اشعار

هر دلی با کاروان کـربلا همراه نیست            از مقام کعبۀ عشق و شرف آگاه نیست

تا رسیدن، آه و درد و تشنگی باید کشید            راه عشق و معرفت آن‌قدر هم کوتاه نیست

شـامـگـه که عـیـسیِ چرخ کـبـود            کرد بر سر طـیـلـسـان مشگ بـود

داد چـرخ تـوسـن معـکـوس‌سِـیـر            جای خـاصان حـرم، در پای دِیْر

امشب كه پا گُشا شده‌ای در كُنِشْت من            انگار اُلـفتی است تو را با سرشتِ من

آورده قـابِ چَشـمِ تو عكسِ بهـشتِ من            تـغـیـیـر می‌دهـی هـمـۀ سرنـوشتِ من

از کنار خواهر ای آرامِ این دل می‌روی            کربلا تا شام را منزل به منزل می‌روی

بعدِ گـودال بلا بی‌یـاور و یـار و معـین            منـزل اول پـناهـت شد میان خـورجین

کـاروان آهـنگ رفـتن ساز کرد            سیـر مـعـراجی دگـر آغـاز کرد

کرد از کوفه به شام غـم خروج            بود تا شامش چهل منزل عروج

الا که تا سـر نـی بـال و پـر درآوردی            بگـو چگـونه شد از دِیْر سر درآوردی

چـراغ خـانـۀ زهـــرا! مـیـان کـافــِرهـا            در این مکـاشـفه قرص قـمر درآوردی

بر روی نیـزه ماه درخشان برای چه؟            افـتاده کـنج صومـعـه قـرآن برای چه؟

راهب به خیل می زدگان گفت «گِرد نی            امشب شده ستاره فـراوان برای چه؟»

و با صندوقچه مهمان می‌کند راهب کلیسا را            سری در آن تداعی می‌کند روح مسیحا را

و راهب خون سر را با گلاب و مُشک می‌شوید            و با رگ‌های پاره می‌کند آغاز نجوا را

به ‌دشت مـاریه کـشـتـند امـیر بطحا را            بـهـم زدنـد هـمـه روی مـلـک دنـیـا را

رسـیـده امـر به جائی که سبط پیغـمـبر            مکان و منـزل خود کرد دِیْرِ تـرسا را

بـیا بـبـیـن دلِ غـمـگـینِ بـی‌شـکـیـبـا را            بیا و گـرم کـن از چـهـره‌ات شبِ ما را

"من و جُدا شدن از کویِ تو خدا نکـند"            که بی حَرَم چه کُنَم غـصه‌های فردا را

شب می‌رسید و دِیْر پُر از عطر سیب بود            تنهاتر از مسیح، سری بر صلیب بود

بر نی سری شکفته‌تر از فرق لاله‌ها            در پای نیـزه نوحۀ صد عـندلیب بود

تا سر سردار مظلومان به روی نیزه بَر شد            در همه آفاق و انفس آیت حق جلوه‌گر شد

تن به خاک افکند یعنی خاکسار کوی یارم            سر به نی افراشت یعنی بر شهیدان مفتخر شد

وادی به وادی می‌روم دنـبـال محـمـل            آهستـه‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل

اشک ملائک می‌چکـد از کهکـشان‌ها            پیچـیده در هـفت آسـمان بانگ سلاسل

این چه شوریست که برپاست چنین بر نیزه؟!            گـوئیا می‌بَـرد از حـادثـه‌هـا سـر، نیزه

هم به قرآن ورق سوخته‌ای رحل شده            هم به فـریـاد امـامی شده مـنـبر، نـیزه

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محشری حسین
از هر کجای دشـت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسین

از تنت دوری و سرنیزه مکانت شده است            آیـۀ کهـف خـدا ذکـر زبـانت شده است

سرِ تو دست سنان است و گلویت خسته            خسته از دست تکان‌های سنانت شده است

شبِ تـاریک، بدون تو سحـر کردم من            با غـم و غُـصۀ دوری تو سرکردم من

کاسۀ صبـر دلـم در ته گـودال شکـست            کاسۀ چشم، پُر از خونِ جگر کردم من

می‌فشارم در گلویم بغضِ سنگین را مدام            داغ دیدم! دلخـوشی‌هایِ زیـادم شد تمام

آمدم در محـملی از نـور، همراهِ حسین            می‌روم با دستِ بسته، بی برادر سمتِ شام

مانند حُر و مثل حـبیب و چنان زهیر            هرکس که ماند پای تو شد عاقبت‌ به‌خیر

وقـتی که دست‌گـیر دوعالم فقط تویی            حـاشا اگر غـلام تو مایل شود به غیر