد سرت گردم

دنــیــا شــنــیــد آهِ نــیــسـتــانـی تـو  را              بـر نـیـزه دیـد آیـــنـــه گـــردانـی تو را

موج نسیم غمزده حـس کرد مـو به مـو              بر اوج نــیـــزه عـمـق پـریـشانی تو را

می آید از سمت غربت، اسبی که تنهای تنهاست          تصویر مردی که رفته ست در چشمهایش هویداست

یالش که همزاد موج ست دارد فراز و فرودی          اما فرازی که بشکوه، اما فرودی که زیباست

نمی‌دانم تو را در ابـر دیم؟ یا كجا دیـدم           به هرجایی كه رو كردم فقط روی تو را دیدم

تو را درمثنوی، درنی، تو را در‌های و هو، درنی           تـو را در بند بـندِ ناله‌هـای بی صـدا دیدم

ای شرار غـمت از دايـره خاك حـسيـن           شـعلـه انـداخـته در دامـن افـلاك حسين

بـرقـی از آتـش داغ تـو نـمـی گـردد کـم           انس و جان را بود ار ديده نمناك حسين

او بود و یک لشکر، ولی لشگر، چه کردند              با یاس ســرخ بــاغ پیغمبر، چـه کــردند

گــرگــان کوفه، جسم او در بَر گــرفتـند              با هــم گــلاب از آن گل پـرپــر گـرفـتند

سینه به سینه رو به حرم می برم تو را           باشد، به رویِ زخمِ پَرَم می برم تـو را

آنقدر خــاطــرِ تو بـرایـم عـزیـز هست           حتی شده به رویِ سـرم می برم تـو را

شعــری سروده ام به بلنـدای کــربــلا              هــر مصرعش حکایت شبهای کــربلا

من یــادگــار نـستــرن بــاغ کـوثــرم                غیر ازغم حسین غمی نیست درســرم

چشم هایش همه را یاد مسیـحــا انداخت             در حرم زلزله ی شــور تمـاشـا انداخت

هیچ چیزی که نمی گفت فقط با گــریــه                جلوی پای عمو بود خـودش را انـداخت

جان سپــر، شمـشـیر آه دل، زره پیراهنم         دل شکسته کــام تشنــه اشک دامن دامنم

آن که گرید بر غریبی امامش زیــر تیـغ            وآن که درامواج خون بر مرگ می خندد منم

گل من چرا زخمی از نیش خـاری              پـــراکـنــده در دامــن لاله زاری؟

مرا داغ لب‌های خشک تو بــر دل              تو بهرچه ازچشم خود اشکباری؟

مانند یک فـرشتـۀ از پـا نـشــسته بــود           غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود

هشــتاد و چـار حـوریه دور نگاش بود           دور از نـگـاه مـردم دنـیـا نـشـسـته بود

گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

رفـتـنـد یک بـه یک هـمـۀ هـمرهـان من          من مـانـدم و غــمی ‌که بـریـده امـان من
صحبت زچند قطرۀ کوچک گذشته است          ابــر بــهـار مــی‌چـکـد از آســمـان مــن

لفـظ طـیار تو مـعــراج بـرد معـنـی را          اشک چـشمـان تو میـخانه کـند دنـیا را

تکیه بر کعبه بزن سـر بده آواز ظهور          چون که این کار تو خوشحال کند زهرا را

عشق از سرای این دل من پا نمی شود            مجـنون دلش بجز سوی لیلا نمی شود

بالای تخت یوسـف کـنـعـان نـوشـته اند            هر یوسفی که یـوسف زهرا نمی شود

شـأن تـو را به شـیـوۀ نـاز آفـریـده انـد            ذاتــا" مـــرا بــرای نــیــاز آفـریده اند

از آتـش زیـارت تـو شـعـلـه می کـشـد            دل را بــــرای سوز و گداز آفریده اند

بـرگـشـتـم از رســالـت انــجــام داده ام            زخـمی تـرين پيـمبـر غمگيـن جـاده ام

نا بـاورانـه از ســفـرم، خـيـل خـارهـا            تـبــريـك گـفـتـه انـد به پـای پــيــاده ام

بـوی دود ربـنـایـی سـوخـتــه            می وزد در خـیمه هایی سوخته

دیده ام در قاب زنجـیری سیاه            عـکـس های کـربلایی سوخـته