اشعار

پخش سبک  

سر زد طلوع رحمت از طور الهی            آمـد به دنـیـا پـنـجـمـیـن نـور الـهـی

دلهای یاران، خوشحال و شاد است            این نـور چـشـمِ، زیـن الـعـبـاد است

نـور؛ وقـتی اولِ ماهِ رجـب سر می‌زند            عاشق انگاری، به سویِ دلبرش پَر می‌زند

ملتمس؛ امید دارد، حسرتش بیهوده نیست            خانۀ خورشید را تا صبح، گر در می‌زند

پخش سبک  

یثرب دوباره گشته است پُر ز شور و شادی           گوید با شور و با شعف؛ نکته‌ای منادی

گلی ز گلزار دین؛ ز لطـف حق وا شده           نـور خـدا سـاجـدین؛ بنـگـر که بابا شده

چه خوب شد که روی خاک مُرده پا گذاشتی            خوش آمدی قدم به روی چشم ما گذاشتی

چه منـتّی سـر قَـدَر، سر قـضا گذاشتی            تویی که پـای جای پـای انبـیا گـذاشتی

پیک شادی به شادمـانی گفت            آفـرینش دوباره پُر شوراست

در سپـیـده دم طلوع و ظهور            آسمان و زمین پُر از نور است

جلـوه می‌بـارد از جـمالِ علی            جذبه می‌جوشد از جلالِ علی

همه خـیـراتِ آسـمان و زمین            نـوشِ جـانِ عـلـی و آلِ عـلی

ای آسمان بخند که روز شکـفتن است            حرفی بزن که موقع اسرار گفتن است

از روی مـاه یـار، خـدا پـرده باز کرد            این ماه را به ماه رخش سرفـراز کرد

امشب به جهـان آیۀ صبر و سحـر آمد            خـورشـید جهـانـتـاب علوم و هنر آمد
بر دامـن خـورشـیـد ولایـت قـمـر آمد            بر بیت عـلی جـلـوۀ فـتـح و ظـفـر آمد

آسمان بر لبش آورده غزل خـوانی را            برده با خود تبِ سرمـای زمستـانی را
به تمـاشـا بنـِشـین لحـظـهٔ عـرفـانی را            ماه، پـوشـیـده لـباسی نو و نـورانی را

چشم زین العابدین روشن ز نور این پسر            نور رخسار پسر دارد نشان از آن پدر
اومبارک مَقدمی از خاندان احمد است            نام او هـمنام با نام رسـول اَمجـد است

می‌رسد از راه، مـاهِ مرتضا ماهِ رجب           فصلِ شادابی‌ست این شهرِ خدا ماهِ رجب

غافل و غمگین نشو بابُ الکرامت باز شد           بر گنهکاران بُود بابُ الرجا، ماهِ رجب

با پـوزش از مقـامِ تو، یا باقـرالعـلوم            آرم سـخـن به‌نـام تـو، یا بـاقـرالعـلوم

گـفـتـا نَـبـی سـلام تو، یا باقـرالعـلـوم            وین بس به احـترام تو، یا باقرالعـلوم

بال خود را پهن كرده بر زمین روح الامین            تا شود فرش حریم قُدسِ زین العابدین
اوّل مـاه رجـب دنیای ما زیـباتر است            چونكه ماه دیگری پا می‌گذارد بر زمین

دل ویـرانـم امشب آبـاد است            لحـظۀ با شـکـوهِ مـیلاد است
پـنـجـمـیـن مـاه آسـمـانِ نـبـی            نـور چـشم امـام سـجـاد است

بـگـو به نـور که مـاه تـمـام آمده است            که صـبـح آمد و پـایان شام آمده است
بـرای شیـعـه دوبـاره امـام آمـده است            خـدای فـقه و حدیث و کلام آمده است

باز عـالـم گـشـته لبـریز سرور            شهر یثرب گشته چون وادی طور

در مدینه شور و غوغایی بپاست            خـانـۀ مـولا حـریـم کـبـریـاست

رحـمت گرفـته است تـمام مدیـنه را            پُر کرده عـطر عشق مشام مدینه را

از خـانـۀ مـحـبت سـجـاد و فـاطـمه            نـوری احـاطه کـرده تـمام مدیـنه را

در خانه سلطان ولا حـضرت سجـاد            پنـجـم قـمـر برج هُدی گـشته نمـایان

آمد به جهان نور خـدا حضرت باقـر            تابـید به دلهـا ز رخـش پـرتـو ایـمان

پنجمین قطعۀ خورشيدِ جهان نازل شد            چشمِ افلاک به دیدارِ رخش مایل شد

نـامِ زیـبـاش مـحـمّـد ... گـهـرِ آل اللّه            دلِ مـن در حـرمِ آلِ عـبـا داخـل شـد

چون حسین باشد سهیمِ حوضِ کوثر از حسن           می‌شود اینجا پسر از او وُ دختر از حسن
چونکه باشد باقر از سیبِ گلابِ فاطمی           نیمه‌ای هست از حسین و نیمِ دیگر از حسن