اشعار

همانگونه که در سیما، پیمبر بودنش پیداست            میان کارزار جنگ، حیدر بودنش پیداست

کسی که خون مولا در رگش جاری‌ست، معلوم است            که در جولان شمشیرش، دلاور بودنش پیداست

مــنــم آن خــاک آســتــان عـلـی            نــوکــر کــل خـــانـــدان عــلـی

ذره‌ای‌ام در آســـمـــان عـــلـــی            مـسـتـحـقـم بـه لـقـمـه نـان عـلی

شاه امـروز آفـریـده شـاهـکـار دیگری            احتیاجی نیست بعد از این به یار دیگری

لـشکـر ارباب می‌گـیرد وقـار دیگـری            مرتضی باید بسازد ذوالـفـقـار دیگری

خـورشـیدی و مـیان قـمـرها نشاندنت            مهـتـابی و به چـشم سحـرها نشاندنت

نـام تـو مـی‌بـرم جـگـرم داغ می‌شـود            تو آتـشی به روی جـگـرها نـشانـدنت

امشب دل نسل جوان دارد سرور دیگری            امشب خدا در هر سری افکنده شور دیگری

امشب به جان اهل دل تابیده نور دیگری            دل پیش دلبر یافته فیض حضور دیگری

بدون عشق تمام وجـودم افـسرده است            بدون عشق دلم مثل پیکری مُرده است

چه می‌شود که کریمان به داد من برسند؟            چرا که باغ دلم از گـناه پژمـرده است

پیـغـمـبـرانه بود ظـهـوری که داشـتی            خورشید بود جلـوۀ طـوری که داشتی

هر شب نصیب سفـرۀ شهـر مدینه شد            در کـنج خـانه، نان تـنوری که داشتی

ملائک در تو حیرانند ای پيغـمبر ثانی            تو را باید بخوانند آسمان‌ها با چه عنوانی

دل اهل حرم را می‌بری وقت رجزخوانی            اگر سربند یا زهرا ببندی روی پیشانی

خــدا را جـلـوۀ دیـگـر مـبـارك            یـم تـوحـیـد را گـوهـر مـبـارك

سـپـهـر نـور را اخـتـر مـبارك            عـلـی بـر آل پـیـغـمـبـر مبارك

مـنّت خـدای را که شب غـم سـرآمـده            صبـح وصال با هـمه خـوبی بـر آمده

در مـشـرق جـلالت خـورشـید کـربلا            مـاهـی ز آفــتــاب فـروزان‌تــر آمــده

سلام ای ماه را جانان؛ سلام ای شاه را نائب            سلام ای درد را درمان؛ سلام ای قلب را صاحب

به مدحت کاری از دست غزل که برنمی‌آید            چگونه وصف تو گویند شاعرها در این قالب

کلامی را نمی‌بینم  که شأنَش را عیان سازد           مگر لطف خدا جاری کلامی بر زبان سازد

مقامی را که ممسوس است در ذات خداوندی           چگونه می‌تواند چون منی آن را بیان سازد

در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا           گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا

شب است و می‌تکاند آسمان از دامنش آرام           همه ته‌مانده‌های نور را بر سفرۀ صحرا

فلک یک آسمان خورشید و ماه و اختر آورده           ملک ساغر به بزم عاشقان از کوثر آورده

به مکّـه آمـنـه بـار دگر پیـغـمـبـر آورده           و یا بنت اسد از جوف کعبه حیدر آورده

و بی‌مقـدمه با رخـصت از جناب قـمر            نـوشـتـم اول خـط سـیـدی عـلـی اکـبـر

خدا به حـضرت ارباب هـدیـه داد پسر            خوشابه حال پسر یا خوشا به حال پدر

ملک قنداقه‌اش را با شکوه محشر آورده            و گل از خاک پای شاهزاده سر در آورده

برای شاخۀ سدره خدا برگ و بر آورده            گمانم نسل زهـرا باز هم پیغـمـبر آورده

طُـفـِیل عـشـق حـسـین‌اند آدمی و پری            تو آمـدی، که دل از دلبـر جهـان ببری

جوانِ خوش قد و بالا! کریم آل حسین!            چنان حسن، به کرامت در این قبیله، سری

ای رخت ملجا خورشید دو چشمت دریا            صورتت قرص قمر زلف سیاهت یلـدا
نـور بـاران شده از یـمن قـدومت دنـیا            جای دارد که پس از رؤیت رویت فردا

بر پـا شده یک شـور دگـر باز به دنیا            یا قـاصـدک آورده خـبـر بـاز به دنـیـا
یک بار دگر عـالم هـستی شده روشن            رو کـرده از آفـاق قـمـر بـاز بـه دنـیـا

می‌شود گاهی وصال ازسختی هجران درست            مثل لبخندی که شد از دیده گریان درست

کوزه مجنون شکست و حال مجنون خوب شد            می‌کنند از اخم لیلا هم دوا درمان درست