اشعار

تو شدی دیـده که آمـال به جـنّت نکشد            سرو هم چون قد زیبای تو قامت نکشد

شـب مـیـلاد تو دکـانِ همه تـخـته شـده            مـاه در چـاه فـرو رفـته خجـالت نکشد

کِی نخل نجف چون تو رُطب داشته است            تنها توئی که چنین لقـب داشته است

هـنـگـام تـمـاشـای تو و وقـت نـمـاز            تکـبیر علی به روی لب داشته است

شکفته شد گل روی مَلَک به عرش برین            رسـید مـاهِ شب چـارده به مُـلک زمین

شروع می‌کـنم آغاز شعـر را به رجـز            خلاف رسم تغزل، نه مثل آن و نه این

جهان دیده‌ست نور آسمان را در زمین پیدا            که امشب ماه شد از خـانۀ اُم‌البنـین پیدا

حسن انگشتر خلقت، حسین آن را نگین، اما            اباالفضل آمد و حالا شده نقش نگین پیدا

روی پَـر مـلائک خـنده‌کـنان ابا الفضل            پا بر زمین نهـادی از آسـمان اباالفضل

جشن تولدت را خورشید و مه گرفـتـند            بس که مرید داری در کهکشان اباالفضل

ای نبی‌طلعـت، ای عـلی ‌مـرآت            وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات

مـلـكـوتی‌جـمـال هـستی و هست            در جـبـیـن تـو جــلــوۀ مَــلَـكـات

امشب که چلچراغ سماوات دیدنی‌ست            ماه سپهر عشق و فضیلت دمیدنی‌ست

از انـعکـاس آیـنـۀ عـشـق و معـرفت            زیبـاترین پـدیـدۀ اخـلاص دیـدنی‌ست

باد در عرش که پیچید خبر شکل گرفت            از پر و بال ملک فرش گذر شکل گرفت

نور خورشید به شب خورد، سحر شکل گرفت            آسمان پرده برانداخت؛ قمر شکل گرفت

چه ماهِ پُر بَرَکاتی؛ چه ماورایِ صفات            چه سروقامت رعنا، چه نوری از وَجَنات

و جبرئیل ز حیرت؛ به عَجّلو بِصلات            وَ عِــنـدَهُ حَـسَـنـاتٌ؛ وَ عِـنـدَهُ بَــرَکـات

جمـعـمان جمع که تا نقشِ خیالی بزنیم            کوچه بـاغی بـرویم و پَر و بالی بزنیم

پـایِ حـافظ قَـدح از شعـر زلالی بزنیم            جـمعـمان جـمع بیـائید که فـالی بـزنـیم

سـپــاه عـشـق را  یـار آفــریـدنـد            وفـا را طـرفـه مـعـمـار آفـریدند

گـلـی خـوشـتـر ز بـاغ آفـریـنش            به رنـگ و بـوی دادار آفـریـدند

شهرِ مدینه حسّ و حالی دارد امشب            گویا هوای یک وصالی دارد امشب
بـا بـوسـه از لـب‌های عـبـاسِ دلاور            مـولای ما رزقِ حـلالی دارد امشب

آمـد در آغـوش عـلـی از ماه زیـبـاتـر            دور و بر گهواره‌اش بر پا شده محشر
ذکر لب خـورشید شد؛ ماه بـنی هـاشم            ترسیم شد ذکر «دخیلک» بر تن گوهر

گُـل بـریـزیـد عـزیـزِ جـان آمد            مــاهِ زیـــبــای آسِـــمـــان آمــد
پرُ شد از این سُـخَـن همه آفـاق            دُرِّ گــنــجـــیــنــۀ گِـــران آمــد

پـرداخـت جـوهر قـلـم عـاشـقـان به تو            وابسته است طبـع همه شاعـران به تو
عرض نیاز می‌کند اى ماه شب به شب            دسـت تــوسـل هـمــه آســمــان بـه تـو

قـطره‌ام با رود تا آغـوش دریا می‌روم            ذرِّه‌ام تا دامـن خـورشـیـد بـالا می‌روم
تـشنـه‌ام تا التـمـاس مشک سقا می‌روم            بـاز تا مـیـخـانه مـسـتـان مولا می‌روم

حسین آری اگر نوشید از انگشت پیمبر شیر            بنوشد با نگاه این شیر از چشمان حیدر شیر

و با اشکی که می‌ریزد به لب‌های پسر، بابا            اضافه کرده بر این کاسۀ تا نیمه شِکَّر، شیر

تو کـیـستی که حُرمت اسلام بند توست            معصوم، مستِ وصف مقام بلند توست

بـدو تـولـدت چـه شـد ای مـاه هـل اتـی            بـوسـه به روی مـاه تو زد شـاه لافـتـی

رسیده ماه، ولی جای شب سحر شده است            ابوتـراب از امشب اباالقـمـر شده است

نـبـود شـاد چـنـیـن بـعـد فـاطـمـه مـولا            بگو به قاتل محسن، علی پدر شده است

هرچند که در عشق به وسواس رسیدیم            لب تشنه به سرچشمۀ احساس رسیدیم

با شبـنـمی از اشک به الـماس رسیدیم            وقـتـی بـه در خـانـۀ عـبـاس رسـیـدیـم