اشعار

کــاروان در مـــدار مــی‌آیــد            بــر ســـر آن قـــرار مـی‌آیــد

فـخــر این روزگــار مـی‌آیــد            وه! چـه بــا اقــتــدار مـی‌آیــد

ای ساربان آهسته ران دارد توانم می‌رود           در این زمین پربلا از غم عنانم می‌رود

از خاک اینجا بوی هجران و جدایی می‌رسد           گویا همین جا از تن رنجیده جانم می‌رود

بـوی بـهـشت می‌وزد از کـربـلای تو            ای کشته‌ای که جان دو عالم فـدای تو

دیـوانــه‌وار، آمــده‌ام تـا بـه قـتــلـگــاه            وقـتی به استـغـاثـه شـنـیـدم صدای تو

من از لبت شـنـیـدم، تا اسم کـربلا را            دادند دست روحم، درد و غم و بلا را
مانند تو ز من هم پوشیده نیست اسرار            می‌بـیـنم ابتـدا را، می‌خـوانم انتـهـا را

خیمه بر دوشم ولی من را کجا آورده‌ای            وای بر زینب مگو که کـربلا آورده‌ای

آمدی تا قـتـلگـاهت تا کنارت دق کنیم؟            آه می‌بـیـنی چه‌هـا بر روزِ ما آورده‌ای

حـسـین آمد و حق را به کـربلا آورد            بـرای نـالـه نـی غــم بـه نـیـنـوا آورد
همین که قطره اشکش به خاک‌ها افتاد            به خـاک غـم زده کـربـلا شـفــا آورد

الـسـّلام ای سـرزمـین کـربـلا            الـسّـلام ای مـنـزل نــور خـدا

السّلام ای وادی دلجوی عشق            وَه‌ چه‌خوش می‌آید اینجا‌ بوی عشق

ای کرب و بلا بشنو خونین خبر آوردم           در سیـنـۀ سـوزانم مـوجی شرر آوردم
جـان در گـرو عـهــد پـیـمـان ازل دارم           هـیـهـات من الـذّلـه با چـشـم تـر آوردم

شیون و غوغا مکن زینب خدا صبرت دهد            صبر کن خواهر الهی مصطفا صبرت دهد
لـرزه افـتاده به دستانت کمی آرام باش            بر لبم دارم دعـا خیرالنسا صبرت دهد

این بیابان چه غـم افزاست بیا برگردیم            این چه منزل گه و مأواست بیا برگردیم

عمه جان خیمه مزن دردل این وادی غم            چشمم از اشک چو دریاست بیا برگردیم

ای مرا دلـبر و دلـدار، بیا برگـردیم            خیمه برپا مکن این‌بار، بیا برگردیم

دم به دم دشـمـن تـازه‌نـفـسـی می‌‌آیـد            تا که فرصت بود‌ ای یار، بیا برگردیم

یا اخـا ای تو مـرا یـار بـیا بـرگـردیم            لالـۀ احــمـد مـخـتـار بـیـا بـرگـردیـم
تو همه دلخوشی‌ام هستی و گردد بی‌تو            آسـمـان بـر سـرم آوار بـیا بـرگـردیم

ای سرزمین کـربلا ای کـوی جانـانم            بنگر به پیر و کودک و خیل جوانانم
حاجت به قـربانی نباشد ای مِنای من            آورده‌ام قــربـانـیــان عـیــد قــربــانـم

یک نظر کن حال و روز مضطرم در این دیار           ای عزیزِ فـاطمه دیده ترم در این دیار

با ورودت حزن و اندوهی دو چندان آمده           از غمت آقا گریبان می‌درم در این دیار

ذکر لبت در هر قـدم؛ إنّا إلیه راجعون            ورد زبـانت دم به دم إنّا إلیه راجعـون

از کوفیانِ کینه‌ای بسیار داری خاطره            از فـتـنـۀ اهـل سـتـم، إنّا إلیه راجعـون

لحظه لحظه عمر خود را خرج حضرت می‌کنم            جز حرم جایی روم احساس غربت می‌کنم
حاجت خود را اگر یک شب بگیرم می‌روم            “لذتش را با تمام شهـر قـسمت می‌کنم”

ای هــمـیـشـه شـبـیـه مــادر مـن            کـوه ایـمـان، عـقـیله خواهر من

جـاری کـوثـر اسـت چـشـمـانت            عـصمـتی دیگر است چـشـمانت

روی پرهای فـرشته کعـبه‌ای عالی مقام            می‌رود در بینِ صحرا می‌رود بیت‌ُالحرام

می‌رود دریا، به دنبالش مدیـنه مثل رود            می‌رود باران، به دنبالش مدینه تشنه کام

دیـدم بـیـابـانـی پُـر از خار مغـیلان را            بالای محـمـل آفـتابی سخت سوزان را

«انا الیه راجـعـونت» کُـشت زینب را            نـسـپار دست باد گـیـسوی پـریـشان را

مسلم و مسعود و عـبدالله و جندب آمده            کربلا! حُر و حبیب و جون و شوذب آمده

شمع و هفـتاد و دو تا پروانۀ دلسـوخته            آفـتابـی در حـصار مـاه و کـوکب آمده