اشعار

بـهـشـت اهـل ولا را ثـمـر مبارک باد            طـلـوع عـید بـزرگ دگر مـبارک باد
بـر آسـمـان ولایت قـمـر مـبـارک بـاد            محـمـد بن‌عـلـی را پـسر مبـارک بـاد

غنچه‌ای دیگر عیان شد در گلستان ولا            شد مدینه نور باران و زمین شد با صفا

جشن میلاد نقی آن مظهر پاکی و صدق            هم ولی الله هـسـتـی هـم امـام و مـقـتـدا

به جـای بـاران بـبـارد ز آسـمان انجـم            بـه مــقــدم پـسـر فـاطـمــه امــام دهــم

چه خـفـته‌ای مـه من روز عید آمد، قُـم            به بحر شادی گـردیده ملک هـستی گُم

آمده تا سخـن از چشم خود آغـاز کند            دهـمـین پنجـره را سمت خدا باز کند

تا که یک پرده، خدا را به من ابراز کند            جـگـر شـیـر بیـاریـد که اعـجـاز کـند

سپاس و حمد خدا را که ناز و نعمت داد            به نسل‌های بشر ذات پاکِ فـطرت داد

زبان برای تـشکـر، دهـان برای بـیان            نفس برای حـیات و بدن به قـدرت داد

برای عـشق دوبـاره بهـانه پیـدا شد            بـهـانه غـزلی عـاشـقـانـه پـیـدا شـد

طنین آمدن کیست اینکه از طربش            قـلم به شور رسید و تـرانه پیدا شد

بـر لـکـنتِ زبـان من آقا امـان دهـید            یا لطف کـرده و به بـیانم تـوان دهید

تا مدح یک فـضیـلـتـتان را بیان کنم            قـدر تـمام عـمـر جـهـانم زمـان دهید

نوری به جـهـان ز حیّ سرمد آمد            از لـطـف خــدا عــبـد مـؤیّــد آمـد

دهـم گـل بـوسـتان زهـرا و عـلـی            از نـسـل عـلـی نـجـل محـمّـد آمـد

امشب بسـاطِ شـادمـانی جـور بـاشد            از فرش تا عـرش امتـداد نور باشد
مژده که عالم غرقِ شور و شادمانی‌ست            در خانۀ خورشید عالم گل فشانی‌ست

باز در بحر ولایـــت گهــری پیــدا شـد            باز بــر چـرخ امامت قـمــری پیــدا شد

بـاز در بـاغ فـضیـلت ثـمـری پیـدا شـد            قـلـــم صـنـع خــدا را اثــری پیـــدا شـد

اجازه هست مرغ دل، کبوتر حرم شود            و با فرشته‌های وحیِ عشق، هم قدم شود

اجازه هست این کـبوتر نشسته در حرم            پَـرِ شکـسته‌اش برای مدح تان قـلم شود

شمیم عطر رحمت می‌وزد از کوچه‌ها امشب           دوباره دیده شد در آینه وجهِ خـدا امشب

میان گاهواری که مَلک گهواره جنبان است           به جلوه آمده روی علیِ مرتضی امشب

خَبَرش آمده که عرش چراغان شده است           خنده مهمانِ لبِ حضرتِ باران شده است

گُـلِ لـبـخـــند کـه آمـد بـه لـبِ مـادرتـان           همۀ عرشِ خدا شاد وُ غزلخوان شده است

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقـیرها            ای رویـش امـیـد، مـیـان کـویـرهـا

ای خـالـق زیـارت کـلّ ذواتِ نـور            ای جـامـعـه سُـرای تـبـارِ کـبـیـرها

دوباره مطلع اشعار من «علی جان» است            چکیدۀ من و طومار من «علی جان» است
به دانـه دانۀ تـسـبـیح کـربـلا سـوگـنـد            که بهترین گلِ اذکار من «علی جان» است

چو بر سریر ولایت نشست خسرو دین            فـلک نهـاد به درگـاه او سـر تـمـکـین

بیا که صبح هـدایت دمـید و شد تابـان            در آســمـان ولایـت سـتـارۀ دهــمـیـن

جـلـوه‌ای از جبـروت آوردند            سـوره‌ای از ملکـوت آوردند

اَبری از جنسِ بهار و باران            به سـرِ این بَرَهـوت آوردنـد

ای هدایت را به معنا جلوه گر            وی امامت از وجودت مفـتخر
ای ز نسل راد مردی و شرف            ای عــلـیِّ دیـگـر شــاه نـجـف

امشب از جام ولایت سر خوشم            از دل و جان باده را سر می‌کشم

مـیـکـده دارد هـوای دیـگـری            در طرب آورده می را ساغری

ساقی امشب بسته با پیمانه پیمانی دگر           سفره رنگین کرده بهر تازه مهمانی دگر

باغبان را گو بپاشد بذر شادی در زمین           تا بـبارد ابـر رحـمت باز بـارانـی دگر