اشعار

چـشـم‌هـا در پـی دیـدار بـه گــردش آیـد            ذرّه چون گـشـت پـدیـدار به گـردش آید

دیـده‌هـا در طـلـب یــار بـه گـردش آیــد            آسـمـان گـشـتـه چو دوّار به گـردش آید

وقت عشق است چشم تر بدهید            شـمـع‌هـا مـژدۀ سـحـر بـدهـید

كار دل گیر یك نگـاه شماست            بـر مـنـاجـات من اثـر بـدهـیـد

آنکه بر چشمان ما پیـراهـنی گـلفام داد            ذره تا خورشید گردد شبـنمی انعـام داد

اشک را از بـاده سـاقـی کـوثـر آفـریـد            در ضیافت‌خانه‌اش هر دیده‌ای را جام داد

گل، گلاب آورده و عالَم میانِ گل؛ گم است            اولِ مـاهِ رجـب میلادِ مـاهِ پـنـجم است

تا قیامت خط به خطّ ِعلم، با آن گستره            در میانِ فقه و عرفانِ احادیثَش گم است

از دامن دو فـاطمه و دو عـلی رسید            جان‌ها به لب رسید به شوقش، ولی رسید

اصلا نه پنجمین که همان اولی رسید            تا دومـین محـمـدِ نـوری جـلـی رسید

امشب دوباره در زمین شور و نشاط دیگر است           در آسمان دین حق ماهی دگر جلوه‌گر است

در شادی و شور و شعف اندر جنان پیغمبر است           این جلوۀ ایزدنما از نسل پاک حیدر است

عرش غوغا شد رسیده شهریار مصطفی            در زمـسـتان آمده اصل بهـار مصطفی
در حقیقت اوست پنجم لاله‌زار مصطفی            می شود بعد پـدر او افـتخـار مصطـفی

چـو اشک، پـرده‌نـشـین جـمـال دلـدارم            به شوق نیـمـه‌نـگـاهش، هزار دل دارم

اگرچه در صف عشاق، نیست مقـدارم            "بهای وصل، اگر جان بود خـریـدارم"

دنـیـا سـیـاه بـود کـه نـوری بـلـنـد شـد            خـورشـیـد از کـرانـۀ دوری بـلـنـد شد

در بین شـهـر نـغـمـۀ شـوری بلـند شد            در دشت جهـل، سرو شعوری بلند شد

ای‌که از عطرِ نگاهت سازِ باران می‌چکد            یمنِ هرچه مقدمت خیرِ فراوان می‌چکد

بس‌که از چشمِ تو بسمِ اللهِ رحمن می‌چکد            هر زمان لب تَر کنی آیاتِ قرآن می‌چکد

مـدیـنـه بـار دگـر، جـلـوه‌ای دگر دارد            شمیم عـاطـفـت از پـیـش، بیـشتر دارد

به کوچه باغ مدیـنه، گـلاب می‌پـاشـند            نسیم عشق، از آن رهگذر، گـذر دارد

پخش سبک  

سر زد طلوع رحمت از طور الهی            آمـد به دنـیـا پـنـجـمـیـن نـور الـهـی

دلهای یاران، خوشحال و شاد است            این نـور چـشـمِ، زیـن الـعـبـاد است

نـور؛ وقـتی اولِ ماهِ رجـب سر می‌زند            عاشق انگاری، به سویِ دلبرش پَر می‌زند

ملتمس؛ امید دارد، حسرتش بیهوده نیست            خانۀ خورشید را تا صبح، گر در می‌زند

پخش سبک  

یثرب دوباره گشته است پُر ز شور و شادی           گوید با شور و با شعف؛ نکته‌ای منادی

گلی ز گلزار دین؛ ز لطـف حق وا شده           نـور خـدا سـاجـدین؛ بنـگـر که بابا شده

چه خوب شد که روی خاک مُرده پا گذاشتی            خوش آمدی قدم به روی چشم ما گذاشتی

چه منـتّی سـر قَـدَر، سر قـضا گذاشتی            تویی که پـای جای پـای انبـیا گـذاشتی

پیک شادی به شادمـانی گفت            آفـرینش دوباره پُر شوراست

در سپـیـده دم طلوع و ظهور            آسمان و زمین پُر از نور است

جلـوه می‌بـارد از جـمالِ علی            جذبه می‌جوشد از جلالِ علی

همه خـیـراتِ آسـمان و زمین            نـوشِ جـانِ عـلـی و آلِ عـلی

ای آسمان بخند که روز شکـفتن است            حرفی بزن که موقع اسرار گفتن است

از روی مـاه یـار، خـدا پـرده باز کرد            این ماه را به ماه رخش سرفـراز کرد

امشب به جهـان آیۀ صبر و سحـر آمد            خـورشـید جهـانـتـاب علوم و هنر آمد
بر دامـن خـورشـیـد ولایـت قـمـر آمد            بر بیت عـلی جـلـوۀ فـتـح و ظـفـر آمد

آسمان بر لبش آورده غزل خـوانی را            برده با خود تبِ سرمـای زمستـانی را
به تمـاشـا بنـِشـین لحـظـهٔ عـرفـانی را            ماه، پـوشـیـده لـباسی نو و نـورانی را