اشعار

سـپــاه عـشـق را  یـار آفــریـدنـد            وفـا را طـرفـه مـعـمـار آفـریدند

گـلـی خـوشـتـر ز بـاغ آفـریـنش            به رنـگ و بـوی دادار آفـریـدند

شهرِ مدینه حسّ و حالی دارد امشب            گویا هوای یک وصالی دارد امشب
بـا بـوسـه از لـب‌های عـبـاسِ دلاور            مـولای ما رزقِ حـلالی دارد امشب

آمـد در آغـوش عـلـی از ماه زیـبـاتـر            دور و بر گهواره‌اش بر پا شده محشر
ذکر لب خـورشید شد؛ ماه بـنی هـاشم            ترسیم شد ذکر «دخیلک» بر تن گوهر

گُـل بـریـزیـد عـزیـزِ جـان آمد            مــاهِ زیـــبــای آسِـــمـــان آمــد
پرُ شد از این سُـخَـن همه آفـاق            دُرِّ گــنــجـــیــنــۀ گِـــران آمــد

پـرداخـت جـوهر قـلـم عـاشـقـان به تو            وابسته است طبـع همه شاعـران به تو
عرض نیاز می‌کند اى ماه شب به شب            دسـت تــوسـل هـمــه آســمــان بـه تـو

قـطره‌ام با رود تا آغـوش دریا می‌روم            ذرِّه‌ام تا دامـن خـورشـیـد بـالا می‌روم
تـشنـه‌ام تا التـمـاس مشک سقا می‌روم            بـاز تا مـیـخـانه مـسـتـان مولا می‌روم

حسین آری اگر نوشید از انگشت پیمبر شیر            بنوشد با نگاه این شیر از چشمان حیدر شیر

و با اشکی که می‌ریزد به لب‌های پسر، بابا            اضافه کرده بر این کاسۀ تا نیمه شِکَّر، شیر

تو کـیـستی که حُرمت اسلام بند توست            معصوم، مستِ وصف مقام بلند توست

بـدو تـولـدت چـه شـد ای مـاه هـل اتـی            بـوسـه به روی مـاه تو زد شـاه لافـتـی

رسیده ماه، ولی جای شب سحر شده است            ابوتـراب از امشب اباالقـمـر شده است

نـبـود شـاد چـنـیـن بـعـد فـاطـمـه مـولا            بگو به قاتل محسن، علی پدر شده است

هرچند که در عشق به وسواس رسیدیم            لب تشنه به سرچشمۀ احساس رسیدیم

با شبـنـمی از اشک به الـماس رسیدیم            وقـتـی بـه در خـانـۀ عـبـاس رسـیـدیـم

از گـلـستان ولایت خـبـر آمد خـبرآمد            که شب منتظران را سحر آمد سحر آمد

افق فـضل و ادب را قمر آمد قمر آمد            یـم ایـثـار و وفـا را گهـر آمد گهر آمد

دوتا بازو به دنیا آمده نامش اباالفضل است            دوتا ابرو که وقت رزم پیغامش اباالفضل است

به وقت رزم قاسم از رجزهای علی اکبر            اگر وامی گرفته ضامن وامش اباالفضل است

اگـر نـقــطـۀ بـا تـنــزُّل نـمـی‌کـرد            اگـر اسـمِ اعـظـم تـغـزّل نـمـی‌کرد
اگر بر ظـهـورش تـفَـعُّـل نمی‌کرد            دو عالم نبود و جهان گُـل نمی‌کرد

ز امر حق گل کرد بر تاجِ وفاداری نگین            چون امیرالمومنین شد صاحبِ حبل المتین

غرق در جشن و سرور و شادمانی شد زمین            ماهِ کامل داشت در آغوشِ خود اُمُّ البنین

دلی که عـشق در آن جـا نگـیرد            سـراغ از عــالـم بــالا نـگـــیرد
خدا را شکر اصلا بین ما نیست            کـسـی کـه دامـن مــولا نـگـیـرد

به خدا دادیِ سـقـّا غـزلی باید خـوانـد            به علی، رتـبۀ او را ازلی بـاید خواند

پـسر اُمِّ بـنـیـن نه، پسر فـاطـمه خوان            همچنانی که ابالفـضلِ علی باید خواند

عـشق زیـباست خـداوند از آن زیبا تر            عرش بالا ست ولی بنده از آن بالا تر

هر کـسی سـائـل درگـاه خـداونـد شود            می‌شـود بـین خـلائـق بـه خـدا آقـا تـر

امشب از بخت خوشم شانه ز سر می‌افتد            بس که در آیـنـه‌ام عکس قـمـر می‌افتد

چرخۀ عشق علی چرخ زد و فهمیدیم            قـرعـۀ اُمِّ بـنـین است، پـسـر مـی‌افـتـد

اکنون که با شادی دل ما همنشین است            روی زمین سزسبز چون خُلد برین است

از آســمــان آواز قــدسـی آیــد و بــاز            نغمات قدسی گویی از روح الامین است

در دلم امشب پُر از شور و نواست            گه مدیـنه می‌رود گه کـربلاست

امشـب از جـام ولا پُـر گـشـته‌ام            قـطـره بـودم با ولا کُـر گـشـته‌ام