اشعار

یک سرو، ولی سرو هزاران چمن است این            یک ماه، ولی ماه هزار انجمن است این

یک نور، ولی نور همه پنج‌تن است این            یک روح، ولی روح علی در بدن است این

ای عـلـوی‌ذات و خـدایی‌صفات            صــدرنــشـیـن هــمـۀ کـائـنــات

ســیــد ســالار شـبـاب بــهـشـت            دسـت قــضـا و قـلـم سـرنـوشت

به نـام خـدای کـرم‌هـا؛ حـسـن            نـوشـتـه به روی دل ما حـسن

چنان عشق را کرده معنا حسن            که مائـیم مجـنون و لیلا حسن

می‌رسـد بـاز به گـوش دل ما این آواز            چه نشـسـتید که در‌های عـنایت شد باز

جاری از طور ولایت شده سر‌چشمۀ نور            چشم دل خیره شد از دیدن این چشم‌انداز

ای مــاه آســمــانـی مــاه خـدا حـسـن!            خـورشید، مسـتـمـند تو از ابتدا حسن!

روز نخست نـقـش جـمال تو را كـشید            نـقــاش حُــسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـسـن

خدا به حیدر و زهرا چه گوهری داده            به آسـمـانِ ولایت چـه اخـتـری داده

به خـانـدانِ رسالـت چه دلـبری داده            به کامِ شـیعـه چه قـنـدِ مکرری داده

پیغمبران دورِ پیمبر جمعشان جمع است            خیلِ ملائک دورِ حیدر جمعشان جمع است

مـادر شـده زهـرا و آمـد ساره با لبخـند            حوّا و مریم؛ دورِ مادر جمعشان جمع است

من کـویـرم آمـدم تا ابـر بـارانـم کـنـنـد            آتـشـم اما در این شب‌ها گـلسـتانـم کنند

شب به شب این در زدن‌ها کار خود را می‌کند            هر چه باشم درد، در این ماه درمانم کنند

باران گرفت و کوچۀ دنیا صفا گرفت            دریا به یُمن نورِ وجودش ضیاء گرفت

روحِ کرم ز فیض قدومش جلا گرفت            سائل همیشه رزق خود از مجتبی گرفت

پیـاله را نفـسِ شـربتِ طـهـور شکست            نـمـاز آیـنـه‌ها را هـبـوط نـور شکـست

سکوت نیمۀ شب را طنین شور شکست            در ازدحام، پَر و بال‌های حور شکست

در مـاه رحـمـت جـلـوۀ تـوحـیـد آمـد            نــومـیـدی از دل رفـتـه و اُمـیـد آمـد

ماهِ فَـلـک نـقـره‌فـشانی کرد از شوق            در نـیـمـۀ مـاه خـدا، خــورشـیـد آمـد

با اینکه سحر وقت خوش راز و نیاز است            دستِ منِ بدْ مَست سوی جام دراز است
غم نیست مرا ساقی اگر مست‌نواز است            ( اَلْـمِـنَّـة لِلّه که در مـیـکـده بـاز است)

من کیم حجّـت حق واقـف سرّ و عـلـنم            مـن کـیـم وجـه خــدا آیـنــۀ ذوالـمـنـنـم

من کـیم شـمـع فـروزنـدۀ هـر انـجـمـنم            من کیم چـشـم و چـراغ نـبـی مـؤتـمـنم

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم            کاید از ره آن نـگـار دلـنـواز دلنـشـیـنم

گفتم ای مه از کدامین آسمان باشی بگفتا            شمس ایوان ولایت عروة الوثـقای دینم

آقــای کـریــم خــیـر مـقـدم            جـنـات و نـعـیـم خـیر مقدم

دریای کرم به جوشش افتاد            دریـای عـظـیـم خـیر مقـدم

مقصود عشق حس شعوری خدایی است            احـســاس اولـیـن قــدم آشـنـایـی است

عـشـقی که ابـتـدای ازل ابتدای اوست            عشقی که مرز نقـطه بی‌انتهـایی است

عرش تا فرش دو عالم همه سرسبز شده            بر لب پیر و جوان زمزمه سرسبز شده

دامن مـادرمـان فـاطـمه سـرسـبـز شده            شاد باشید كه غم از همه جا پر زده است

گـوشه‌هـایی از مناجات سحـر دارد لبم            موقع بـوسـه به خـاک پا هـنر دارد لبم
جای حرمان و عطش، قند و شکر دارد لبم            از حـوالی سـبـو و می گـذر دارد لـبـم

شیرین تر از شکّر که بر لب می‌نشیند            بر روی لب یا رب و یا رب می‌نشیند
الــحــمــدلله بـر لـبــان دائــم الــذکــر            اسـمـاء حُـسنـایـش مـرتب می‌نـشـیـند

ریسه‌بندان کن، عـلیِ مرتضی بابا شده            نـیــمــۀ مـاهِ خـدا شـیـرخـدا بـابـا شــده
می‌رسد امشب رطب از دستهای جبرئیل            روزه‌دارن! حـیـدرِ آل کـسـا، بـابـا شده