اشعار

کوفه دیگر خانۀ مردانِ مرد انگار نیست            کوچ کرده مردی و این شهر، شهرِ یار نیست

کوفه اکنون بندۀ زور و زر و تزویر شد            کوفه دیگر کوفۀ تسلیمِ محضِ یار نیست

شب غریبانه اسیر کوچه‌های کوفه بود            رهسپار خـانه‌ای در ناکجـای کوفه بود

خانه‌ها خاموش و درها هم به رویش بسته، وای            کوچه‌گرد خسته آن‌شب مبتلای کوفه بود

آن روزهای خـوب کـنـار حـبیب بود            این روزهای آخر عمرش غریب بود

از آن جماعـتی که به پابـوسـش آمدند            یک تن نمـانده بود، خـدایا عجیب بود

در کوچه وقتی سنگ‌ها بر صورتم خورد            خـیـلی برای خـواهـر تو گـریه کردم

در ازدحــام کـوچـه‌هـای کـوفـه یــادِ            اهل و عیالِ مـضطـر تو گریه کردم

بـیـهـوده بود آن نـامـه‌ها، آن ادعـاهـا            رنـگی ندارد غیرِ نـنـگ اینجا حـناها

از هرکه زد سنگم به سینه، سنگ خوردم            ای بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا

از چـشمِ شورِ شهـر كـوفه آخرش افتاد            در كوچه اوّل پيكرش، بعدش سرش افتاد

بالَـش به عـشـق مـادر اربـاب در آتـش            اوّل حسابی سوخت و بعدش پرش افتاد

با قطره قطره خون، هـوادار تو هستم            تا آخـرین لحـظـه گـرفـتـار تو هـسـتـم

ایـن زنـدگـانـی را بـدهـکـار تو هـستم            در کـربـلا بـاشـم، عـلـمـدار تو هـسـتم

نامه از محبوب آورده‌است کسوت را ببین            مبدا تاریخ عشاق است هجرت را ببین

در نمازش دید تنهـا مانده با سجـاده‌اش            مسلمین را در وفا بنگر جماعت را ببین

کوفیان شعله به قـلب و دل شیدا مزنید            آتش کـیـنه به هر خـیـمۀ صحرا مزنید

کوفیان همسفـر محـنت و غـم‌ها نشوید            نقـش انـدوه به قـلـب و دل شـیدا مزنید

در شهر کوفه رسم این مردم عجیب است            مهمانشان مسلم چقدر اینجا غریب است

این مردمِ نـامـرد در خـانـه نـشـسـتـند            روی سـفـیر تو در و کـاشـانه بـسـتـند

ای نخـستـین بارقه از شعـله‌های کربلا            اولین سیـمـای روشن از صدای کـربلا

ای نخستین خون، چکیده روی خاک کوفه سرخ            ای نخستین سر، بریده در هوای کربلا

سر دارالعماره زار و بی‌جانم، حلالم کن            نـوشـتم که بـیا اما پـشـیـمانم، حـلالم کن

نکردم لحظه‌ای گریه برای غربتم اصلاً            برای غربتت اینگونه گریانم، حلالم کن

در رهـگـذرهـای غــریـبـی بـیـقـرارم            تـنـهــایــم و در فـکـر تـنـهـایـیِ یـارم

تـنـهـا مـیـان بـی‌وفــایـی‌هـا و خُـدعـه            بعـد از خـدا تـنهـا امـیدم هست طوعه

در کـوفـه کـسی یـاریِ این زار نیامد            یـاری ز کسی جـز در و دیـوار نیامد

دسـتان زیـادی هـمگـی عهـد بـبـستـند            دسـتـش چـو بـبـسـتـنـد یکی یار نیامد

من کوفه را چون مردگان بی‌درد دیدم            نـامـردهـاشان را بـه شکل مـرد دیـدم

ایـن نـاسپاسان جمـله اشبـاح‌الرجال‌اند            خصم رسـول و حیـدر و قـرآن و آلند

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

به خون چهره دادم غسل از پا تا سر خود را           زیارت میکنم با دست بسته رهبر خود را
به یاد حنجر خونین و کام خشک مولایم           لب عطشان نهادم زیر خنجر حنجر خود را

گرچه ای یار، اسیـر کـف اغـیار توأم            نی گـرفـتار عـدو بلـکـه گـرفـتار توأم

نام تو وِردِ زبـانم به سـر دار شده‌ست            تو عـلی هستی و من میـثـم تـمّار توأم

من و انـبـوهـی از دلـواپـسـی‌هـا            که دارم لشـکـری از بی‌کـسی‌ها

تـمـام کـوفـه عـهـدی تـازه دارند            بــرای کـشـتـن تـو ای مـسـیـحـا