اشعار

پیچیده در این کوچه‌ها، عطر عبایت            هـمـراه با نـجـوای زیـبـای دعـایـت

می‌زد به پـايت بوسه، لب‌های مدينه            ای خوش به حال نيمه‌شب‌های مدينه

جـمـل فـتـنـۀ دین شد و راهـزن شد            دوباره حـسـن آمد و خـط‌‌‌ شکـن شد

به سر آمد و با علی عهد خون بست            هر آن‌کس دمی با حسن هم‌سخن شد

ای حُـسـن تو تـمـامیِ حُـسنِ خـدای تو            یوسف بُوَد ز حُسن و ملاحت گدای تو

اسم است چون دلیل مُسمّی، خدا از آن            کرد انـتخـاب، نـام حـسـن را برای تو

جهانی نان‌خور است از سفرۀ سرشار احسانت            به گندمزارها از بس‌که برکت می‌دهد نانت

تویی آنکس که وقت ظهر له‌له می‌زند خورشید            بیـاسـاید دمی در سـایه‌سار امن ایـوانت

ذات حق است فقط قدر و بهای حَسَنِین            راه قربِ به خدا چیست؟ لـقـای حَسَنِین

در حـسـیـنـیـه مـوحّـد شـدنـم کـامل شد            بنـده‌ام، سجـده کنم رو به خدای حَسَنِین

رحمت، دوباره با تو به دل‌ها مقـیم شد            از یُمن مـقدمت رمـضـان هم کریم شد

از لطف تو بهشتِ بَرین نیز بهـره برد            آقـای آن شـدی و بـهـشـتِ نـعـیــم شــد

می‌شناسد چون گدا را از خودش بهتر کریم            پیش خود دارد همیشه کیسه‌ای از زر کریم

در تمام شهر، لطفش سفره‌داری می‌کند            شعبه دارد بر سر هرکوچه و معبر کریم

بر کویر سفره‌های سائلان، باران تویی            رحمت بی‌ انـتهـای حـضرت منّان تویی

آن‌که بوده خاندانش از ازل مسکین، منم            آن‌که بوده خاندانش از ازل سلطان، تویی

ای آنکه جـلـوه‌ای ز جـمال خدا تویی            فرزند فـاطـمـه، حـسن مـجـتـبی تویی

پور بتول و سبط نـبی، فـخر کـائـنات            نور و سرور چشم و دل مرتضی تویی

گـسـتـرده‌انـد ســفــرۀ دارالـنــعــیــم را            ســوزانــده‌انـد شـعـلـۀ داغ جـحــیـم را

کوثر به جوش آمد و دریا خروش کرد            با خـویش بُرد طـعـنۀ تـلـخ عـقـیـم را!

اگرچه گـرد نشـسـته به دامن حـرمش            ستـاره می‌شکـفـد از غـبار هر قـدمش

نسیم می‌رود از صحن او به سوی بهشت            که عطر فاطمه دارد نسیم صبح‌دمـش

خـدا به آل عـلی انـحـصار بـخـشـیده            هرآنچه داشـته براین تـبـار بخـشـیده

طفـیل فـاطمه‌ بوده‌ست خـلقـت عـالـم            خدا به سفـرۀ خود سفـره‌دار بخـشیده

ماه پشت ابرهای تار، دستش بسته نیست            موج یعنی حیدر کرار دستش بسته نیست

آسمانی از کـرامـت دارد این مـاه تـمام            ماه من در موقع افطار دستش بسته نیست

امشب که فرشتگان سخن می‌گویند            گویا سخـن از زبـان من می‌گـویند

ذکر لـبـشـان شنـیـدنی‌تر شده است            در ارض و سما حسن حسن می‌گویند

یک شهر چشیده همه طعم رطبش را            دیـدنـد یتـیـمان عـرب تاب و تبـش را

از بخـشـش دستان کـریمش چه بگویم            خورشید گرفته‌ست از او نان شبش را

آسمان را پهن می‌کردی به هنگـام نماز            تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشتر            می‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز

ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر            روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر

رشکِ مرغان رها در باد شد پرواز من            تا شدم در تار و پود خلعت عشقت اسیر

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والسلامـش با خودت

شکـر خـدا که بـا غـم‌تـان آشـنـا شـدیم            از شـیـعـیـان عــاشـق آل عـبـا شــدیـم

مـدیـون این مـحـبت بی‌مـنـتـهـا شـدیـم            با لطـف پـادشـاه بـر این در گـدا شدیم

هر کسی سورهٔ حُسن از لب ما نشنیده‌ست            «بوی پیراهن یوسف ز صبا نشنیده‌ست»

هر کسی هست دل از دست نداده‌ست هنوز            صوت قـرآن مسیـحـای مرا نشنیده‌ست