اشعار

کربلا در خاطراتم خون و خنجر ماند و بس            یک دلِ آشفته و صد داغِ دلبر ماند و بس
آنچه از دشتِ بلا در خاطراتم پُر شده است            اشک خونِ دیدۀ ساقی و ساغر ماند و بس

ظهـر روز واقـعه دیدم که جانم می‌رود            جان به کف سمت عدو سرو روانم می‌رود

سرو‌ من سرمست بود و سر سپرد و جان فشاند            سرفراز از وادی نی سایه‌سارم می‌رود

کاروان می‌رود و داغ به حنجـر دارد            سـاربان بر سـر نی، لالۀ پـرپـر دارد

آیه در آیه قرائت شده جسمی که به تن            کهـنه پیـراهـنی از سورۀ کـوثـر دارد

روی زمین افـتادی و بال و پرت رفت            نا بـاورانه نـیـزه در نـیـزه سرت رفت

تـو زینت دوش نـبی بودی ولی حـیـف            خوردی زمین و زیر مرکب پیکرت رفت

نـیـرو نـمـانـده است بـه بـازو بـرادرم            تــا نــیــزه‌هـای در بــدنـت را درآورم

ای عمر من چگونه تنت اینچـنین شده            بالا بلـنـد قـامـت تو چـون نـگـیـن شده

ما را نـمانـده است دگر وقت گـفـتگـو            تا درد خویش با تو بگـوئـیم مو به مو

از خار،  گرچه گِرد حرم پاک کرده‌ای            تا شام و کوفه راه درازی است پیش رو

روزگـار خوشم ای یار نظر شد دیدی            باز هم زینب تو خون به جگر شد دیدی

سر و سامان مرا دست به دستش کردند            کـیـسۀ لشگـر کـوفه پُـر سر شد دیـدی

هر طرفی که می‌روم در سرمن هوای تو            هست ضیاء دیده‌ام رأس ز تن جدای تو
بر دلـم آتشی شده آنچه به قـتلگه گذشت            خنجر کین شمر دون قطع سر از قفای تو

ای سر بریده بال و پرم را نگـاه کن            داغی که مانده بر جگرم را نگاه کن

پا شـو کمک بده که سـوار شتـر شوم            نا محـرمـان دور و بـرم را نگـاه کن

حال که ای هـمسـفـر، بی‌تو سفـر می‌کنم            زاد ره خـویش را، خـون جـگـر می‌کـنم

تـیره کـنم صبـح را، شعـلـه زنم شـام را            ز آنکه شب خویش را، بی‌تو سحر می‌کنم

برای داغِ حرم او همیشه چون سپر است            صبور باشی اگر، درد و غصه بیشتر است

چگونه صبر نموده بر آن مصائب سخت            کسی که مظهـر الله و زیـنت پـدر است

بی‌بـهـار تو اگـر زنـده بـمـانـم چه‌کـنم            بی‌تو بی‌تاب تر از برگ خـزانم چه‌کنم

قاتـلت نیزه نشد، داغ علی کشت تو را            حـال داغ تـو شده قـاتـل جـانـم چه‌کـنم

تو صبح روشنی که به خورشید رو کنی            حاشا که شـام را خـبر از تار مو کنی

طـوفـانی و تـمـوّج اگر سـر بـرآوری            آتـشـفـشـان دردی اگر سـر فـرو کنـی

من کرببـلا را چو خـزان دیدم و رفتم            چون مرغ شب از داغ تو نالیدم و رفتم

ای باغ که داری تو بسی گل بگلستان            این خرمن گل را به تو بخشیدم و رفتم

خـواهم نشـست آیـنه سان در بـرابرت            تا بنـگـرم به چشم عـلـی رزم آخـرت

ای آفـتـاب بر سـرِ سـرنـیـزه‌ها بـتـاب            قـرآن بخـوان برای تـسلّای خواهـرت

ای مصحف ورق ورق! ای روح پیکرم!            آیـا تـویـی بـرادر مـن؟ نـیـست بـاورم

با آنکه در جـوار تو یک عـمر بوده ام            نشـناسـمت کنون که تو هـستی برابرم

میـان نـالـۀ خود مـی‌بـرم نـوای تو را            که خطبه خطبه شوم شرح،ماجرای تو را

تـمام بـار به دوش من است می‌بـیـنی            که می‌کشم به سرِ شانه کربلای تو را

رسید وقت سفر، سر به زیر شد زینب            حسینْ چشم تو روشن! اسیر شد زینب

هزار زخم، روی پیکرت دهن وا کرد            هـزار سـالْ زِ داغ تـو پـیـر شد زینب

پخش سبک ۳                             (به سبک: دل تو را من اگر شکستم)

عــزیــز بـا جــان بـرابـر مـن            شهـیـد عـطـشـان؛ بـرادر مـن

فـتاده بر خاک چو در بر مـن            به جـسم بی سر، نظـر نـمـودم

بـاور نمی‌کـنـم سـرِ بـازار بـردنـت            نامحـرمان به مجلس اغـیار بردنت

از سینۀ حسین، تو را چکمه‌ای گرفت            از کربلا به کوفه، به اجبار بردنت