اشعار

گـوش کن از دل افـلاک خـبـر می‌آیـد            به سرِ اهـل زمـیـن دُرّ و گـهـر می‌آید

چه خبر هـست؟ فـرشته چـقـدر می‌آید            سوره صـبـر در آغـوش سـحـر می‌آید

سِر علی، سِتر علی، سُکر علی، راز علی            هـمـۀ حـرف خـداونـد از آغـاز عـلـی
گفت معراج عـلی آنهمه اعـجـاز علی            در حرا یا که حرم باز عـلی باز علی

قرار هست که از عشق با خبر باشد            نگاه تـشـنۀ خـورشـیـد بر قـمـر باشد

حسین روبروی زینـبش نشـسته اگر            بناست نور در این خانه بیـشتر باشد

آتـشـم آتـشـی از سمت سحـر            شعله‌ام شعله‌‌ای از شمس و قمر
هوهویَم هوهویِ یک تیغِ دوسَر            نعره‌ام نعره‌ای از عمقِ جگر

نشستم عشق را معنا کنم دل گفت یا زینب            نشستم دیده را دریا کنم دل گفت یا زینب
نشستم یادی از زهرا کنم دل گفت یا زینب            قیامت خواستم برپا کنم دل گفت یا زینب

به عشق حضرت خیبرشکن آن شافعِ محشر            رسیدی! زینتِ بابا تـو را نامید پیغـمبر

ملائک بوسه بر قنداقه‌ات دادند و جبرائیل            گشوده بر فراز ساحتِ گهواره بال و پر

کـوثـر قـرآن بکـف ساغـر گرفت            گـوئـیـا قدر است قـرآن ‌سرگرفت
فــاطــمــه اُمّ ابـــیــهــای رســـول            از دل بـحــر ولا گـوهــر گـرفـت

روی دست عاشقی هرگز ندیـدم منصبی            هر کسی عاشق نشد اصلا ندارد مذهبی
عشق یعنی کیمیاگر، عشق یعنی معجزه            مرگ یعنی زندگی بی‌عاشقی روز و شبی

قـمری باز رسید و به دلـم نـور افتاد            ناخـودآگاه مسـیـرم به رهِ طـور افتاد
بی خبر بودم از آن حال و دلم شور افتاد            قافیه بر ورقم جفت شد و جور افتاد

تا باب فـیـض، رو به دلـم باز می‌شود            شعرم به شـوق مـدح تو آغاز می‌شود
همچون کـلیـم کار من اعجـاز می‌شود            احـسـاس قـلـبی‌ام به تو ابـراز می‌شود

نوری تلألو کرد و دنیا را بهم ریخت            شوری رسید و حنجرِ ما را بهم ریخت
نورش شد عالمتاب و تا عرشِ خدا رفت            نظم و نـظــامِ اهـلِ بـالا را بهم ریخت

یادت دوباره کرد، بر این ذهن من خطور            مثل هـمـیشه گوشه چـشـمم شده نمـور

وا کرده‌ام دهـان به ثـنـا و شکـوهـتـان            جاری شده به روی لبم واژه‌هـای نـور

به به برای مرتضی جان آمده جان آمده            از دامن زهـرا یکی مهر درخشان آمده
کوثر ز کوثر باشد و زینت برای حیدرست            از بهر دیدارش نبی با روی خندان آمده

زینبِ کبری شدی تا عـشق را معنا کنی            کربلا را تا ابـد با اشـکِ خود احـیا کنی
روح بخـشیدی به آئـینِ پـدر بعد از نـبی            پیروی از مادرِ خود حضرتِ زهرا کنی

شروع می‌شود این شعر تازه با زینب            مگر که گوشه چشمی کند به ما زینب
هـزار فـاطـمـه گـفـتـم هـزار تـا زینب            سـلام حـضـرت بـانـو سـلام یـا زیـنب

تا خودِ صبح از سرور عشق، بیداریم ما            ما لبِ پیـمانـه‌ایم از بـاده سرشـاریم ما

هُرم خورشید آمد و میخانه را تبخیر کرد            پس شبـیه ابـر، در پیـمانه می‌بـاریم ما

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می‌گیرد          فقط از چشم‌هایِ یک نفر الهام می‌گیرد

محمّد نه، علی نه، فاطمه نه، مجتبی هم نه          فقط پروانه در آغوشِ گُل آرام می‌گیرد

خـانـۀ فــاطـمـه امـروز تـمـاشــا دارد            تــحـفـه‌ای از طـرف عـالـم بـالا دارد
سجدۀ شکر علی دارد و این؛ جا دارد            پس از این خون خدا زینب کبرا دارد

خورشیدِ عرش و أرض و‌ سما آفریده شد            عـشـقِ خـدا و شـیـرِخـدا آفـریـده شـد

اسـطــورهٔ نـجـابـت و دردانــهٔ وقــار            مـحــبــوبـهٔ تــمـام نـمـا آفــریــده شـد

ای قـبله‌گاه حور و ملک گاهـواره‌ات            می‌جـنـبد آسـمان و زمین با اشاره‌ات

ای درّ آبـــــدار یــدالــلــه، تـــا ابــــد            بـرپـاست در دیـار نـجـف یـادواره‌ات