روایت تاریخی

صالح‌بن سعید نقل می‌کند: روزی در سامرا خدمت امام هادی علیه‌السلام رسیدم و عرض کردم: جانم به فدای شما باد، این حکومت در همه امور به دنبال خاموش کردن نور شما و کوتاهی در حق شما می‌باشد تا آنجا که شما را در این کاروان سرای نامناسب و بدی که سرای گدایان است منزل دادند. امام هادی علیه‌السلام در پاسخ من فرمود: ای پسر سعید! تو هم چنین فکر می‌کنی؟ و هنوز در این پایه از شناخت و معرفت ما هستی؟ پس با دست مبارکش اشاره کرد و فرمود: بنگر! من نگاه کردم. ناگاه باغ و بوستان‌هایی با طراوت و سرورانگیز با میوه‌های تازه رسیده دیدم که در آن دخترانی زیبارو و خوش‌بو بودند و پسربچه‌هایی را مشاهده کردم که همه مانند مروارید در میان صدف می‌درخشیدند، و مرغان و پرندگان و آهوان و نهرهای جوشانی که چشم را خیره می‌کرد. به طوری که دیده‌ام از کار افتاد. آنگاه امام هادی علیه‌السلام فرمود: ای پسر سعید! ما در هر کجا که باشیم،  این نعمت‌ها برای ما آماده و مهیا است،‌ ما در کاروان سرای گدایان نیستیم.

متن عربی روایت: حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى عَنْ صَالِحِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ: دَخَلْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فِي كُلِّ الْأُمُورِ أَرَادُوا إِطْفَاءَ نُورِكَ وَ التَّقْصِيرَ بِكَ حَتَّى أَنْزَلُوكَ هَذَا الْخَانَ الْأَشْنَعَ خَانَ الصَّعَالِيكِ فَقَالَ هَاهُنَا أَنْتَ يَا ابْنَ سَعِيدٍ ثُمَّ أَوْمَأَ بِيَدِهِ فَقَالَ انْظُرْ فَنَظَرْتُ فَإِذَا بِرَوْضَاتٍ آنِقَاتٍ وَ رَوْضَاتٍ نَاضِرَاتٍ فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ عَطِرَاتٌ وَ وِلْدَانٌ كَأَنَّهُنَّ اللُّؤْلُؤُ الْمَكْنُونُ وَ أَطْيَارٌ وَ ظِبَاءٌ وَ أَنْهَارٌ تَفُورُ فَحَارَ بَصَرِي وَ الْتَمَعَ وَ حَسَرَتْ عَيْنِي وَ قَالَ حَيْثُ‏ كُنَّا فَهَذَا لَنَا عَتِيدٌ وَ لَسْنَا فِي‏ خَانِ‏ الصَّعَالِيكِ‏.