اشعار

فـاطمه افـتاد اما سـوخت حـیدر بیـشتر            بسته شد دست علی و سوخت مادر بیشتر

هر کسی آن روز ساکت ماند، مدیون نبی است            هیچ فرقی نیست در این جرم، کمتر بیشتر

ذکر شریف فـاطمه را هر که دم گرفت            سمت خدای خویش به سرعت قدم گرفت

«یا فاطمه» عزیزترین اسم اعـظم است            این ذکـر را امـان زمـان دم‌بـه‌دم گرفت

حـتی بـریـده شد به گـمانم امـان صبر            آری، نبود صبر عـلی در گـمان صبر

تنها نه با حق است، مع الصبر هم علی‌ست            این افـتخـار تا به هـمیـشه از آن صبر

خـیـر با اولاد شـر درگـیر شد            آه بـا سـیـل شـرر درگـیـر شد

کم کم آوردنـد هـیزم پـشت در            خانه با موج خـطر درگیر شد

فاطـمـه جـلـوۀ بـاقـی ازل تـا ابـد اسـت            آی مردم! بخدای احـد! او هم احد است

قامت سرو خودش را به علی داد و خمید            راز زیبایی دریا به همین جزر و مد است

آدم که عاشق می‌شود فکر خطر نیست            در عاشقی اصلاً ضرر مد نظر نیست

»دربدری دارد به دنبال خودش عشق«            عاشق نـبوده آنکـسی که دربـدر نیست

وقتی که بغض گریه درون صدا شکست            انگار پایه‌های عرش، به دست خدا شکست

تقدیر دل، شـکـسـتـه شـدن بـود از ازل            از ابـتـدا شـکـست که تا انتـها شکـست

کار داریم در این شعـر فـراوان با دَر            گـوئـیا خورده گره با غـزلِ مولا، در

وَ قـسم بَر ترکِ کعـبه که حتی دیـوار            می‌شد از عشقِ علی پیشِ علی دَرجا در

هـر که مـرا بـا داغ زهــرا آشـنـا کـرد            خـیرش قـبولِ حق، دلـم را با خـدا کرد

من دسـتـبوسـش می‌شوم تا روز محشر            هرکس مرا ایـنگـونه بر او مـبـتلا کرد

خانه تاریک شد و بر در خانه شرر است            جلوی یک زن مظلومه هزاران نفر است

کاش لـولای در از سمت دگر باز شود            در اگر باز به داخل بشود دردسر است

جای خـوبی‌های پیـغـمـبر تلافی می‌کند            با چهل همدست و یک لشگر تلافی می‌کند

آنکه یک آیه برای فـضل او نـازل نشد            بی‌حـیا بـا سـورۀ کـوثـر تـلافی می‌کـنـد

بعد از آنکه باز شد سمت شما در بی‌هوا            یک گل نشکفته شد آن لحظه پرپر بی‌هوا

پـارۀ تن خوانده پیـغـمـبر شما را بارها            پس زمین خورده همان لحظه پیمبر بی‌هوا

وقتی خدا دو لوح و قلم را درست کرد            نـوری میان عـرش معـلی درست کرد

با نور فاطمه به جهان جان دمید و بعد            مـا را گـدای “اُم اَبـیـهـا” درسـت کـرد

تمام عـشق خطی از کـتاب فاطمه‌است            و نـور ذرّه‌ای از آفـتـاب فـاطـمه‌است!

به اسـتـنـاد بـیـانـات سـیـزده مـعـصـوم            بهشت هشت درش جمله باب فاطمه‌است

گـیـرم كه خانه خـانۀ وحـی خـدا نبود            آتـش بـه بـیـت اُمِّ ابــیـهــا روا نـبــود

آن بانویی كه حرمت قرآنی‌اش سزاست            در كـوچـه‌اش تـهـاجم اعـدا سزا نبود

کعبه به چشمش می‌کشد خاک درش را            باران تـلاوت می‌نـمایـد کـوثـرش را

روزی رسان خلـوت قـدّیـسه‌ها اوست            وقـتی به لـب دارند نـام اطـهـرش را

شکر حق فصل روضه‌ها آمد            بـانـگ حـی عـلـی‌الـعـزا آمـد
نـام زهــرا کـه بـیـن مــا آمـد            حـال ما بـیـن روضـه جـا آمد

مدینه غرق ماتم بود و دلها خانۀ غم بود            فضا تاریک و بر رخسار گردون گَرد ماتم بود
سکـوت آفرینـش با قـیام حـشر توأم بود            سراسر مسلمین را قامت از بار الم خم بود

خـستـند پـرت را و شکـستـند سرت را            ای وای که کُـشتـند حسودان پسرت را

پشت در آن خانه چه گویم که چه‌ها شد            با ضرب لگـد چـیـد حـرامی ثمرت را

حادثه بالا گرفت و عاقبت یک در شکست            ضربۀ پایی رسید و پهلوی مادر شکست

اجر و مزدِ حضرت خاتم ادا شد با لگد            در میانِ خاک با یک ناله پیغمبر شکست