اشعار

غُصه‌ای نیست اگر از غَمِ تو غَم دارم            غـمِ تو دُرِّ گـرانی‌ست که من کم دارم

تاکه در کاسۀ عشق تو مرا رزقی هست            چه نـیـازی به سـرِ سُـفـرۀ حـاتـم دارم

طوری که نم ز بحر کرم فیض می‌برد            از فیضِ اشک، چشم ترم فیض می‌برد

جان و دلم اگـرچه نشد مَحـرمش؛ ولی            هر شب همین که پشتِ درم، فیض می‌برد

به حکم این که فقط کربلاست منزل ما            معطر است به ذکر حـسـین محـفـل مـا

به زرق و برق جهان دل نبسته‌ایم دمی            خوشیم تا که همین نوکری‌ست حاصل ما

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

یک سال گریه کردم، یک ماه را ببینم            عرض ادب دوبـاره؛ اربـاب نـازنـیـنم

این چند روز آخر، عمری به من گذشته            عشق است و اضطرابش، من عاشق همینم!

ســلام ای طـلـوعِ هـلالِ شکـسـتـه            تو ای فجرِ قرآنِ در خـون نشـسته

چنان در پسِ غم پُر از بُغض و آهی            نـشد بـاورم که تو آن روی مـاهی

صیحه‌ای فاطمه زد شیونِ عالم برخواست            خیمه از اشک زد و بیرقِ ماتم برخواست

باز هم پـیـرهن خـونی‌اش آویـخـتـه شد            مادرش ناله زد و دادِ محرم برخواست

از جهانی که پُر از تیرگی ما و من است            می‌گریزم به هوایی که پُر از زیستن است

می‌گریزم به جهانی که پُر از یکرنگی‌ست            به جهانی که پُر از گریه‌کن و سینه‌زن است

من به غـم‌های تو محـتـاج‌تر از لبخـندم            من به این ناله به این اشک، ارادتمـندم

کوچه پس کوچه خیابان به خیابان همه تو            قـطـره‌ام بـاز به دریـای تو مـی‌پـیـونـدم

هستی ندیده است به خود ماتم این‌چنین            کی سایه‌ای شد از سر عالم کم این‌چنین؟

وقتی در آن غروب «دل سنگ آب شد»            دیگر عجیب نیست دل من هم این‌چنین

داغ تو در سـراچـۀ قـلـبـم چه می‌کـند؟            در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟

دل موکـبی‌ست وقف پذیرایی از غمت            در مـوکـبـم امـیـر دو عالم چه می‌کند؟

سـفـرۀ مـاه عــزا، خـوان ابـاعـبـدالله            بــاز عـالـم شـده مـهـمـان ابـاعـبـدالله

لک لبیک حسین از همه‌سو می‌شنوم            فـاطـمـه داده فــراخــوانِ ابـاعـبـدالله

حالِ خوبِ من تویی، این حال را از من نگیر            با تو خوشبختم، همین اقبال را از من نگیر

ای صدای عاشقی!، این حنجره نذرِ تو باد            این‌همه فریاد و داد و قال را از من نگیر

لـبـیک یا حـسـین که مـاه محـرم است            قـلب تـمـام اهل عـزا غـرق ماتم است

هر جا صدای روضـۀ تو می‌شود بلند            آنجا بهـشت سیـنـه‌زنان دو عـالم است

داغ حـسـیـنـی بـیـن دل‌هـا سـر گـرفته            عـالـم ازین غـم چهـره‌ای دیگر گرفته

هر کس که در کشتی امنش می‌نـشیـند            اذن ورود از ســاحـت مــادر گـرفـتـه

مـسـیـر نــور در اوج رهـایـی            رسـیـده تـا افــق‌هـای جــدایـی
شـنـیـده شـد صـدای آشـنــایـی            ز اطـراف حــریـم کــبـریـایـی

می‌بـرد از دل عـالـم غـم تو غـم‌ها را            می‌خـرد لـطف تو از دم همه دم‌ها را

توبه‌ها را به تو دادند همان روز ازل            تا تـو آدم بـکـنـی تـک تـکِ آدم‌هـا را

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است            پرچم به اهـتـزاز درآمـد، محـرّم است

می‌گرید آسمـان و زمین، در محرّمت            طوفانی از حماسه به پا می‌کند غـمت

ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود            بـسـاط گـریه برای دلـم فـراهـم بود...

برای عـرض تبـرّک به ساحت گـریه            فـرشـتـه منـتـظر دسـتـمال اشکـم بـود

حسی درون توست که دلگیر و مبهم است            اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است

شعـر کـتـیـبه دور سـرم چـرخ می‌زند            »باز این چه شورش است که در خلق عالم است«