اشعار

با ورودت خانۀ سـاقی چه زیباتر شده            چـشـم‌های پنـج‌تـن انـگـار بیـنـاتر شده
کیستی ای بهـترین آئـینه‌دار معـرفت؟            با طلوعت هر دلی شیدا و شیداتر شده

ای آرزوی عـشـق، تـمـنـا کـنـم تـو را           در شـاه بیت عـاطـفـه انـشـا کـنم تو را

پـرسـند اگر تـجـلی حُـسن تو را ز من           بـا آفـتــاب و آیـنـه مـعـنــا کـنـم تـو را

اشکیم و می‌چکـیم به پـای شما فقط            تـقـدیـم مـی‌شـویـم برای شـمـا فـقـط
قـلـب تـمـام مـا شـده جـای شما فقط            اصل است تا همیشه رضای شما فقط

وقتی شراب ناب در میخانه‌ها جور است           پس میـکـده تنها پناهِ عبد مخـمور است
ساقی عـلـی و ساغـر میخانه کـوثر شد           هر کس که مهمان شد سر این سفره، منصور است

در شبِ میلاد می‌گویم که غوغا زینب است           آمده نوری که می‌گویند او را زینب است
صبر را آنکس که داده خوب معنا زینب است           نُه فلک در زیرِ پایش هست و اعلا زینب است

کـنار زد چـو سـپـیـده سـیـاهی شب را            گرفت مهرِدل افـروزِمهـر، کـوکب را
نوشت دست قضا، حُسن حُسن مطلب را            به روی دست ملائک چو دید زینب را

امـشـبم شـورعجـیـبی در سـر است            شور و مستی در سرم سرتاسر است
جشن میلاد است و می در ساغر است            حـالِ من انـگـار حـالی دیگـر است

گـوش کن از دل افـلاک خـبـر می‌آیـد            به سرِ اهـل زمـیـن دُرّ و گـهـر می‌آید

چه خبر هـست؟ فـرشته چـقـدر می‌آید            سوره صـبـر در آغـوش سـحـر می‌آید

سِر علی، سِتر علی، سُکر علی، راز علی            هـمـۀ حـرف خـداونـد از آغـاز عـلـی
گفت معراج عـلی آنهمه اعـجـاز علی            در حرا یا که حرم باز عـلی باز علی

قرار هست که از عشق با خبر باشد            نگاه تـشـنۀ خـورشـیـد بر قـمـر باشد

حسین روبروی زینـبش نشـسته اگر            بناست نور در این خانه بیـشتر باشد

آتـشـم آتـشـی از سمت سحـر            شعله‌ام شعله‌‌ای از شمس و قمر
هوهویَم هوهویِ یک تیغِ دوسَر            نعره‌ام نعره‌ای از عمقِ جگر

نشستم عشق را معنا کنم دل گفت یا زینب            نشستم دیده را دریا کنم دل گفت یا زینب
نشستم یادی از زهرا کنم دل گفت یا زینب            قیامت خواستم برپا کنم دل گفت یا زینب

به عشق حضرت خیبرشکن آن شافعِ محشر            رسیدی! زینتِ بابا تـو را نامید پیغـمبر

ملائک بوسه بر قنداقه‌ات دادند و جبرائیل            گشوده بر فراز ساحتِ گهواره بال و پر

کـوثـر قـرآن بکـف ساغـر گرفت            گـوئـیـا قدر است قـرآن ‌سرگرفت
فــاطــمــه اُمّ ابـــیــهــای رســـول            از دل بـحــر ولا گـوهــر گـرفـت

روی دست عاشقی هرگز ندیـدم منصبی            هر کسی عاشق نشد اصلا ندارد مذهبی
عشق یعنی کیمیاگر، عشق یعنی معجزه            مرگ یعنی زندگی بی‌عاشقی روز و شبی

قـمری باز رسید و به دلـم نـور افتاد            ناخـودآگاه مسـیـرم به رهِ طـور افتاد
بی خبر بودم از آن حال و دلم شور افتاد            قافیه بر ورقم جفت شد و جور افتاد

تا باب فـیـض، رو به دلـم باز می‌شود            شعرم به شـوق مـدح تو آغاز می‌شود
همچون کـلیـم کار من اعجـاز می‌شود            احـسـاس قـلـبی‌ام به تو ابـراز می‌شود

نوری تلألو کرد و دنیا را بهم ریخت            شوری رسید و حنجرِ ما را بهم ریخت
نورش شد عالمتاب و تا عرشِ خدا رفت            نظم و نـظــامِ اهـلِ بـالا را بهم ریخت

یادت دوباره کرد، بر این ذهن من خطور            مثل هـمـیشه گوشه چـشـمم شده نمـور

وا کرده‌ام دهـان به ثـنـا و شکـوهـتـان            جاری شده به روی لبم واژه‌هـای نـور

به به برای مرتضی جان آمده جان آمده            از دامن زهـرا یکی مهر درخشان آمده
کوثر ز کوثر باشد و زینت برای حیدرست            از بهر دیدارش نبی با روی خندان آمده