اشعار

مـی‌رونـد آزادگـان قــافـلـه در قــافـلـه            از پـی آن قـافـلـه هـلـهـلـه در هـلـهـلـه

کاروان در اشک و آه روی نی خورشید و ماه            از قفا بر دست و پا سلـسله در سلـسله

در پــردۀ غـــم مـانـده آوای گـلـویـم            زخـمی شده زیـر و بـم نـای گـلـویم

هر چه نَفَس از سینه رفته برنگـشته            بسته شده از بغـض، مجـرای گلویم

داغـی عـمـیـق بـر دل بـاران گذاشتی            ای آن‌که تشـنه سـر به بیـابان گذاشتی

از مال و خانـواده و از جان گذشته‌ای            از مـال و خانـواده و از جـان گذاشتی

آمدم غـوغا کنم با صحبتم این کوفه را            می‌زند بـرهم تـمامِ غـیرتم این کوفه را
ذرّه‌ای سر خم کنم؟ امکان ندارد یا حسین            خانه ویران کرده گویا عزّتم این کوفه را

پشتِ دروازه رسیـدم حالتم تغـییر کرد            کوفه بود و بی‌وفایی، غربتم تغییر کرد
خطبه‌ای خواندم فصیح و با صلابت چون علی            لحنِ من انگار که در صحبتم تغییر کرد

زینبت در کوفه دارد ماجرای دیگری            آمـدم از کـربـلا به کـربـلای دیـگـری

داغ دل هامان مضاعف گشت در شهر علی            کاش می‌رفتیم جز کوفه به جای دیگری

داخـلِ زنـدانِ کـوفه یک نـوایی داشـتم            بهرِ روضه زیرِ لب، یک ته صدایی داشتم
روضه‌خوان من بودم و روضه غروبِ کربلا            بهرِ گریه بی‌امان حال و هوایی داشتم

کـسـی نـداد؛ جـواب ســلام‌هـایـش را            شروع کرده به خـطـبه قیام‌هـایـش را

تـمام مـردم نـامـرد خـویش را کـوفـه            به کوچه ریخـته حـتی غـلام‌هایش را

کوفیان را که تو در کوفه تماشا کردی            خطبه‌ها خواندی و الحق که تو غوغا کردی

همه گـفتن که حیدر به میان آمده است            دشـمـنان پـدرت را همه رسـوا کـردی

مـقـابـل تو نـشـسـتـم هـلال نـیـمـۀ مـن            به حال من نظرى، نظـرة الرحیمۀ من

ز بی‌قرارى خواهر، سه روز می‌گذرد            از آن دو بوسه آخر سه روز می‌گذرد

بار سنگین فراق عشق، پیرت کرده است            صبرت ای روح بصیرت! بی‌نظیرت کرده است

مثـل دریـا بودی اما در مسـیر این سـفر            گریه‌ها بر رأس روی نی کویرت کرده است

خـیزران آمد و بر مهـبط یارب زده شد            تـازیـانـه عـوض گـفـتـن یـا اَب زده شد

اُسکتوا ضربه شد و بر دهن دشمن خورد            مثل آن ضربه که یک روز به مرحب زده شد

پس از حسین، جهان بر سرش خراب شده            برای حـفـظ حـرم، زینب انتخـاب شده

ز عصر روز دهم در وداع جانسوزش            به خون تشنه‌لبی، معجرش خضاب شده

می‌روی نـیـزه‌نـشـیـنم کمی آهسته برو            تا تو را سـیـر بـبـیـنم کمی آهـسته برو

از رد بـوسۀ من نـیـزه‌نـشـین‌ت کـردند            اسب‌ها رد شده و نقـش زمـینت کـردند

کوفه را تسخیر کردم با نَفَس‌های علی            در منِ زینب تـجـلّی کـرده آوای عـلی

خطبه‌ای خواندم به لحنِ فاتحِ خیبر سپس            فتح کردم کوفه را با لحنِ گویای عـلی

واردِ کـوفـه شـدم با هـیـبـتی که داشـتم            یـادم آمـد از پـدر بـا عـزّتی که داشـتـم

روزگاری جایگاهی داشتم در بینِ شهر            واردِ کـوفـه شـدم با غـربـتی که داشـتم

ای اهـل کـوفه اشک شـما باد مـسـتدام            بـا ایـن خـیـانـتی که نـمـودیـد بـر امـام

نامـه نـوشـتـه‌اید بیا ای حـسـین و بعـد            شد کـشـتـنش برای شـما بـد ترین مقـام

یک‌تنه در کـربلا غوغا به راه انداخته            تـیغِ بُـرّان است، یا زینب نگـاه انداخته

با کلامش تیغِ حیدر را برون کرد از نیام            دشـمنـش تـسلیم گردیده، سـلاح انداخته

آنـان که مـاه را به سـر نـیـزه‌ها کـنند            بـر خـانـدان وحـی مـدارا کـجـا کـنند

عریان به خاک مانده عزیز ابوتراب            حـقـش نـبـود پـیـکـر او را رها کـنند

پای بر بال ملائک، گفت: ساکت کوفیان!            دخـتر شیرِ خـدایم؛ گوش بسـپارید: هان!

کوفیان من دُخت زهرا و عـلی‌ام، زیـنبم            سر بیاندازید پائـین! کـور باید چـشمـتان