اشعار

مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟            که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا

سلامم را که پیش از لب گشودن در جواب آمد؟            دخیلم را چه کس پیش از گره بستن گشود اینجا؟

ای حصن محکم! شرط ایمان را عوض کردی            تفسیرهای سست قرآن را عوض کردی

جـز بـا دعـای تـو یـقـیـن دارم نـمی‌آمـد            ای آسمان! تصمیم باران را عوض کردی

دیشب به سـرم بـاز هـوای دگـر افـتـاد            در خواب مرا سوی خراسان گذر افتاد

چـشـمم به ضـریحِ شـه والاگـهـر افـتاد            این شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد

نسوزد تا که دل، چشمی به عالم تر نمی‌گردد            نبارد تا که ابری، نخل بارآور نمی‌گردد

ملاک خاتـمـیت قـابلیت هست انسان را            وگرنه هر یـتـیم مکه پیـغـمبر نمی‌گردد

تو آمـدی و بـر این خـاک آبـرو دادی            بهار بودی و بر باغ رنگ و بـو دادی

ظهور کردی و آفاق از تو روشن شد            به چشم بی‌رمق ماه و مهر، سو دادی

آمـــدم ای شــاه پــنـــاهــم بــده            خــط امــانـی ز گــنــاهــم بــده

ای حـرمـت مـلـجـأ درمـاندگان            دور مـران از در و راهــم بـده

همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می‌خوانم            قـبولـم کن من آداب زیـارت را نمی‌دانم

نمی‌دانم چرا این‌قدر با من مهـربانی تو            نمی‌دانم کـنـارت میـزبانم یا که مهـمـانم

مانـده‌ام مثـل کجا می‌شـود ایـران بی‌تو            یا چه ویـران‌کـده‌ای بود خراسان بی‌تو

مردم ما به کسی غـیر تو حاجـت نبرند            نـزد این طـایـفـه هـیـچ‌اند کریمان بی‌تو

کریمی و گدایت می‌کند مهمان دو عالم را            تهی دست فقیرت دیده‌ام دستان حـاتم را

رجب، ماه مبارک، ماه شعبان، ماه ذیقعده            تبرک کرده‌ام با دیدنت این چند ماهم را

حس می‌کنم در صحن تو عطر دعا را            عطـر تـوسل‌های در بـاران رها را

غرق اجـابت مـی‌شـود دست نـیـازم            هر وقت می‌خوانم در این مرقد خدا را

سـلام! آمـده‌ام تـا به من، امـان بـدهـیـد            دلی به روشـنـی رنـگ آسـمـان بدهـید

یگانه مشرق عصمت! چه می‌شود که به من            برای عرض ادب، همت و توان بدهید؟

بهشت اینجاست اینجا گوشه‌ای از صحن آزادی            میان انقلابی که تو بی‌شک راهمان دادی

میان عـطر گـلـدان‌های دلگـرم نگـاه تو            تو که تنها امید شاخه‌های سبز شمشادی

می‌آیـد از دسـتت کـمی بـاران بگیرد            رزقی کـریـمانه‌تـر از سلـطان بگیرد

با حال خسته، دل‌شکسته، دستْ خالی            پـای ضریـحـت آمده درمـان بگـیـرد

ببار ای روح باران بر بیابانی که من دارم            بتاب ای ماه، در شام غریبانی که من دارم

در این قحطی عشق و سردی لبخندها گاهی            بگیر ای مهربان دستانِ لرزانی که من دارم

چون مـورم و به ملك سلیمان رسیده‌ام            بر من نگـاه كن، كه پـریشان رسیده‌ام

از ساحـل كـرامت خود گر نظر كـنی            چون قطره‌ای، به بحر خروشان رسیده‌ام

بـر آسـتـان رضــا روی الـتــجــا دارم            نـظـر گـشـا و بـبـیـن الـتـجـا کجا دارم

بـر ایـن مـقـامِ خـدا داده افـتـخـار کـنـم            کـه در حــریـم رضـا رتـبــۀ گـدا دارم

جامِ جهان نماست در این قطعه از بهشت            آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت

فـوج فـرشـتـگـان به نیـایش نـشـسـته‌اند            آوای «ربّنا»ست در این قطعه از بهشت

مثل عشاقی که هر‌ ساعت دم از "او" می‌زنند            در حرم آئـیـنـه‌ها بانگ هوالهو می‌زنند

روی یوسف‌ها کجا و روی سلطان رئوف            از قضا این بار با هم دلبران مو می‌زنند

ساحلِ امنم تو باشی، فکر طوفان نیستم            تا در آغوش توأم در بندِ هجـران نیستم

هر چه پیش آید، خوش‌آید در مسیر مشهدت            درد اگر از یار باشد، فکر درمان نیستم

این جاست که هر دلبر و دلـداده بیاید            هم شـخـص گـرفـتـار هـم آزاده بـیاید

در این حرم قدس که باغی ز بهشت است            هـر کـس به تـوّلای تو دل داده بـیـاید