اشعار

خواهـری جلـوه‌ای ز دلبری است            خواهری ذات عشق پروری است
خـواهـری قـصۀ پـیـمـبـری اسـت            خـواهـری مـاجـرای دیگری است

ســلام ای دیــار خــدا بـــاوران            مـوالـی زهـرا، عـلـی محـوران

سلام ای قـمـی‌های مهـمان‌نواز            ازین پس شما را منم چـاره‌ساز

قـرار بـود بـیـایـی کـبــوتـرش بـاشـی            دوبـاره آیــنـه‌ای در بـرابـرش بـاشـی

نه این‌که پر بکشی و به شهر او نرسی            مـیـان راه، پـرسـتـوی پـرپـرش باشی

غریب شهر قمی... نه، که آشنا هستی            تو مثل فـاطمه، معـصومۀ خـدا هستی

هـزار فخـر تو را هست در جهان امّا            همین بس است شرف، خواهر رضا هستی

ایـنـبـار بر دامـان گل خاری نیـفـتاد            بر صـورت آئـیـنه زنـگـاری نیفـتاد

غـم دید، غـصه خورد، ناله کرد اما            این فاطمه کارش به مسماری نیفتاد

باز امشب در دلم غوغا به پاست            سـیـنه مـالامـال از نـور خـداست

ایـن دلـم در بـیـن عـالـم گـم شـده            راهــی شـهــر ولایـت قـــم شــده

هرکس که سـائل در این خانه می‌شود            مبـهـوت آن نـگـاه کـریـمـانـه می‌شـود

براین مـقـام هـرکـه بـرد روی الـتـجـا            مـثـل غـبـار سـاکـن کـاشـانـه می‌شـود

سر تا به قدم زهرا، یا حضرت معصومه            تـاج سر کَـرَّمـنا، یا حضرت معصومه

ای آیـنۀ عـصمت، ایـمان و حـیا، عـفّت            در حُسن تو شد پیدا، یا حضرت معصومه

تـا که یـاد غـم هـجـر پـدرش می‌افـتـاد           سخـتی راه سـفـر از نـظـرش می‌افـتاد

تب که می‌کرد ز تاب و تب زهرا می‌سوخت           گریه می‌کرد و چنین پلک ترش می‌افتاد

رسید از شهر قم، آوایِ غم از داغِ معصومه           چکید اشک از دو چشمم دم به دم از داغِ معصومه
در آغوشَش گرفته خاک ایران و عزادار است           شکسته بیشتر قوم عجم از داغِ معصومه

هرچه می‌خواهم میسر می‌شود، دیدار نَه           هرچه دنبال وصالم، می‌شود تکرار نه
فرصتی دیگر نمانده کاش می‌دیدم تو را           دل به فکر ماندن است و این تن بیمار نه

در خلـوت دل گـم شدم امشب دوباره            دلـتـنگ یـاس قـم شدم امشب دوبـاره

پـرواز کـردم تـا حـرم مـثـل کـبـوتـر            با اشک چـشمانم زدم آن خانه را در

مظـهـر حُجب و حیا فاطمۀ معصومه            گـوهـر کـشور ما فـاطـمۀ معـصـومه
مــریـم آل عـبـا فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            جان به قـربان تو یا فاطمۀ معـصومه

بـاز هـم رو بـر این در آوردم            بـهـر ایـن آسـتـان، سـر آوردم

گـفـتـم از پـا فـتـاده‌ام، گـفـتـنـد            رو بـر ایـن در بــیـاور آوردم

غـریب شهر خـراسان بیا بـرادر من            ز دوری تو چکد خون، ز دیدۀ ترِ من

ببـین که یار تو بی‌یار و یـاور افتاده            ببین که خواهـر تو بین بـستر افـتاده

حاشا که راه عاشـقی بی دردسـر باشد            حاشا که عاشق شام هجرش را سحر باشد

سهمش پریشانی‌ست حیرانی‌ست ویرانی‌ست            خواهر که از حال برادر بی‌خـبر باشد

اگر چه سنگ صبـور برادرش باشد            نشـد کـنـار نـفـس‌هـای آخـرش باشـد

اگـر چه هـمـدم دلـتـنـگی بـرادر بود            نـشد زمـان غـم و درد دلبـرش باشد

این بارگاه قدس که از عرش برتر است            آرامگـاه دخـتـر موسی بن جعـفر است

جانم فـدای گـنبد زردش که سال‌هاست            خورشید از تشعشع نورش، منّور است

تا کویرِ قم سراغ از ساحتِ دریا گرفت            آمدی و بر لـبِ ایـران تـبـسّـم پـا گرفت

آمدی و شـهـد شـد تـقـدیـرِ شـوره‌زارها            تا زمین شـیریـنیِ نـام تو را بـالا گرفت

بـانـو به خـاک‌بـوسی‌تـان زائـر آمدم            از لـطـف بیـکـرانـه حـق ذاکر آمدم

بـار گـنـه بـه دوش تـمـنـا کـشـیـده‌ام            آلـوده بـوده لـیک کـنون طاهـر آمدم