اشعار

ناگـهـان بـانگِ هَـل اَتیٰ پیـچـید            در دل صـورهـا، صدا پـیـچـید

صـوت شـیـریـن ربَّـنـا پـیـچـیـد            عــطـر سـجــادۀ خــدا پـیـچــیـد

بـا عــشـق بـی‌نـهـایـت و آمــاده آمـده            بـنـیـانـگـذار مـسـجـد و سـجـاده آمـده

ذریــة الــرســول؛ امـیــد جـهــانـیــان            مـثـل عــلـی بـدون ریــا، ســاده آمـده

از جنان امروز میکائیل عود آورده‌است            سجده‌هایش عاشقان را در سجود آورده‌است

چشم‌هایش عشق را بر قلب‌ها تزریق کرد            چشم‌هایی که خدا را به شهود آورده‌است

نـزد کـریـمـانِ دو عـالـم خـوشه‌چـینم            پـای بـسـاط اهـل بـیـت از راغـبـیـنـم

بر پنجم شعبان گره خورده‌است دیـنم            مدیـون خـیـر و لطف زین الـعـابـدینم

مثل گل‌ها واشدی، عطر جنان آورده‌ای           شـادی و لبخـنـد بهـر بـاغـبـان آورده‌ای

خطی نوری تا زمین از آسمان آورده‌ای           نور ایمان، کهکشان در کهکشان آورده‌ای

مژده کز آفاق روشن، گل به دست آمد بهار            برگ برگ سبزه را شیرازه بست آمد بهار

دید دریا تشنه، صحرا عاشق است آمد بهار            جام بر کف، خنده بر لب، می‌پرست آمد بهار

چشمان منتظر خورشید، با خنده‌های تو می‌خندد           آه ای تبسم روحانی، هستی به پای تو می‌خندد

با واژه‌های گل و لبخند، دارد لب پدرت پیوند           باران بوسه که می‌گیرد، بابا برای تو می‌خندد

شهرِ پیغمبر پُر از شادی شده با جلوه‌ات            فصل فصلِ عشق و آزادی شده با جلوه‌ات
کیستی ای چارمین خورشیدِ نور و معرفت            شیعیان را شکر امدادی شده با جلوه‌ات

سرچشمۀ فیض کردگار آمده است            در هودجی از قدر و وقار آمده است
وقتی که شکـفت غنچۀ باغ حسین            گـفـتند به گلها که بهـار آمده است

وقتی که شب یلداتر از گیسوی یار است            روی زمین زیباتر از صبح بهار است
در خیمۀ دل شور و شادی پرده‌دار است            ای جان مهیا شو که هنگـام نثار است

این کمترین از ذرّه را شکـرت نیاید            وز عهدۀ شکر تو کی چون من بر آید
اصلا همینکه می‌تـوان ذکر تو گویم            شکـر همین نعـمت کجـا از من بیاید

آمـد از راه، امـامِ دگـری مـثـلِ عـلـی           سر زد از خاک دوباره شجری مثلِ علی

خانۀ حضرت ارباب شده رشگِ جنان           نـور بارید ز رویِ قـمـری مثـلِ عـلی

از شعف امروز گیتی رشگ فردوس برین است            پنجم شعبان و میـلاد امام چارمین است

از پـدر شهـزادۀ والا ز مـادر شاهـزاده            مصطفی فخر دو عالم را چهارم جانشین است

بشارت باد بر یاران که عالم خُلد رضوان شد            بِهین میلاد فخرالساجدین آن شاه شاهان شد

عیان شد پنجم شعبان ز الطاف خداوندی            به برج معرفت ماهی تجلّا کرد و تابان شد

پنجم شعـبان رقـم زد روزِ بی‌مانـند را            بر لبِ صاحب زمان زیباترین لبخند را

بارشِ باران خـبر آورده این پیـوند را            لحـظۀ شـیـرینِ مـیلادِ پـدر فـرزنـد را

مـرا در هــوای نـجـف آفــریـد            مـرا حـق بـرای نـجـف آفـریـد
خدا خواست عاشق شوم پس مرا            به یا مـرتـضـای نـجـف آفـرید

دور و بـرش دلــدادۀ مـاهــر نــدارد            از شیـعـیـانش یک نـفـر عابر ندارد

مردی که فرمان می‌پذیرد عرش از او            بالاسـرش یک خـادمِ حاضـر نـدارد

ای اخـتـر تـابـان قـمـرت باد مـبارک            ای مـادر ایـران پـسـرت بـاد مـبارک

ریحـانـۀ خـیـر الـبـشـرت بـاد مبارک            از خـوب‌تران خـوب‌ترت باد مبارک

بار دیگر شور و غوغایی به پاست            جشن شادی در زمین و در سماست

ســر زده نـــور خــداونــد مــبــیـن            آمــده دنــیـــا امـــام چــهــارمــیــن

نور عرش امشب، تنزّل کرده است            در کـویر خاکیان، گـل کرده است

قـدسـیـان عرض ارادت می‌کـنـنـد            در مـدیـنـه نـور قـسـمت می‌کـنـند