اشعار

ما را خـدای حـضرت معصومه            خوانده گدای حضرت معصومه

انگـار روی عـرش خـدا هـستیم            زیـر لـوای حـضـرت معـصومه

دلی که عشق و ارادت به راستان دارد            در آسـتـانـۀ قـم، سـر بـر آسـتـان دارد

در آسـتـانـۀ قـم، از سـلالـۀ خـورشـیـد            ودیعـه‌ای است که انـوار جاودان دارد

شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را            و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را

گـذشـتم از خـیـابان ارم تا صحـن آئـینه            که من در آسـتـانش دیده‌ام راه نجاتم را

برآر از آسـتین معرفت دست دعا اینجا            به آئـیـن دگـر بـر آسـتان کـبـریـا، اینجا

به چشم دل نظر کن بر حریم دختر موسی            که جان را می‌دهد آئینۀ لطفش جلا، اینجا

زدم چون ابرهایِ تشنه دیگر قیدِ تهران را            گرفتم از کویر قـم نشانِ شهر بـاران را

رسیدم در حرم، دنیا به کامم باز شیرین شد            زیارت‌نامه‌اش انداخت یادم طعمِ سوهان را

هر کس که نهاده‌ست به این خانه قدم را            از خاطر خود برده همان ثـانیه غـم را

انـگـار که بـر بـال مـلائـک شده زائـر            هر کس که گـذر کـرده خـیابان ارم را

تو شعـرِ آمـده از آسـمـان، تو بـارانـی            که مصرعی به زمین آمدی به مهمانی

کویر، قبل تو با مرگ‌و‌میر قافیه داشت            سلام بر تو که این شعرِ مرده را جانی

سلام ای مرقدت از صبح بیت النور زیباتر            سکوتت از صدای خنده‌های حور زیباتر

همیشه دوست دارم بیشتر نزدیکتان باشم            اگرچه هست گاهی گنبدت از دور زیباتر

بانو دلم کبوتر صحن و سرای توست            یعنی که زائـر حـرم با صـفـای توست

گویی به سمت کعـبۀ مقـصود می‌رود            هرکس مسافـر حـرم دلـگـشای توست

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند            هر کس که سر به خـانۀ بـانو نمی‌زند

جـبریل، صحـن آیـنـه را مثـل خـادمی            با هـیچ چـیز جـز مـژه جـارو نمی‌زند

قدم قدم به حضورت چکیده اشک مدامم            منم که شوق سراسر برای عرض سلامم

برای اذن زیـارت پـر از تلاطم اشکـم            برای عرض ارادت چه الکن است کلامم

در کـنـار خـوب‌ها گـمراه می‌آيد حـرم            بـا تـمـام زائـرانـش راه مـی‌آیـد حــرم

هیچ‌فرقی نیست بین زائرانش، چون‌که هم            بـنده می‌آید حـرم، هم شـاه می‌آید حرم

کویر تشنه که با خاک خود تیمم کرد            نماز خواند و خدا هم بر او ترحم کرد

به ابـرهای مـکـرم، به ما تـبـسم کرد            کریمه را چه کـریمانه راهی قـم کرد

دارد قــلــم هــوای تــو والا تــبــار را            خـواهـد بـیان کـند کـمی از اعـتبار را

بایـد بـگـویـد از تو و یـا ذوالـفـقـار را            شاعـر بـساط کرده چـنین نقـش یار را

ای بـه قـم آفـتـاب قـلـب جـهـان!            دخـت مــوسـی! ســلالـۀ قــرآن!

عمه و دخت و خواهـر سه امام!            مـــادر کــل عـــالـــم امـــکــان!

از آن زمان که قـم حرمِ اهل‌بیت شد            این شـهـر سـفـرۀ کـرمِ اهـل‌بـیت شد

آن را به «عُـش آل‌محـمـد» شناخـتـند            پـس بـین شـهـرهـا عـلـمِ اهل‌بیت شد

با نگاهت، می‌زنم با قدسیان پَر، در بهشت            می‌گذارم سر، بر این خاک معطر، در بهشت

آب سقـاخـانه‌ات را هر زمان نوشـیده‌ام            گوئیا نوشیده‌ام از حوض کوثر، در بهشت

از هرکسی به غـیر شما رو گرفته‌ایم            برگـیـم و با نـسـیم حـرم خو گرفته‌ایم

هـوهـوی باد در حرمت موج می‌زند            او را به خـدمـت تو اذان‌گـو گرفته‌ایم

کـنارِ صحـن تو دیدم تـمام باور خود را            نشانی از مـزار بی نـشان مـادر خـود را

همیشه قبل هر کاری برای رزق اشعارم            گشودم گوشۀ ایوان طلایت دفتر خود را

در آن شهری‌که بانوی بهشتی چون تو هم باشد            سزاوارست نام هر خیابانش "ارم" باشد

رسیدی تا نشان ما دهی آن قبر پنهان را            بنا این است در قم، فاطمه صاحب حرم باشد