اشعار

به خون چهره دادم غسل از پا تا سر خود را           زیارت میکنم با دست بسته رهبر خود را
به یاد حنجر خونین و کام خشک مولایم           لب عطشان نهادم زیر خنجر حنجر خود را

گرچه ای یار، اسیـر کـف اغـیار توأم            نی گـرفـتار عـدو بلـکـه گـرفـتار توأم

نام تو وِردِ زبـانم به سـر دار شده‌ست            تو عـلی هستی و من میـثـم تـمّار توأم

من و انـبـوهـی از دلـواپـسـی‌هـا            که دارم لشـکـری از بی‌کـسی‌ها

تـمـام کـوفـه عـهـدی تـازه دارند            بــرای کـشـتـن تـو ای مـسـیـحـا

ببین که بر سر دارم میا به كوفه حسین            هـنوز زمـزمه دارم میا به كوفه حسین

سلام من به تو ای آفـتاب هـستی‌بخـش            چراغ محـفـل تـارم میا به كوفه حسین

سلام ای نـازنـین شاه و حـبـیـبـم            بـیـابـان گـرد تــنـهـای غــریـبـم

نوشـتـم که بیا، شـرمـنـده هـسـتم            من از این نامه‌ها شرمنده هـستم

گـشـت تا قـافـلـه‌ات بـین بیـابـان پـیـدا            در گذر شد بدنم زخمی و عریان پیدا

آب هم بود ولی تشنه بمیرم عشق است            شاهدم هست ازین کـاسه و دندان پیدا

مسـلم که از حـسیـن سـلام مـکـرّرش            باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش

فرموده مدح و منقـبتـش را به افـتخار            ثاراللّهی که بوده نـبی مـدح گـسـترش

پیـغـمـبر درد بـود و هـم‌درد نداشت            از کوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفت: خدایا که بگوید به حسـین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

طلـوع کرده شفـق در نگـاه شعـله‌ورت           اسیر چـشم تو باران، نسـیم در به درت

تو از کدام لبِ تـشنه قـصه می‌خـوانی؟           که رودهای جهـان گـشـته‌اند همسفـرت

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر           اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر

یـادم می‌آید تا کجـاهـا کـیـسه‌ای نان را           می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر

هر آن کسی که ندارد به دل غم، از ما نیست            به سرِّ عشق نشد هر که مَحرم، از ما نیست

غـم تـو را بـه دل مـا خــدا زیـاد کـنـد            هر آنکه خواسته از تو غم کم، از ما نیست

کوفه سرتاپاش نیرنگ است برگرد ای حسین           میزبان، صد رو وصدرنگ است برگرد ای حسین
غیر طوعه یک نفر دَر را به رویم وانکرد           در ستم، کوفه هماهنگ است برگرد ای حسین

در کوفه حسین جان خبر از مهرو وفا نیست            اینجا به خدا آیتی ای از رنگ خدا نیست
کوفه همهٔ لطف و صفایش ز علی بود            از بعد علی غیر دورنگی و ریا نیست

دردا که در دیـارِ شـما دردِ یـار نیست            آنـجـا که دردِ یـار نبـاشـد دیـار نیـست

هر چار فصل سال در اینجا خزانی است            یک روز هم بـرای نمـونه بهـار نیست

قـرار بـیـقـرارم ای حـسین جان            به عشق تو سرِ دارم حسین جان
مـیـان کـوفــیـان تـنـهــای تـنـهـا            گـرفـتـارم گـرفـتارم حسین جان

کـوفـه نـیا؛ از آمـدن صرفه نظر کن            از این سفر آقای من صرفه نظر کن
از دست خود انگـشترت را دربیاور            از خیرِ کهنه پیـرهن صرفه نظر کن

در میانِ کوچه‌ها بدجور سرگردان شدم            بی‌کس و تنها در این وادی غم، حیران شدم
پشتِ من خالی شد از این مردمِ بی‌عاطفه            چون عمویم مرتضا در کوچه‌ها گریان شدم

نکرده است به عهدش کسی وفا مسلم            رسـیده‌ای به سـرانجـام مـاجـرا مسلم

عـلی نـدیـده وفـا از اهـالی این شهـر            نشـسـته‌ای به امـیـد وفـا چـرا مسـلم؟

بلی، محرم شدن حال و هوای دیگری دارد           ولی حاجی ما سعیش صفای دیگری دارد

به قربانش که قبل عید قربانی قربان شد           به روی دار این حاجی منای دیگری دارد

ای جان میهمان، ز چه تن پاره پاره‌ای؟            جایت به چشم‌هاست، چرا بر قناره‌ای؟

آن گـریه‌ها ز وصل، به لبخـند شد بدل            دیشب تو، ابر بودی و امشب ستاره‌ای