اشعار

بر روی نیـزه ماه درخشان برای چه؟            افـتاده کـنج صومـعـه قـرآن برای چه؟

راهب به خیل می زدگان گفت «گِرد نی            امشب شده ستاره فـراوان برای چه؟»

و با صندوقچه مهمان می‌کند راهب کلیسا را            سری در آن تداعی می‌کند روح مسیحا را

و راهب خون سر را با گلاب و مُشک می‌شوید            و با رگ‌های پاره می‌کند آغاز نجوا را

به ‌دشت مـاریه کـشـتـند امـیر بطحا را            بـهـم زدنـد هـمـه روی مـلـک دنـیـا را

رسـیـده امـر به جائی که سبط پیغـمـبر            مکان و منـزل خود کرد دِیْرِ تـرسا را

بـیا بـبـیـن دلِ غـمـگـینِ بـی‌شـکـیـبـا را            بیا و گـرم کـن از چـهـره‌ات شبِ ما را

"من و جُدا شدن از کویِ تو خدا نکـند"            که بی حَرَم چه کُنَم غـصه‌های فردا را

شب می‌رسید و دِیْر پُر از عطر سیب بود            تنهاتر از مسیح، سری بر صلیب بود

بر نی سری شکفته‌تر از فرق لاله‌ها            در پای نیـزه نوحۀ صد عـندلیب بود

تا سر سردار مظلومان به روی نیزه بَر شد            در همه آفاق و انفس آیت حق جلوه‌گر شد

تن به خاک افکند یعنی خاکسار کوی یارم            سر به نی افراشت یعنی بر شهیدان مفتخر شد

وادی به وادی می‌روم دنـبـال محـمـل            آهستـه‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل

اشک ملائک می‌چکـد از کهکـشان‌ها            پیچـیده در هـفت آسـمان بانگ سلاسل

این چه شوریست که برپاست چنین بر نیزه؟!            گـوئیا می‌بَـرد از حـادثـه‌هـا سـر، نیزه

هم به قرآن ورق سوخته‌ای رحل شده            هم به فـریـاد امـامی شده مـنـبر، نـیزه

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محشری حسین
از هر کجای دشـت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسین

از تنت دوری و سرنیزه مکانت شده است            آیـۀ کهـف خـدا ذکـر زبـانت شده است

سرِ تو دست سنان است و گلویت خسته            خسته از دست تکان‌های سنانت شده است

شبِ تـاریک، بدون تو سحـر کردم من            با غـم و غُـصۀ دوری تو سرکردم من

کاسۀ صبـر دلـم در ته گـودال شکـست            کاسۀ چشم، پُر از خونِ جگر کردم من

می‌فشارم در گلویم بغضِ سنگین را مدام            داغ دیدم! دلخـوشی‌هایِ زیـادم شد تمام

آمدم در محـملی از نـور، همراهِ حسین            می‌روم با دستِ بسته، بی برادر سمتِ شام

مانند حُر و مثل حـبیب و چنان زهیر            هرکس که ماند پای تو شد عاقبت‌ به‌خیر

وقـتی که دست‌گـیر دوعالم فقط تویی            حـاشا اگر غـلام تو مایل شود به غیر

ای میهمان بی‌بدن ای سر خوش آمدی            از بزم این جماعت مهـمان‌کش آمدی

دیریست وا نگشته به این دِیْر پای غیر            تو آمدی که با تو شـوم عاقـبت بخـیر

راه گم کردی که از دِیْر نصاری سر در آوردی؟!           یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی؟!

با سکوتت پاسخم را می‌دهی هرچند حق داری           خسته‌ای، پیداست قدر چند منزل راه طی کردی

در فکـر گـلی بودم و گـلزار خریدم            گل خواست دلم، خرمن و خروار خریدم

در گـلشن فردوس برین هم نفروشند            این طُرفه‌گلی را که من از خار خریدم

بدادم زر، گرفـتم در عوض جان            چه جان، جانِ جهان به‌به چه ارزان

اگـر چـه زر بــدادم سـر گـرفـتـم            به عـالـم زنـدگـی از سر گـرفـتـم

مرا دِیری‌ست روشـن‌تر ز کعـبه            اَمان این‌جاست، ایـمـن‌تر ز کعبه

من ایـنجـا در مـیـان مـعـبـدِ خود            چه می‌بـیـنـم ز لطفِ سـرمدِ خود

هـمـین که کـرد تـجـلـی رخ مـنـوّر تـو‌            به سجده آمدم ای شاه من به محضر تو

خوش آمدید؛ قدم رنجه کرده اید امشب            تو میـزبانی و من تا به صبح نوکـر تو